Η απρόσμενη σφαλιάρα.

Eτος 1954 ... Ποδοσφαιρικός αγώνας. Εθνικός Φιλιππιάδος-AO Γραμμενίτσας. Τόπος διεξαγω­γής : Φιλιππιάδα στο τότε γήπεδο... τζαμί. Ήταν ο χώρος όπου βρίσκεται τώρα το Δημαρχείο και η Παιδική Χαρά και που τότε είχαμε διαμορφώσει, με παρεμβάσεις των παιχτών της ομάδας μας, σε γήπεδο. Δούλεψαν τσαπιά και αξίνες για πολλές μέρες, μέχρι που ο εν λόγω χώρος να μοιάζει τελικά με γήπεδο. Η ονομασία «τζαμί» προέρχονταν από το ισλαμικό τέμενος που υπήρχε ακριβώς στη θέση του σημερινού Δημαρχείου, και το οποίο κατεδαφίστηκε το 1913. Το γήπεδο αυτό ήταν, μεταπολεμικά, το τρίτο στη σειρά «απόκτημα» μας, μετά εκείνο του Ζέζα, που βρίσκονταν απέναντι από το Ξενοδοχείο «ΙΛΙΑΝΑ», και εκείνο στο χωράφι του αείμνηστου Χρίστου Οικονόμου, αριστερά, όπως πηγαίνουμε στην παλιά Φιλιππιάδα (μετά το Ηρώο των Μπιζανομάχων).

 Αυτό λοιπόν το γήπεδο - τζαμί δεν ήταν επίπεδο. Είχε μια φυσική κατωφέρεια, αλλά και
ορισμένες αυλακώσεις από τα νερά της βροχής. Αυτά όμως ήταν λεπτομέρειες. Αυτό διαθέταμε και σ' αυτό έπρεπε να δώσουμε τον «ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ ΑΓΩΝΑ». Έπρεπε με κάθε θυσία να κατατροπώσουμε τους σκληροτράχηλους Γραμμενιτσιώτες που τόλμησαν να αμφισβητήσουν την ανωτερότητα μας και να αποδείξουμε στο φιλοθεάμον κοινό των συμπατριωτών μας. ότι εμείς τελικά είμαστε οι κυρίαρχοι της περιοχής και όχι οι φιλοξενούμενοι. Ο αγώνας αρχίζει και οι επευφημίες και κολακείες των φιλάθλων συμπατριωτών μας, μας ανέβαζαν ψυχολογικά. «Φάτε τους» «Σκίστε τους» ... κ.ο.κ. Οι αντίπαλοι μας όμως ήταν πράγματι «σκληρά καρύδια». Βάζουμε 1-2τέρματα εμείς, αλλά εκείνοι μας τα ανταπέδιδαν. Το γήπεδο είχε μικρότερες διαστάσεις από τις πραγματικές και έτσι τα τέρματα έμπαιναν πιο εύκολα και το σκορ μεγάλωνε. Η απογοήτευση και η χαρά σε παίχτες και φιλάθλους διαδέχονταν γρήγορα η μια την άλλη. Κάποια στιγμή το σκορ ήταν 5-5 και σε λίγο ο αγώνας θα έληγε.    Έπρεπε να βρεθεί κάποιος τρόπος, για να φύγουμε νικητές από το γήπεδο.

Για την ιστορία σας αναφέρω και τους ποδοσφαιριστές που τότε έλαβαν μέρος και που είχα την τιμή και τη χαρά να συγκαταλέγομαι σ' αυτούς:

Απ" αριστερά όρθιοι Απ' αριστερά καθήμενοι:

1)            Βαγγέλης Ζιώγας 2) Απόστολος Γερογιάννης 3) Γιώργος Ντάκουλας 4) Κώστας Κώνστας 5) Κώστας Πάτσης 6) Βύρων Παππάκος 7) Κώστας Τσακαγιάννης (απεβ.) 8) Βασίλης Μπαρτζιώτης (απεβ.) 9) Θωμάς Κώνστας (απεβ.) 10) Λάκης Γραμματικόπουλος (απεβ.) 11) Πέτρος Ζάγκ-λης 12) Μίμης Φρεφάδης.

Είχαμε ζοριστεί πολύ, για να πετύχουμε το τελευταίο γκολ. αλλά και οι αντίπαλοι μας το ίδιο. Απ' ό.τι θυμάμαι στον αγώνα αυτόν είχαν πέσει και οι περισσότερες κλωτσιές. Τα πόδια των παιχτών, φίλιων και αντιπάλων, είχαν μαυρίσει απ' τα χτυπήματα, μια που επικαλαμίδες διέθετε μόνο ο αείμνηστος Θωμάς Κώνστας που ήταν και ο καλύτερος παίχτης του γηπέδου. Τερματοφύλακας στην ομάδα μας στον ΕΘΝΙΚΟ ήταν ο φίλος μου Πέτρος Ζάγκλης (εβδομηντάρης σήμερα συνταξιούχος, περιποιείται το κτήμα του και απολαμβάνει την τρίτη ηλικία κοντά στη θάλασσα στη Ραφήνα Αττικής). Πίσω ακριβώς από το τέρμα, που δεν είχε δίχτυα, βρισκόταν ο Μανώλας. Ο Μανώλας δεν ήταν γηγενής φιλιππαδιώτης. Είχε όμως παντρευτεί στην πατρίδα μας, την Αθηνά, κόρη του Γιάννη και της Σεβαστής Λιμιντόρη, όταν έκανε την στρατιωτική του θητεία στη Φιλιππιάδα και έκτοτε έμεινΕ στον τόπο μας. Ήταν όμως φανατικός φίλαθλος και ένθερμος υποστηρικτής του Εθνικού. Ο Μανώλας παρακολουθούσε με αγωνία το ματς και φώναζε μαζί με τους άλλους φιλάθλους παροτρύνοντας και εμψυχώνοντας τους παίχτες του Εθνικού να βάλλουν το τελευταίο και νικητήριο τέρμα. Στην προσπάθεια μας αυτή μαζί και λόγω της αγωνίας είχαμε προωθηθεί αρκετά στο αντίπαλο τέρμα και είχαμε αφήσει την άμυνα μας κάπως ακάλυπτη, ««ανοικτή» στην ποδοσφαιρική ορολογία. Αυτό ακριβώς ήταν το λάθος μας και το μοιραίο επήλθε. Ένας αντίπαλος παίκτης προελαύνει κάπως ανενόχλητος και περνάει την μπάλα κάτω από τα πόδια του τερματοφύλακα μας, Πέτρου Ζάγκλη. Το γήπεδο έμεινε άναυδο. Όλες μαζί οι μούντζες και οι βρισιές των φιλάθλων του ΕΘΝIΚΟΥ έδειχναν τον δύστυχο Πέτρο που κατά κανόνα ήταν ένας πολύ αξιόλογος τερματοφύλακας. Αργότερα, τον πήρε ο ΑΕΤΟΣ ΑΡΤΑΣ και υπήρξε για μεγάλο διάστημα βασικό  στέλεχος  του. Ο Μανώλας δεν άντεξε την ταπείνωση. Όπως καθόταν πίσω από τον τερματοφύλακα Πέτρο, τον πλησιάζει νευρικά και του δίνει μια δυνατή σφαλιάρα που η τραγιάσκα του Πέτρου, χώθηκε μέχρι το πηγούνι του. Ο Πέτρος υπήρξε το εξιλαστήριο θύμα στο ματς αυτό. Ο αγώνας έληξε 5-6 υπέρ των φιλοξενουμένων. Για μεγάλο διάστημα ήμασταν στη Φιλιππιάδα οι δακτυλοδεικτούμενοι και το όνειδος της πόλης. Τέτοια ντροπή μέσα στο γήπεδο μας δεν την περίμενε κανένας. Εκείνος όμως που την πάτησε περισσότερο και ήταν ο πλέον αποδιοπομπαίος ήταν ο φουκαράς ο Πέτρος Γιατί όσα γκολ και να βάζαμε αλλά τόσα και παραπάνω ««έτρωγε» ο Πέτρος. Έτσι, μας ήταν εύκολο να δικαιολογηθούμε την ήττα μας και αυτό κάναμε. Ποιος φταίει: Ο Πέτρος! Και ας ήταν από τους πλέον αξιόλογους παίχτες μας.

Μετά το 6ο γκολ των φιλοξενούμενων και την φοβερή σφαλιάρα του Μανώλα στον Πέτρο, ακούστηκε και η σφυρίχτρα του διαιτητή, που ανήγγειλε τη λήξη του αγώνα. Ήττα οδυνηρή και... αξέχαστη, η οποία σφραγίστηκε με τη σφαλιάρα της αγανάκτησης του θερμόαιμου Μανώλα εν έτει1954.-

(το κείμενο έχει γράψει ο Κώστας Κώνστας και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Η ΦΙΛΙΠΠΙΑΔΑ το 2007)