Στιγμιότυπα μιας παλιότερης εποχής στην Φιλιππιάδα

Οι ζαβολιές του Γιάννη Λοχία

Ενας συντοπίτης μας περίπου μισό αιώνα  πριν, ήταν ένα ικανότατο άτομο από εκείνα που αν τα ρίξεις στη μέση του ωκεα­νού θα βρουν τον τρόπο να επιζήσουν, ήταν ο Γιάννης Λέκωσης ή Λοχίας ή Μπακαλιάρος ή Ισμαήλος ή Κακαρέλος και πολλά άλλα. Πολυτεχνιτης με τα όλα του. Ανάστημα μέτριο, λεπτός προς το ξερακιανός, ξανθός, πολύ ανήσυχος και οξυδερκής.

Άλλαζε τα γνωστά τότε επαγγέλματα πολύ συ­χνά, όχι τόσο για τις βιοποριστικές ανάγκες του αλλά περισσότερο λόγω του ανήσυχου χαρακτή­ρα του. Τα ποιο προσφιλή του ήταν εκείνα του Καραγκιοζοπαίχτη και του ταχυδακτυλουργού. Αυτάταδύοτα ξεχώριζε, που άρεσαν περισσότε­ρο και τα εξασκούσε συχνότερα, επειδή είχαν σχέση με κόσμο κυρίως με παιδιά που τους προ­σέφερε απλόχερα το γέλιο. Γέλιο! Αυτό το τόσο απλό αλλά πολύ ζωογόνο αγαθό που στις μέρες μας σπανίζει όλο και περισσότερο. Όταν εκτε-λούσε τα ταχυδακτυλουργικά του πειράματα και έλεγε κείνα τα μαγικά λόγια ... κόκους ρόκους παπαρόκους κ.λ. και έβγαζε λαγούς απ' τα καπέ­λα ή εξαφάνιζε διάφορα αντικείμενα, πρόσταζε τα παιδιά να κάνουν ησυχία αλλιώς θα τα εξαφά­νιζε και αυτά .Σε ένα μάλιστα που

ψιλοανακάλυψε τα κόλπα του, το φοβέρισε ότι αν μιλήσει θα το κάνει ...βάτραχο!

Ορισμένες στιγμές οι ανάγκες της ζωής ήταν πιο έντονες και χτύπαγαν την πόρτα του Γιάννη για άμεση εξεύρεση χρημάτων. Ο πολυτεχνίτης Γιάννης Λοχίας, είχε τον τρόπο του. Σκάρωνε στο πι και φι μία λοταρία. Γέμιζε ένα καλάθι με σοκολάτες και τσιγάρα (δανεικά στην αρχή) από τον φίλο του αείμνηστο Κώστα Παλιάτσο ή Μπακα-νώτα που είχε περίπτερο στην κεντρική πλατεία μπροστά στο καφενείο του Θύμιου Φασιά ή γέμι­ζε το καλάθι με διάφορα ποτά επίσης δανεικά από τον Γιάννη Ντόβα και τα έβγαζε σε λόττο. Έβγαινε μία βόλτα στα γύρω καφενεία και στα καταστήματα της αγοράς, πούλαγε τους λα­χνούς και στο τέλος ενώπιον κοινού, στη πλατεία γινόταν η κλήρωση με φωνές, αγωνία και στο τέ­λος γενικότερη απογοήτευση, αφού μόνο ένας ήτανοτυχερός.

Έτσι οι λοταρίες συνεχίζονταν και ο Γιάννης Λοχίας κέρδιζε το χαρτζιλίκι του. Μία μέρα, ο φί­λος μου Βαγγέλης Ζιώγας κι εγώ, κάναμε στην αγορά μία από συνηθισμένες βόλτες μας χαζεύ­οντας, μήπως πάρει το μάτι μας κανά θηλυκό έστω και εξ αποστάσεως, η σατιρίζοντας τους λοιπούς απόντες φίλους μας.

Εκεί κάπου μας σταματάει ο Γιάννης Λοχίας και μας λέει με ύφος ικετικό...

- Βαγγελάκη, Κωστάκη θέλω να με βοηθήσετε

και εγώ θα σας εξηγηθώ όμορφα..

-'Οτι θέλει ο Γιάννης... Τι πρέπει να κάνουμε;

-Να, έχω βάλει μία λοταρία με σοκολάτες και τσιγάρα.. Θα σας δώσω από ένα νούμερο δίχως λεφτά. Αν κερδίσετε το καλάθι, θα μου το δώσετε πίσω και εγώ θα σας ξηγηθώ φίνα. Θα σας δώσω ένα καλό χαρτζιλίκι και σοκολάτες.

-Εγώ, δεν θέλω σοκολάτες, θέλω τσιγάρα είπε ο Βαγγέλης.

Τώρα που βρίσκεται στην λεγόμενη τρίτη ηλι­κία ο Βαγγέλης δεν θέλει να βλέπει τσιγάρο. Το έχει κόψει εδώ και πολλά χρόνια. Τότε όμως που αρχίζαμε και νιώθαμε αντράκια στο ύφος αλλά και στο... παντελόνι, ήταν εκείνοςπου μας μάθαι­νε, πώς να ρουφάμε τον καπνό μέσα...

-Έγινε μεγάλε, είπε ο Γιάννης Λοχίας και μας ενεχείρισε δύο λαχνούςτα νούμερα 20 και το 21.

Σκεφτήκαμε ότι δεν είχαμε να χάσουμε τίποτα, αφού δεν πληρώσαμε τους λαχνούς. Αλλά θα εί­χαμε και τα τυχερά μας... αν κερδίζαμε. Σε λίγο και ενώπιον μαρτύρων, έγινε η κλήρωση στη πλα­τεία όπως πάντα. Το νούμερο 21 που είχε ο Βαγ­γέλης, κέρδισε. Βουτάει αυτός το καλάθι με τις σοκολάτες και τα τσιγάρα και έγινε μπουχός.

Όταν καταλάγιασαν τα πνεύματα, κυρίως από εκείνους που έχασαν, με πλησιάζει ο Γιάννης και με ρωτάει, που είναι ο Βαγγέλης με το καλάθι....

Περιμέναμε, ψάξαμε αλλά Βαγγέλης πουθε­νά.

-Κωστάκη, δε μου ξηγηθήκατε αντρίκια....

-Γιατί ρε Γιάννη; Κάποιος θατο κέρδιζε το κα­λάθι! Ε, το κέρδισε ο Βαγγέλης, Αυτός ήταν στυ­γερός.

 Τι τυχερός και κουραφέξαλα ρε Κωστάκη; Αφού όλα τα νούμερα στη κλήρωση είχαντον αριθ­μό 20 και 21 .. Να κοίτα. Όποιο και να τράβαγες....

Έμεινα άφωνος... ο πολυμήχανος Γιάννης εί­χε βρει τρόπο να βγάζει το χαρτζιλίκι του γρήγο­ρα και προπαντός ανέξοδα

Εγώ είχα καταλάβει ότι ο Βαγγέλης αν κέρδιζε, δεν θα επέστρεφε το καλάθι γιατί είχε βάλει στο μάτι τα τσιγάρα. Όπως και έγινε.

Κ.Κ.

(το κείμενο είναι του Κώστα Κώνστα περιοδικό Η ΦΙΛΙΠΠΙΑΔΑ του Συλλόγου Φιλιππιαδιωτών Αθήνας τεύχος 15 Μάρτιος 2004)

Προσθήκη λεζάντας