ΦΙΛΙΠΠΙΑΔΑ:απευθείας σύνδεση με φωλιά πελαργών.

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΠΟΥ… ΠΕΤΑΝΕ!

Όταν πριν λίγες μέρες ο φίλος μου ο Μίλτος μού πρότεινε να γράψω κάτι για τους πελαργούς, σκέφτηκα ότι είναι αδύνατον να συμπληρωθεί κανονικό κείμενο για κάτι τόσο χιλιοειπωμένο στον τόπο μας. Τι να γράψω για κάτι που το ξέρουν όλοι τόσο καλά; Ξεκίνησα λίγο διστακτικά, είναι η αλήθεια. Στη συνέχεια όμως, τρόμαξα σχεδόν από τις αναμνήσεις που με κατέκλυσαν! Και κατάλαβα πόσο μέσα στην ψυχή μου είναι αυτά τα πουλιά με τα όμορφα μάτια και το κοκκινωπό ράμφος, οι πελαργοί μας, οι μόνοι σταθεροί φίλοι μας στη Φιλιππιάδα.
Πολλοί από εμάς φύγαμε από τον τόπο μας και δεν ξαναγυρίσαμε, άλλοι έφυγαν και επισκέπτονται την πατρίδα ευκαιριακά, άλλοι πιο τακτικά… Οι μόνοι που φεύγουν και ξαναγυρίζουν επί σειρά ετών -οι ίδιοι ή οι απόγονοί τους- είναι οι φτερωτοί φίλοι μας! Ίσως γιατί είναι οι μόνοι που δεν βασανίζονται από προβλήματα οικονομικά ή συναισθηματικά, δεν κρατάνε κακίες και έχουν μοναδικό σκοπό την επιβίωση σε έναν τόπο που είναι το σπίτι τους και νιώθουν ότι τους αγαπούν.
Από μικρά παιδιά λοιπόν όλοι μας στη Φιλιππιάδα είμαστε ένα με τους πελαργούς. Στα πρώτα μας βήματα, στις πρώτες μας βόλτες, οι γονείς και οι παππούδες  μάς μιλούσαν για το μεγάλο ταξίδι που έκαναν για να έρθουν κοντά μας, για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν…Φάνταζαν ήρωες στα μάτια μας βλέποντας στο χάρτη πού βρίσκεται η Αφρική! Είχαμε συνηθίσει τον τεράστιο ίσκιο πάνω από τα κεφάλια μας όταν πετούσαν χαμηλά και τον περίεργο ήχο, το συνεχές κροτάλισμα των ραμφών τους κατά την περίοδο της αναπαραγωγής. Η εικόνα του μεγάλου ασπρόμαυρου πτηνού που στεκόταν στο ένα πόδι ήταν κομμάτι της ζωής μας. Περιμέναμε με λαχτάρα τον ερχομό τους     -σχεδόν πάντα 11 Μαρτίου, την ημέρα που γιόρταζε η αγία Θεοδώρα στην Άρτα. Για εμάς, τότε άρχιζε η άνοιξη! Παρακολουθούσαμε με θρησκευτική ευλάβεια τους γύρους που έκαναν μέχρι να βρουν την περυσινή τους φωλιά. Αν μάλιστα κάποιοι άλλοι πελαργοί είχαν… καταλάβει τη φωλιά των παλιών, γινόντουσαν σκληρές μάχες. Το ίδιο συνέβαινε και αν κάποιος προσγειωνόταν κατά λάθος σε ξένη φωλιά. Η δε αναχώρησή τους ήταν συνυφασμένη με τη μελαγχολία του φθινοπώρου. Οι άδειες φωλιές μόνο θλίψη μας γέμιζαν -άσε που σήμαιναν ότι σε λίγο ξεκινάνε τα σχολεία!
Κάνοντας «βουτιά στο τότε», θυμάμαι την τεράστια φωλιά που ήταν κοντά στο πατρικό μου σπίτι, στη γωνία που έμενε η οικογένεια Ντάικου. Θυμάμαι να περιμένω κι εγώ με αγωνία τον ερχομό των πελαργών. Έφτανε πρώτα ο αρσενικός και μετά από λίγες μέρες παρουσιαζόταν και το ταίρι του. Δεν ήξερα αν ήταν το ίδιο ταίρι με την περυσινή χρονιά, αν επέζησε και
ξανασυναντήθηκαν, αλλά -λόγω του ρομαντισμού της εποχής- ήθελα να πιστεύω ότι μετά το επικίνδυνο ταξίδι τους έσμιγαν με λατρεία οι ίδιοι πελαργοί, στην ίδια φωλιά κάθε χρόνο. Παρακολουθούσα πώς ο αρσενικός πηγαινοερχόταν κουβαλώντας χοντρά κλαδιά στην αρχή για να επισκευάσει την παλιά του φωλιά, μετά λεπτότερα για το εσωτερικό της, χώμα, κουρέλια… Το θηλυκό, σαν καλή νοικοκυρά, τα τακτοποιούσε. Κανένας δεν ήξερε ποιο είναι το αρσενικό και ποιο το θηλυκό, αλλά αφού τότε αυτή ήταν και η δομή της οικογένειας στους ανθρώπους, αυτό ήταν το αυτονόητο: Ο κουβαλητής και η νοικοκυρά. Ούτε φεμινιστικά κινήματα, ούτε ισότητα των δύο φύλων, ούτε τίποτα. Όλα δούλευαν ρολόι και στους πελαργούς και στους ανθρώπους!
 Όταν το σπίτι τους επισκευαζόταν, τους έβλεπα να ζευγαρώνουν. Κροτάλιζαν τα ράμφη τους και γυρνούσαν τα κεφάλια τους τόσο πίσω, μέχρι να ακουμπήσουν στους ώμους. Ακολουθούσε το κλώσιμο των αυγών. Ο πατέρας μου, που συμμεριζόταν την αγάπη μου για τη φύση -εκείνος εξάλλου μου την είχε εμφυσήσει- μου είχε μάθει ότι το κλώσιμο διαρκεί περίπου ένα μήνα και γίνεται και από τους δύο γονείς. Κι αυτό φάνταζε ιδανικό στα μάτια μου! Από τη μια διαχωρισμός ρόλων κι από την άλλη συμπαράσταση και βοήθεια στις σημαντικές στιγμές της κοινής ζωής τους.
Τον Απρίλιο ήξερα ότι η πελαργίνα θα γεννήσει. Έψαχνα τότε να βρω ένα ψηλό σπίτι εκεί κοντά για να δω τα μικρά. Συνήθως πήγαινα στο σπίτι του δάσκαλου του κ. Γεωργίου– αργότερα αγοράστηκε από τον κ. Ρυακιωτάκη. Εννοείται ότι ποτέ δεν κατάφερνα να δω τους μικρούς νεοσσούς, παραήταν ψηλά η φωλιά! Ζούσα όμως όλη την ιστορία έστω και από χαμηλά. Όλοι ξέραμε στον τόπο μου ότι η πελαργίνα γεννάει κάθε δύο μέρες από ένα αυγό και μπορεί να γεννήσει 2 με 3 αυγά, καμιά φορά και περισσότερα. Φανταζόμουν λοιπόν τον… τοκετό, υπολόγιζα και περίμενα πότε θα δω τα μικρούλια κεφαλάκια να υψώνονται  για να καταλάβω τι… σοδειά είχε η «φωλιά μου» εκείνη τη χρονιά. Παρακολουθούσα τους δύο γονείς μετά τη γέννηση των μικρών να πηγαινοέρχονται εναλλάξ για αναζήτηση τροφής. Κρατούσα και χρόνο. (Για καλή μου τύχη δεν είχαμε τηλεόραση και δεν υπήρχαν κινητά ή υπολογιστές. Είχαμε ελεύθερο χρόνο! Ρουφούσαμε κυριολεκτικά όλες τις πληροφορίες που μας έδινε η φύση). Γύρω στις 2 ώρες λοιπόν έλειπε ο καθένας και σε αυτό το διάστημα ο άλλος προστάτευε τα μικρά από εχθρούς και άσχημες καιρικές συνθήκες. Ύστερα τα τάιζαν, πότε ο ένας και πότε ο άλλος.
Είναι αλήθεια ότι αηδίασα την πρώτη φορά που έμαθα ότι οι γονείς κάνουν εμετό την τροφή στο κέντρο της φωλιάς και τα μικρά τρώνε από εκεί, βγάζοντας μάλιστα τα άχρηστα συστατικά κατά τη διάρκεια της νύχτας, αλλά δεν μου έπεφτε και λόγος. Νερό φρόντιζαν και οι δύο γονείς να τους δίνουν συνέχεια, λόγω της μεγάλης ζέστης. Συμμετοχή πλήρης και από τους δύο λοιπόν και στο κλώσιμο και στο τάισμα και στη φροντίδα των μικρών. Η ισότητα δεν είναι θέμα νόμων και διεκδικήσεων, είναι να το’ χεις! Η φύση πάντα τα κανονίζει από μόνη της πολύ καλύτερα από τους ανθρώπους, τι θέλουμε και ανακατευόμαστε ήθελα να ’ξερα!
Η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν όταν άρχιζαν τα μαθήματα πετάγματος. Μαγικό συναίσθημα! Πριν να περάσει ένας μήνας από τη γέννηση των μικρών, άρχιζε η εξάσκηση. Ώρες ατέλειωτες καθόμουν στην αυλή μας ή στη γωνία έξω από το σπίτι του Βενέτη, παρακολουθούσα τις προσπάθειες των μικρών πελαργών και θαύμαζα την υπομονή των γονιών τους. Κάθε φορά που ήταν στην άκρη της φωλιάς και παραπατούσαν έβγαζα κραυγές αγωνίας μέχρι να δω ότι τα έσωσαν. Η δε χαρά μου όταν κατάφερναν το πρώτο πέταγμα -έστω και σύντομο- ήταν ίδια ακριβώς με τη χαρά που ένιωσα αργότερα, όταν τα παιδιά μου έκαναν τα πρώτα τους βήματα. Αλήθεια σας λέω!  Και φυσικά όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί, εκτός από τις Ελληνίδες μάνες, ξέρουν ότι η ζωή είναι δύσκολη και πρέπει τα παιδιά να μάθουν να την αντιμετωπίζουν από νωρίς μόνα τους. Λίγο καιρό αργότερα λοιπόν τα πελαργάκια έφευγαν από τους γονείς τους και πήγαιναν να ψάξουν το δικό τους σπίτι. Οργίαζε η φαντασία μου τότε. «Έβλεπα» την πελαργίνα να κλαίει κρυφά από τον άντρα της, να τα ψάχνει στις βόλτες της για αναζήτηση τροφής, να τα περιμένει τις Κυριακές στη φωλιά τους… Ανόητες παιδικές σκέψεις, πνιγμένες στο συναίσθημα. Στο συναίσθημα που υποτίθεται δεν έχουν τα ζώα, αλλά που ποτέ δεν θα πιστέψω ότι αυτό ισχύει!
Με το πέρασμα των χρόνων οι πελαργοί ελαττώθηκαν. Υπήρχαν απώλειες λόγω του δύσκολου ταξιδιού τους, αλλά και λόγω ηλεκτροπληξίας. Οι φωλιές τους ήταν πάντα στις κολόνες της ΔΕΗ και μια απρόσεκτη κίνησή τους τούς στοίχιζε τη ζωή. Ένας νεκρός στο έδαφος πελαργός, μας σπάραζε την ψυχή. Κλαίγαμε σαν να είχαμε χάσει μέλος της οικογένειάς μας.
 Μετά από κάποια χρόνια, ένας δάσκαλος -μπράβο για την ευαισθησία του(!)- πρότεινε να βάλουν σανίδες στις φωλιές για να γίνουν σαν μικρά σπιτάκια, προστατευμένες συγχρόνως από το ηλεκτρικό ρεύμα και από άλλους παράγοντες. Καλή κίνηση! Γλύτωσαν αρκετοί πελαργοί έτσι. Όμως, έχουμε και την… πρόοδο! Για να προστατευθούν οι καλλιέργειες στον κάμπο, άρχισαν τα ραντίσματα. Τότε ήταν που μειώθηκαν δραματικά οι πελαργοί μας, επειδή δεν έβρισκαν τροφή.
Σήμερα υπάρχουν μόνο 13 φωλιές πελαργών στη Φιλιππιάδα. Οι κάτοικοι έχουν ευαισθητοποιηθεί περισσότερο, οι φωλιές  είναι προστατευμένες, όσο γίνεται, πάνω στις κολόνες     -με ανθρώπινη παρέμβαση- και γίνεται αγώνας να κρατηθεί τουλάχιστον σταθερός αυτός ο αριθμός. Βλέπουμε πια φωτογραφίες μέσα από τη φωλιά -ας είναι καλά ο Μίλτος- με τα αυγά, τους νεοσσούς αργότερα… (Πού να το φανταζόμουν τότε που είχα πάθει αυχενικό να κοιτάζω ψηλά!).
Οι Φιλιππιαδιώτες της γενιάς μου είμαι σίγουρη ότι νοιάζονται για τους πελαργούς και κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν γι αυτούς. Εύχομαι και η νέα γενιά να ενδιαφέρεται το ίδιο και να μην χρησιμοποιεί την ύπαρξή τους μόνο επειδή είναι… in να λες ότι κατάγεσαι από την «πόλη των πελαργών». Είναι πολύ εύκολο να καταλήξουμε μια… πρώην πόλη των πελαργών, αν δεν νοιαστούμε! Εξάλλου, όταν μια τροφική αλυσίδα καταστρέφεται, ο πρώτος που βλάπτεται είναι ο άνθρωπος!

Υ.Γ.1: Ένα κείμενο για πελαργούς θα έπρεπε, τιμής ένεκεν, να γραφεί με τον ιδιότυπο κονδυλοφόρο που χρησιμοποιούσαμε τότε: ένα φτερό πελαργού - αποτέλεσμα κάποιας από τις μάχες που λέγαμε-με ένα σωληνάριο μελάνης από στυλό προσαρμοσμένο στο κάτω μέρος του! Θα ήθελα να το είχα γράψει με αυτόν τον τρόπο και να αφήσω τον Μίλτο να τραβιέται με την πληκτρολόγηση, αλλά δυστυχώς δεν έχω τα… μέσα. Παρακαλώ τους συμπατριώτες μου στην επόμενη συνάντησή μας να μου φέρουν ένα!

  Υ.Γ.2: Λένε ότι, όταν αρχίζεις να ζεις με αναμνήσεις σημαίνει πως γερνάς . Εγώ πιστεύω, ότι όταν το «τότε» είναι τόσο ζωντανό και μπορεί να βάλει χρώμα στο μίζερο «τώρα», ξαναγίνεσαι νέος όταν θυμάσαι τα παλιά! Αγαπημένοι μου πελαργοί, μου λείπετε…


                        Και μια αληθινή ιστορία με πελαργούς από τη Φιλιππιάδα του τότε
Γράφοντας  για τους πελαργούς δεν γίνεται  να μην αναφέρω μια ιστορία που θυμάμαι τόσο έντονα! Την έλεγε ο πατέρας μου και είναι πραγματικά συγκλονιστική! Δεν  ξέρω πόσοι παλιοί την θυμούνται, αλλά σίγουρα αξίζει να την μάθουν οι νεότεροι.
Πριν πολλά χρόνια λοιπόν, κάποιοι συμπατριώτες μας, θες από περιέργεια για το αποτέλεσμα, θες για να γελάσουν, έστησαν το εξής φοβερό… σκηνικό: Ανέβηκαν σε μια φωλιά κατά την περίοδο που η πελαργίνα κλωσούσε τα αυγά της και έβαλαν ένα επιπλέον αυγό από άλλο πτηνό, πάπιας ή χήνας δεν θυμάμαι. Ύστερα περίμεναν τα αποτελέσματα του… πειράματος. (Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι όλοι οι Φιλιππιαδιώτες ξέρουμε ότι οι πελαργοί -τα λελέκια όπως τα λέμε- είναι αυστηρά μονογαμικά πουλιά. Ζουν πολλά χρόνια με τον ίδιο σύντροφο και αλλάζουν ταίρι μόνο αν σιγουρευτούν ότι αυτό δεν ζει πια). Η πελαργίνα της ιστορίας λοιπόν, κλώσησε όλα τα αυγά που ήταν στη φωλιά της. Όταν οι νεοσσοί βγήκαν, η διαφορά φυσικά φάνηκε. Ένα διαφορετικό «μωρό» φιγουράριζε ανάμεσα στα πελαργάκια. Και τότε… έγινε το εξής απίστευτο: Ο αρσενικός πελαργός πέταξε από τη φωλιά του σε όλες τις κοντινές, τουλάχιστον, φωλιές. Σε λίγο, περισσότεροι από 20 πελαργοί άρχισαν να κάνουν κύκλους πάνω από την συγκεκριμένη φωλιά κροταλίζοντας οργισμένοι τα ράμφη τους. Ήταν σαν να συνεδρίαζαν. Και λίγη ώρα αργότερα, λες και βγήκε η απόφαση του δικαστηρίου, ένας-ένας βουτούσε με ορμή στη φωλιά τής… μοιχαλίδας και την τσιμπούσε στο κεφάλι. Αυτό έγινε πολλές φορές, μέχρι που η καημένη η πελαργίνα πέθανε.
Τα συμπεράσματα δικά σας! Και για τους πελαργούς και για τους ανθρώπους…
  

                                                                                                            
Ευχαριστίες
Οφείλω να ευχαριστήσω κάποιους ανθρώπους για τη βοήθειά τους στην ολοκλήρωση αυτού του κειμένου:
Ø     Τον πατέρα μου για όλες τις γεμάτες αγάπη ιστορίες που μου έλεγε για τους πελαργούς –και όχι μόνο!
Ø     Την μητέρα μου που με βοήθησε με κάποιες πληροφορίες του τότε.
Ø     Τον φίλο μου τον Μίλτο (Ζήκο) που με παρακινεί πάντα να γράψω κάτι και αυτή τη φορά μου έδωσε και την  ιδέα.
Ø     Τον αγαπημένο μου φίλο Δημήτρη (Μπάρδη) που λόγω ευαισθησίας και συγγραφικού χαρίσματος –παρ’ότι το αντικείμενό του είναι η πληροφορική- είναι ο πρώτος που διαβάζει τα κείμενά μου και κάνει πάντα εύστοχες παρατηρήσεις.
  
                                                                                          Γκέλυ  Γεωργούλα

29 σχόλια:

Unknown είπε...

ΜΠΡΑΒΟ ΓΚΕΛΥ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΜΑΣ ΓΥΡΗΣΕΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑΣΕ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ

ROMIANEWS είπε...

Γκέλυ συγχαρητήρια. Προτείνω στον Μιλτιάδη να φιλοξενεί στο filoiko, τουλάχιστον κάθε μήνα και ένα κείμενό σου. Εγώ πάντως θα είμαι από τους πρώτες αναγνώστες και από τους πρώτους που θα το αναδημοσιεύω.

sot είπε...

Γκέλη συγχαρητήρια για το πολύ ωραίο κείμενο Μπράβο ! ! !

Ανώνυμος είπε...

Και τώρα στα δικά μας.Ενα quiz για εύκολους λυτες:Ποιος -α νεοεκλεγείς δημοτικός σύμβουλος ειχε γενέθλια προχτές και στην τούρτα του έβαλε την ευχή"και στα εκατο αντιδήμαρχε"
Για να σας βοηθήσω κοιτάξετε στο fb.
Σχόλιο 1::Ακομα δεν τον είδαμε Γιάννη τον βαφτίσαμε.
Σχόλιο 2:Εγινε και με ποια κριτήρια η κατανομή των αξιωμάτων;
Σχόλιο 3:Ο τρίτος συνδυασμός που απροκάλυπτα και χωρις να τηρήσει κανένα πρόσχημα υποστήριξε τον συνδυασμό,έθεσε κάποιους όρους για να το κανει;Θα γίνουν γνωστοί οι όροι μέσω κάποιου αξιώματος που θα διεκδικήσει ή θα ειναι κάποια αλλου είδους ανταλλάγματα;

Ανώνυμος είπε...

Ένα απίθανο ταξίδι πίσω στο χρόνο με θέμα αναφοράς τους φτερωτούς εποχιακούς συγκάτοικους μας.
Σε μας, τους πολύ μεγαλύτερους από την συγγραφέα, αφύπνισε ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ αναμνήσεις και πέραν της δεκαετίας του 50.
Για λίγα ατέλειωτα λεπτά οι ομορφότερες στιγμές της εφηβείας ξανά μπροστά μας !
Μπράβο !

Ανώνυμος είπε...

Καλό...........

"Πρετεντεράκο ζουζουνάκι μου…

Ο Χάρρυ Κλυνν γράφει για τον Ντερμπεντέρη…

Πρετεντεράκο, ατίθασο αγοράκι, ζουζουνάκι μου, τρυπιορετροδημοσιογραφάκι μου, γιατί κυκλοφορείς χαριτωμένο μου, χωρίς καπελάκι; Όχι εκείνο το...
χωροφυλακίστικο που έχεις στη χουντοκαρδαρόμπα σου, το άλλο, εκείνο της Μυκόνου με τις γοργόνες και τα ψαράκια, ξέρεις τι εννοώ...

Αφού το ξέρεις σορο-πιαστό μου αγόρι, ότι σε πειράζει ο ήλιος... Πως σου 'ρθε βρε παιδάκι μου, έναν υπουργό που μέχρι πρότινος εθεωρείτο «εκλεκτός της διαπλοκής» να τον αποκαλείς «ψεκασμένο;» Το Μιχαλάκη τον Χρυσοχοΐδη που ήταν ο μόνος Έλληνας πολιτικός που...
αποκάλεσε μουσουλμάνο τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα; Έναν από του λίγους δικούς μας που τον είχαμε του χεριού μας σήκω-σήκω, κάτσε-κάτσε; Τι μεσολάβησε πατσαβουράκι μου; Είναι δυνατόν την ώρα που «ΝΕΑ» και «ΒΗΜΑ» είναι έτοιμα να κατεβάσουν ρολά, εσύ να επιτίθεσαι με λύσσα σε ένα δικό μας παιδί; Μήπως ξέρεις κάτι που εμείς δεν ξέρουμε;

Λέω μήπως ή λόγω γενικότερου κλασίματος του Οργανισμού από το αναγνωστικό κοινό αποφασίσατε την επιστροφή σας στην ένδοξη εποχή του «νερού του Καματερού...» Λέω μήπως... Και κάτι ακόμα που σου το ΄χω πει χιλιάδες φορές, κόψε βρε πατεσπάνι μου, τα νευράκια και μη σουφρώνεις τα χειλάκια σου όταν νευριάζεις... Πόσες φορές στου το 'χω πει.... Ασχημαίνεις..."

Σίβυλλα

greki-gr.blogspot.gr
Αναρτήθηκε από nonews-NEWS στις 22:56

Ανώνυμος είπε...

Θέλω να πιστεύω ότι η κατανομή των αξιωμάτων θα γίνει με αποκλειστικό κριτήριο εκτίμησης της προσδοκόμενης αποδοτικότητας και όχι επίτευξης ισορροπιών .
"Έχει πόστο και για σένα. Θα έρθει και η σειρά σου. Περάστε κόσμε!"

Αν επιλεγεί αυτή η οδός σωτηρίας, τότε "έχε γεια".

ΥΓ.. Ταπεινή μου γνώμη:
Οι πρώτοι, που θα επιλεγούν, αν ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους και υλοποιήσουν τους στόχους,να παραμείνουν εκεί.
Εάν κάθε λίγο και λιγάκι συνεχιστεί η μέθοδος "φύγε εσύ και έλα εσύ",
τότε χαιρέτα μας τον πλάτανο.

Ανώνυμος είπε...

ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ. ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΟΥΜΕ ΦΙΕΣΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΤΟΥ ΣΥΝΔΙΑΣΜΟΥ ,ΔΗΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΗ.ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΡΑΒΕΥΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ..ΤΙΠΟΤΕ... ΠΟΥ ΑΦΗΣΑΝ ΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ. ΤΟΥΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ, ΚΑΛΗ ΣΚΛΗΡΗ, ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ.. ΜΕΤΑ ΤΙΜΗΣ ΕΝΑΣ ΠΑΛΙΟΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΑΛΗ ΤΟΥΣ ΝΥΧΤΑ..................

Ανώνυμος είπε...

Ναι βρε και για να γιορτάσετε ακομα καλυτερα πάρτε πολλες τούρτες μη τυχόν και δεν σας φτάσουν.Αρχισαν τα όργανα...

Ανώνυμος είπε...

5.57 εσενα θα προτεινω να σε βαλουν πρωτο τραπεζι να ξεπονεσεις

Ανώνυμος είπε...

(08:39) Τι σε εκπλήσσει; Κάθε χωριό έχει και από έναν τέτοιο. Πρώτη φορά το βλέπεις; Πάντως, θα δούμε πολλά. άλλες, που τάζουν θέσεις με πεντάμηνα, μιλούν για τα πτυχία τους, μη γνωρίζοντας ότι το δημοτικό και το γυμνάσιο δίνουν απολυτήρια και όχι πτυχία. Έρμε τόπε, νομίζαμε πως στο συνδυασμό του Μήτσου τα είχαμε δει όλα, αλλά....

GEOKORAKAS είπε...

ΓΚΕΛΥ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ, ΚΡΙΜΑ ΠΟΥ ΣΕ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΟΙ ΘΕΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ, ΜΗΠΩΣ ΝΑ ΕΓΡΑΦΕΣ ΣΥΧΝΟΤΕΡΑ???

Ανώνυμος είπε...

Η πλάκα είναι ότι θα φάει πολλές τούρτες ακόμα για να γίνει Αντιδήμαρχος!

Ανώνυμος είπε...

Στις τούρτες λοιπόν , για να ξεχάσουμε τα τόσο τιμηθέντα σουβλάκια.

Αλήθεια,
Τι έγινε με όλα εκείνα τα αρνιά και τις μυριάδες τα σουβλάκια που περίμεναν την καταβρόχθιση τους αμέσως μετά την εξαγγελία της τρίτης θριαμβευτικής νίκης;

Ανώνυμος είπε...

(12:01) καταπληκτική η σύγκριση! Αν ο έφηβος θέλει να γίνει άνδρας, δηλ. από Βασιλάκης να γίνει Βασίλης, θα πρέπει να δείξει ότι έχει πυγμή. Αν έγινε άντρας θα πρέπει να διώξει από το συνδυασμό τέτοια στοιχεία που ξεφτιλίζουν κάθε αίσθημα δημοκρατίας. Αλλά, μέχρι ξύλο μπορεί να φάει αν το κάνει. Ας αποδείξει, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ πόσο μάγκας είναι!

Ανώνυμος είπε...

Φίλε 12:53 πμ αντέχει να φάει αρκετές ακόμα ....Χωράει.....Δυστυχώς εκλέγονται και τέτοιοι σύμβουλοι που μόνο τούρτες, φωτό, και Facebook τους ενδιαφέρουν!Οχι να προσφέρουν στο κοινωνικο σύνολο που τους χρειάζεται αλλά η προσωπική προβολή και το προσωπικό όφελος τους! Αυτά τα πράγματα δεν κρύβονται και δεν υπάρχει ανάλογη ικανότητα να κρυφτούν! Οι έν λογω και εκάστοτε νεοεκλεγείς δημοτικοί σύμβουλοι δείχνουν τα πρώτα δείγματα γραφής άθελα τους βέβαια!
Ευτυχώς νομίζω δεν ισχύει για τους περισσότερους, ούτε φυσικά για τον νέο Δήμαρχο που πιστεύω ότι τα "βλεπει" όλα αυτά.......

Ανώνυμος είπε...

Περι τρίτου συνδυασμού συνέχεια...Γιατι ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ στις περιφερειακές εκλογες στήριξε τον ανεξάρτητο μεν συνδυασμό με τσεκαρισμενους όμως δεξιούς υποψήφιους;Γιατι ο επικεφαλής του τρίτου συνδυασμού και το πρωτοκλασάτο στέλεχός του προέβησαν σε δήλωση υποστήριξης πριν καλα καλα τελειώσουν οι εκλογες;Και τελευταιο:Εχουν ολα αυτα σχέση με τις επερχόμενες εκλογες..;

Ανώνυμος είπε...

(06:51)Άπαιχτο το ρεπορτάζ!! Μπράβο στο Χριστόφορο!

Γκέλυ Γεωργούλα είπε...

Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια!

Ανώνυμος είπε...

Έστω και αργά, προσθέτω τις ευχαριστίες μου στην αγαπημένη συμμαθήτρια.

Ανώνυμος είπε...

Και όμως, της πόλης υπερίπταται η διαμάχη "παλαιών" και "νέων". Λίγο ακόμη οι "υποστηρικτές" των νέων θα έχουν πετύχει τον "στόχο" τους. Να τους ταυτίσουν με το παλαιότερο παλιό.

Ανώνυμος είπε...

Για τον τελευταίο ανώνυμο
της
21 Ιουλίου 2014 - 5:30 μ.μ.

Πολύτιμη η προσφορά σου.

Σε ευχαριστώ πολύ.

Ανώνυμος είπε...

Μίλτο ,
Σχόλια σαν του φαιδρού και χυδαίου σχολιαστή :
20 Ιουλίου 2014 - 5:02 μ.μ,
Ρυπαίνουν επικίνδυνα το filoiko.

ΒΡΩΜΕΡΟΙ ΚΑΙ ΑΝΆΓΩΓΟΙ ΠΟΥ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΥΠΟΚΟΣΜΟ.

ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΎΡΑ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΓΙΑ ΠΕΝΤΕ ΑΚΌΜΑ ΧΡΟΝΙΑ..

Ανώνυμος είπε...

Φίλε/η (09:14) δεν είμαι ο σχολιαστής (05:02), αλλά αν εξαιρέσουμε τις πρώτες λέξεις που ενέχουν και στοιχεία αστεϊσμού, δεν μπορώ να καταλάβω πού βρίσκεις τη φαιδρότητα και τη χυδαιότητα;
Δεν είναι επικίνδυνο να «αναλαμβάνεις» μόνος σου αξιώματα (και πλάκα να σού έκαναν ΔΕΝ θα έπρεπε να το διαφημίσεις);
Γράφει κάτι που είναι ανακριβές;
Δεν υπάρχουν τέτοιοι Σύμβουλοι;
Δεν τους γνωρίσαμε στο παρελθόν;
Δεν τους διακρίνουμε και τώρα (ευτυχώς είναι ελάχιστοι προς το παρόν);
Πιστεύεις ότι το να λάβεις ψήφους στις εκλογές σε αναβαθμίζει ως προσωπικότητα;
Ξεχνάς ποιοι λάμβαναν τις περισσότερες ψήφους όλα αυτά τα χρόνια;
Και μην σε απασχολεί η ρύπανση του filoiko, έχει μηχανισμούς αυτοκάθαρσης που αποβάλλει τα ρυπαρά στοιχεία.

Ανώνυμος είπε...

Η αλήθεια πάντα πονάει!!!και καλά θα κάνουν όσοι είναι "δημόσια πρόσωπα" να μη κάνουν μακακιες.............και εκθέτουν και άλλους

filoiko είπε...

Πριν λίγο με το ΚΤΕΛ έστειλα στην Πρέβεζα έναν πελαργό τραυματισμένο στο φτερό.

Επικοινώνησα πριν με Πρέβεζα με την κα Καλογήρου η οποία μου είπε;

-Βαλτον σε ένα μεγάλο κουτί χαρτινο αλλά κάνε αρκετές τρύπες για να παίρνει αέρα.ξασνατηλεφώνα για να μου πεις πότε έφυγε από κει.Τυχερός είσαι μου λέει γιατί αύριο έχω κι άλλα πουλιά να στείλω στην Αίγινα.

Τον πελαργό τον έφερε τραυματισμένο στο σπίτι μου η Μάγδα Ασπρούδη-Χριστάκη.

Αν τον πηγαινε στο Δήμο η την αστυνομία μπορεί και να την χλευάζαν.

Αυτά από την πόλη των πελαργών.

Καλό απόγευμα.

Ανώνυμος είπε...

Τρεχουν να καλυψουν τις ΛΑΜΟΥΡΙΕΣτουςΚΑΠΟΙΟΙ.ΣΤΟ ΔΗΜΟ.ΘΑ προλαβουν αραγε...

Ανώνυμος είπε...

Άνθρωποι που περιμένουν να πάρουν δημόσιο αξίωμα για να νοιώσουν καταξιωση, προξενούν μεγαλύτερο κακό,γιατι το κίνητρό τους και μόνο ειναι η προσωπική τους προβολή.Στη μικρη μας πολη λοιπόν ολα αυτα τα χρονια η συνείδηση των ανθρώπων κατέγραψε τα κίνητρα όλων όσων ασχολήθηκαν με τα κοινά.Και θα συνεχίσει να το κανει εσαει.Και εκείνοι που ασχολούνται με τα κοινά ξέρουν οτι πρόσφεραν ή οχι απο το σεβασμό που δείχνει η κοινωνία απέναντί τους μολις τελειώσει η θητεία τους.

Ανώνυμος είπε...

Ακριβως ετσι ειναι 5.34.Ο σεβασμος και η αγαπη οταν ληγει η θητεια.ΑΞΙΑ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ!!!!