7. Σας καλωσορίζω στην Παλιά Φιλιππιάδα.

του Μιλτιάδη Δ. Κωστάκου

Σας άργησα λίγο , αν δεν σας κούρασα κιόλας ,  με τις εισαγωγές  και τα προκαταρκτικά. Έπρεπε όμως. Η Παλιά Φιλιππιάδα , του 1950, για τον κάθε άνθρωπο είναι υπόθεση σοβαρή και ιερή , θα έλεγα . Θέλει ξεχωριστή προσέγγιση, πως το λέμε, και σοβαρή σκέψη. Δεν είναι  θέμα της τρέχουσας καθημερινότητας, από αυτά που βαστάνε όσο βαστάει η επικαιρότητα τους. Εδώ είναι σα να πιάνεις στα χέρια σου Ιερό Ευαγγέλιο. Έτσι βλέπω εγώ το πράγμα.

Γιατί καθετί παλιό αποκτά με τον καιρό όλο και μεγαλύτερη αξία. Το ίδιο συμβαίνει με τα πρόσωπα και  τα πράγματα που για κάποιους λόγους μας είναι προσφιλή. Η ανάμνηση τους αντί να ξεθωριάζει, λάμπει περισσότερο στον σκοτεινό ουρανό της λησμονιάς .Όσο περνούν τα χρόνια παραλλάζει η αρχική τους σημασία και πλαταίνει το νόημα τους με συνειρμούς και τους διάφορους συμβολισμούς.

Τότε η παλιά ζωή παίρνει διαφορετική μορφή και περιεχόμενο. Εξιδανικεύεται και κατά κάποιο μυστηριώδη τρόπο γίνεται πηγή έμπνευσης για τους κατοπινότερους και αναδίνει ένα ξεχωριστό άρωμα ανάκατο από νοσταλγία και ρομαντική διάθεση.

Κάπως  έτσι γεννήθηκαν οι θρύλοι και οι παραδόσεις στον κόσμο . Από στόμα σε στόμα κι από γενιά σε γενιά. Κι έχουμε εμείς σήμερα να μιλάμε για Διγενήδες και Μεγαλέξανδρους.

Αρέσει στον άνθρωπο από τη φύση του να μεγεθύνει και να γιγαντεύει πρόσωπα και καταστάσεις.

Προφανώς αυτό γίνεται σε μια προσπάθεια να ξεπεράσει την αδυναμία και το πεπερασμένο της ύπαρξής του.

Απόδειξη ότι κάθε τόπος έχει τους δικούς του τοπικούς ήρωες ως ενσάρκωση και επιτομή της δικής του αξίας και περηφάνιας.

Γι’ αυτό πρωτύτερα μίλησα για συνειρμούς και συμβολισμούς. Ώστε κανείς μη μου προσάψει συναισθηματικές υπερβολές ρομαντικού και τοπικιστικού τύπου, όταν μιλώ για την Παλιά Φιλιππιάδα.

Εξάλλου, για να πούμε την πάσα αλήθεια, ασφαλώς και υπάρχουν μέρη το ίδιο αξιόλογα με την γενέτειρα μου, μάλιστα με μεγαλύτερη ιστορική αξία.

Αυτό όμως ουδόλως με εμποδίζει από το να μιλήσω εγκωμιαστικά για τον τόπο που γεννήθηκα και ανατράφηκα. Κι έχω τους λόγους που το κάνω αυτό, όπως θα διαπιστώσετε παραπάνω και θα με δικαιώσετε , υποθέτω.

   Έλα, λοιπόν , τώρα φίλε μαζί μου, να σε ταξιδέψω πενήντα , εξήντα χρόνια πίσω και να σε πάω στη δική μου Παλιά Φιλιππιάδα, να τη γνωρίσεις κι εσύ από κοντά και ύστερα να μου πεις αν έχω δίκιο ή όχι για όσα γράφω.

Ορίστε, είμαστε στο κέντρο του χωριού, στα «μαγαζιά» καθώς λέγαμε την τοποθεσία τότε.

Ας είναι καλά η φαντασία, η νοσταλγία καλύτερα εδώ , που μας πάει προς  στα πίσω στο χρόνο. Μεγάλο προνόμιο αυτό για τον άνθρωπο. Κρίμα για τα άλογα ζώα που όλη και όλη η ζωή τους είναι κάθε φορά μια συγκεκριμένη στιγμή στο παρόν. Ούτε παρελθόν ούτε μέλλον υπάρχει γι΄αυτά. Γιατί δεν υπάρχει η συνείδηση σε αυτά.

Δεν είχε την κλασικού τύπου πλατεία η Παλιά Φιλιππιάδα τότε. Όπως δεν έχει και τώρα. Η ίδια εικόνα παραμένει και σήμερα με τις μεταβολές που στο μεταξύ επισυνέβηκαν.

Η βασική διαφορά από το χτες είναι η εξάλειψη της μεγάλης στροφής του δημόσιου δρόμου που υπήρχε παλιά , με την κατασκευή της νέας εθνικής οδού που ως γνωστόν πάει στα Γιάννινα. Ως προς τα άλλα περίπου ίδια είναι η εικόνα της σήμερα.

Πράγματι ήταν σοβαρό μειονέκτημα για το χωριό εκείνη η απότομη και κατηφορική στροφή. Που όμως την απάλυναν δυο μικρές εξέδρες ως πλατείες στο σημείο εκείνο αντικριστά μεταξύ τους, μια για το καθένα από τα δυο μπακάλικα που υπήρχαν το ένα απέναντι από το άλλο.

Ήταν  όμως τα πλατάνια, ψηλά και πυκνόφυλλα στις  μικρές εκείνες εξέδρες που αντιστάθμιζαν την έλλειψη της πλατείας και κατά κάποιο τρόπο διόρθωναν την ατέλεια στο χώρο εκείνο.

Αφετηρία, λοιπόν , για την ξενάγηση το κέντρο , η πλατεία , ας πούμε, του χωριού. Από εδώ θα γίνει η ε

ξόρμηση.

Με μιαν εξήγηση . Μπροστά θα πηγαίνω εγώ, ως πιο βιαστικός . Εκ των πραγμάτων. Γιατί τα ξέρω τα μέρη ένα προς ένα. Κυρίως όμως γιατί λαχταρά η ψυχή μου να τα περπατήσω και να τα ξαναζήσω . Καταλαβαίνεις , τώρα.

Πάμε !

Πρώτος μας σταθμός το θρυλικό κοτσέκι.

                                                                  Ιούλιος 2015