ΦΙΛΙΠΠΙΑΔΑ:απευθείας σύνδεση με φωλιά πελαργών.

ΜΕ ΑΡΙΘΜΟ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΠΡ 36

Ελάτε τώρα, μη μου πείτε ότι δεν το έχετε πάθει οι περισσότεροι… Πέφτει στα χέρια σας μια φωτογραφία από τα παλιά και… παθαίνετε! Μεταφέρεστε κανονικά στην εποχή που έχει τραβηχτεί  και θυμάστε και θυμάστε… Την κοιτάζετε, την ξανακοιτάζετε και οι λεπτομέρειες πληθαίνουν, οι εικόνες ζωντανεύουν μαζί με μυρωδιές και χρώματα, τα πρόσωπα «μιλάνε»…  Αχ αυτές οι αναμνήσεις… Εκεί, καταγεγραμμένες στον εγκέφαλό σου, θες δε θες… Άλλες φορές τις αφήνεις θαμμένες μιας και το καθημερινό τρέξιμο σε κάνει να μη θυμάσαι ούτε πώς σε λένε κι άλλες τις παρακαλάς να ’ρθουν στην επιφάνεια να σε γλυκάνουν. Υπάρχει και η τρίτη περίπτωση, που έρχονται ακάλεστες. Μια αφορμή ζητάνε, λες και ασφυκτιούν στον περιορισμένο χώρο του μυαλού σου και… τσουπ, πετάγονται για να ανακατέψουν λίγο το χυλό τής… τακτοποιημένης ζωούλας σου και να σου δώσουν να καταλάβεις πόσο χυλός είναι.
Αυτό έπαθα κι εγώ χθες!  Ένα ρουτινιάρικο ξεκαθάρισμα χαρτιών έφερε στα χέρια μου μια παλιά φωτογραφία και στην ψυχή μου πολλές αναταράξεις!

Να ‘μαστε λοιπόν!  Οι γονείς μου κι εγώ πάνω στο τρακτέρ μας! Φοράμε  τα καλά μας ρούχα, τα καπέλα μας, τα γυαλιά μας… Γυρίζουμε φαίνεται από…  επίσημη έξοδο. Για εμάς το τρακτέρ ήταν  ό,τι το ΙΧ για άλλους. Ένα μέσο
μεταφοράς για όλες τις δουλειές. Άλλο το πρωί κι άλλο το βράδυ, που λένε…  Ήταν ο τρόπος να βγάζει τα λιγοστά του χρήματα ο πατέρας μου, ήταν η γέφυρα που μας συνέδεε με τον κόσμο εκτός Φιλιππιάδας, ήταν ένα αγαπημένο μέλος της οικογένειας, και τι δεν ήταν!
Κοιτάζω τη φωτογραφία και γεμίζει γλύκα η ψυχή μου! Είμαι δεν είμαι τεσσάρων και, δέστε, καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι! Περηφάνια για το όχημα…
Κι αρχίζω να βουλιάζω  κυριολεκτικά στα χρόνια εκείνα, μου ‘ρχεται η μυρωδιά του πετρελαίου που ανέδυε πάντα, βλέπω το κάθε του σημείο και θυμάμαι… πόσα θυμάμαι!
Από τότε που γεννήθηκα μπήκε στη ζωή μου -ή μήπως εγώ στη δική του; Μικρό και αγαπημένο, το απαραίτητο εργαλείο του πατέρα μου που ήταν γεωργός εκείνα τα χρόνια. (Αυτό βλέπετε ήταν το τίμημα της αφοσίωσής του στην πατρική οικογένεια, αφού άφησε τις σπουδές του για να προστατεύσει και να παντρέψει τις αδερφές του).
Βρισκόταν στην τεράστια αυλή μας -όταν ο πατέρας μου δεν έλειπε στα χωράφια- και δεν ένοιωθε ποτέ μοναξιά. Κοντά του υπήρχαν πάντα η πλατφόρμα, η φρέζα, μια μηχανή ραντίσματος, μια μηχανή σποράς, μία ποτίσματος και χίλια δυο εξαρτήματα και ανταλλακτικά. Από πολύ μικρή ήξερα τα ονόματα όλων αυτών των μηχανών. Ήξερα επίσης τι είναι ο κοτσαδόρος -μιας και πάντα χρειαζόταν κάποιον μας για βοήθεια ο πατέρας μου για να προσαρτήσει την πλατφόρμα ή άλλη μηχανή στο τρακτέρ. Μη γελάτε… Τον κοτσαδόρο τον ήξεραν τότε μόνο οι  μεροκαματιάρηδες που είχαν τρακτέρ και οι πολύ πλούσιοι που είχαν τροχόσπιτο.
Μου έκανε εντύπωση κοιτάζοντας τη φωτογραφία, πόσο καλά θυμόμουν το κάθε του σημείο! Τα κενά που έκανε το μεταλλικό κάλυμμα στο μπροστινό του μέρος. Τα τρία σκουριασμένα σημεία -δύο μικρά στο πάνω μέρος και ένα μεγαλύτερο κάτω αριστερά. Όταν ήμουν μικρή, το μπροστά μέρος του τρακτέρ φάνταζε στο μυαλό μου σαν προσωπάκι. Τα δύο πάνω σημάδια λοιπόν ήταν τα μάτια του και το κάτω ήταν το υπόλειμμα της σοκολάτας που έφαγε και λερώθηκε. (Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να ήταν η λαχτάρα μου για σοκολάτα που δεν είχα φάει μέχρι που άνοιξαν το μπακάλικο αργότερα οι γονείς μου κι έβγαλα όλο μου το άχτι!). Το πλατύ μέρος ανάμεσα στις βέργες ήταν η μύτη του και τα φώτα τα αυτιά του.
     Θυμάμαι ΑΚΡΙΒΩΣ πού ήταν τα καλώδιά του και τι χρώμα είχαν! Περισσότερα και λίγο άτσαλα ριγμένα από την αριστερή του πλευρά, κόκκινα, κίτρινα και μαύρα, λιγότερα και πιο τακτοποιημένα από τη δεξιά, γιατί εκεί βρισκόταν και η μπαταρία. Μια μεγάλη, παλιά και επιβλητική μπαταρία, που άδειαζε πολύ συχνά και χρειαζόταν άμεσα κάποιον  «αιμοδότη».
      Θυμάμαι ότι στα πλαϊνά του ήταν ακάλυπτο και φαινόταν όλος ο… εσωτερικός του κόσμος με αποτέλεσμα να ξέρω τα πάντα για τη λειτουργία του από πολύ νωρίς. Θυμάμαι επίσης το ασημί οβάλ σήμα της Ford στο κέντρο μπροστά.
       Θυμάμαι το κασελάκι του. Αχ, το κασελάκι… Ήταν το μέρος που καθόμασταν, πίσω από τη θέση του οδηγού. Μεταλλικό, σκληρό και γι’ αυτό πάντα σκεπασμένο με 2-3 μικρές κουρελούδες για να μην πιανόμαστε-λες και κάναμε τα μεγάλα ταξίδια. Άνοιγε όμως το κασελάκι και μέσα του έκρυβε τόσα εργαλεία που απορούσες πώς χωράνε. Κλειδιά όλων των διαστάσεων, κατσαβίδια, παξιμάδια, μπουλόνια, βίδες και τι δεν είχε εκεί μέσα...
    Θυμάμαι  το χρώμα του. Μπεζοκίτρινο το κάλυμμα και οι ζάντες, κόκκινα τα σίδερα που ένωναν το σκελετό με τις ρόδες, κόκκινο  το κεντρικό μέρος από το κάθε τάσι της ρόδας, κόκκινο και το κασελάκι. Μαύρο και κουρασμένο το τιμόνι. Όλο το τρακτέρ μόνος του το έβαφε ο πατέρας μου με μεράκι, όπως έκανε με τα πάντα. 
    Θυμάμαι το λεπτό πινέλο και την υπομονή του για εκείνες τις λεπτές βέργες στο μπροστινό μέρος. Το θυμάμαι και η μυρωδιά από την μπογιά και το νέφτι μού σπάει τη μύτη. 
    Θυμάμαι όμως και τη χαρά μας όταν τελείωνε το…  μακιγιάζ και έφτανε η στιγμή να γράψει τον αριθμό κυκλοφορίας. Έπαιρνε τότε τη γαλάζια μπογιά και «ζωγράφιζε» στο κάτω μέρος:  ΠΡ 36. Πόση καλλιτεχνία μπορεί να χωρέσει σε 2 γράμματα και 2 αριθμούς; Και όμως χωρούσε…  Κι όταν τελείωνε, το καμαρώναμε φρεσκοβαμμένο κι όμορφο με τα γαλάζια γράμματα να μοστράρουν λες και ήταν η υπογραφή του καλλιτέχνη… Από τότε το γαλάζιο χρώμα είναι το αγαπημένο μου!
    Θυμάμαι κάθε σημείο του δρόμου γυρίζοντας από το χωράφι μας, κάθε πέτρα, κάθε λακκούβα… Θυμάμαι πως πάνω του έμαθα πού επιτρέπεται η προσπέραση και πού όχι, ανάλογα με το πώς είναι οι λευκές γραμμές στη μέση του δρόμου. (Στην πράξη βέβαια δεν το είδα ποτέ με το τρακτέρ μας, γιατί πολύ απλά, δεν προσπεράσαμε ΠΟΤΕ και ΚΑΝΕΝΑΝ!)
   Θυμάμαι όλους τους γρίφους που μου έλεγε ο πατέρας μου ενώ οδηγούσε, τις ερωτήσεις γενικών γνώσεων, τις πληροφορίες για τον ήλιο, το φεγγάρι και τα αστέρια, το γιατί οι πίσω ρόδες είναι πιο μεγάλες, το πώς λειτουργούν οι «σκάλες» στα φώτα,  πότε μπορείς να χρησιμοποιείς την πιο μεγάλη και πότε όχι…
    Θυμάμαι την αγωνία του όταν έκανε πολύ κρύο το χειμώνα, να προλάβει να του αδειάσει το νερό, μην τυχόν και παγώσει μέσα στη νύχτα με την πτώση της θερμοκρασίας και σπάσει το ψυγείο.
   Θυμάμαι ότι χάρη στο τρακτέρ έμαθα πρώτη φορά πώς είναι μια «μελισσοφωλιά», όταν στην προσπάθειά μου να τον βοηθήσω να μπει η πλατφόρμα στον κοτσαδόρο- που λέγαμε-  ένα σμήνος από μέλισσες που είχαν φτιάξει τη φωλιά τους εκεί, ξεχύθηκε και με τσίμπησε στο πρόσωπο.
   Θυμάμαι ένα διάστημα που του είχε φτιάξει κουβούκλιο και δεν κρυώναμε ούτε βρεχόμασταν τον χειμώνα. Ω, ρε μεγαλεία!
   Θυμάμαι όλα τα ταξίδια με εκείνο το μικρό τρακτεράκι, είτε ήταν εν κινήσει είτε όχι!
Ταξίδια για να ποτίσουμε ή να μαζέψουμε το βαμβάκι. 
Τι αίσθηση να βλέπεις πώς είναι το βαμβάκι σαν φυτό όταν οι περισσότεροι έχουν μόνο την εικόνα του καθαρού και επεξεργασμένου στη συσκευασία του… Τι αίσθηση να ξέρεις τον κόπο που χρειάζεται να μεγαλώσει, το πόσο νερό χρειάζεται, το πώς βγαίνει από την κάψα του…
Ταξίδια αργότερα για το καλαμπόκι. Αυτή την περίοδο τη θυμάμαι πιο έντονα, ίσως γιατί ήμουν πιο μεγάλη, ίσως γιατί γινόταν ολόκληρη ιεροτελεστία στο σπίτι μας μέχρι να μπει το καλαμπόκι στα τσουβάλια σπυρί- σπυρί.  Άγρια τα φύλλα του σε χαράκωναν καθώς περνούσες ανάμεσα στις καλαμποκιές, τα έβλεπες να μεγαλώνουν  και μετά… ξεφλούδισμα. Πόσο πονούσαν τα μικρά χέρια μας από τη δύναμη που βάζαμε! Τα μεταφέραμε ύστερα με το τρακτέρ στο σπίτι, απλώναμε τσουβάλια σε όλο το χολ και άρχιζε το «στούμπηγμα», αφού είχαμε βέβαια κρατήσει κάποια ολόκληρα για βράσιμο ή ψήσιμο! (Και, ξέρετε, η νοστιμιά αυτών που έχεις κουραστεί να τα μαζέψεις είναι απερίγραπτη!)  Χτυπούσε τα καλαμπόκια ο πατέρας μου με μεγάλα ραβδιά και εμείς οι υπόλοιποι μετά ξεσπυρίζαμε ό,τι είχε γλυτώσει από τη μανία των χτυπημάτων. Εκεί να δεις πόνο τα χέρια, ειδικά οι αντίχειρες…  Ακολουθούσε το λίχνισμα, για να μείνουν καθαρά τα σπυριά του καλαμποκιού. Σηκωνόταν τόση σκόνη που στη σημερινή εποχή τα καλομαθημένα μας παιδάκια θα κατέληγαν στο νοσοκομείο με κρίση άσθματος, αλλά εμείς δεν παθαίναμε ποτέ τίποτα. Και γέμιζαν τα τσουβάλια με τα κατακίτρινα σπυριά και φορτωνόντουσαν στην πλατφόρμα να πάνε για πούλημα. Κούραση, αλλά ωραία κούραση, με αποτέλεσμα που το έβλεπες! Τα δε υπολείμματα- τα γνωστά «κότσαλα»- ήταν μιας πρώτης τάξεως τροφή για την ξυλόσομπα.
Ταξίδια πολύ αργότερα για το σιτάρι. Ωραίες εικόνες που πλημμυρίζουν το μυαλό πάλι! Χρυσοκίτρινα στάχυα όσο βλέπει το μάτι σου, να λικνίζονται απαλά με τον αέρα! Αριστοκρατικό φυτό το σιτάρι, μαλακό στην αφή, ωραίο στην όψη, πολύτιμο στη χρήση. Φορώντας μεγάλα ψάθινα καπέλα χανόμασταν μέσα στα ψηλά φυτά και χρειάζονταν φωνές για να βρει ο ένας τον άλλον. Να τα βλέπεις να μεγαλώνουν και να δένουν, να παίζεις με τα άγανα που πετώντας τα σκάλωναν στις μπλούζες των άλλων… Και μετά η πανδαισία του θερίσματος, τα πληγωμένα στάχυα να κείτονται στο χώμα και τα σακιά να γεμίζουν με ό,τι η μηχανή πήρε μαζί της.
Ταξίδια ενδιάμεσα,  σε γιορτές φίλων της οικογένειας, σε πανηγύρια σε κοντινά χωριά, στο χωριό της μητέρας μου…
Ταξίδια αμέτρητων πιτσιρικάδων που οι μαμάδες και οι γιαγιάδες τα ανέβαζαν στη θέση του οδηγού-σταματημένο το τρακτέρ, εννοείται- για να φάνε το φαγητό τους κι εκείνα «γκάζωναν» και κατέβαζαν τις μπουκιές χωρίς να το καταλάβουν.
Ταξίδια και ονειροπολήσεις πάνω του στα χρόνια της εφηβείας και
ταξίδια αργότερα προς τη φοιτητική ζωή. Ναι, εκεί διάβαζα τον περισσότερο καιρό.
Με κρύο, ήλιο, βροχές καμιά φορά… Πολλή φασαρία βλέπεις στο σπίτι. Μαγαζί από τη μία, λαϊκή αγορά από την άλλη, σκάλα που δεν μας ανήκε πλήρως από την τρίτη, ε, το τρακτέρ ήταν η μόνη ήσυχη γωνιά μου.
         Αλλά τα πιο όμορφα «τρακτερικά» ταξίδια ήταν εκείνα στην πλατφόρμα!  Λαχταρούσαμε εγώ και ο αδερφός μου τη στιγμή που θα μας επέτρεπε ο πατέρας μου να ταξιδέψουμε εκεί. Δεν μας άφηνε συχνά, γιατί ήταν επικίνδυνο. Μας εξηγούσε πού ακριβώς πρέπει να καθίσουμε για να είναι το κέντρο βάρους σωστά τοποθετημένο, ειδικά αν υπήρχε φορτίο. Η πλατφόρμα είχε στις δύο πλευρές της καθίσματα, σαν μακρόστενα παγκάκια. Όταν καθόμασταν εκεί, πάντα μπαίναμε στον πειρασμό να σηκωθούμε όρθιοι κατά τη διάρκεια της διαδρομής και να κάνουμε φιγούρες. Εννοείται ότι καταλήγαμε να κουτρουβαλιαστούμε στο δάπεδο με ένα ξαφνικό φρενάρισμα. (Κάτι ήξερε που δεν μας πολυάφηνε να είμαστε πίσω!)   Συνήθως λοιπόν καθόμασταν κάτω. Έστρωνε η μάνα μου κουρελούδες και κουβέρτες για να είναι μαλακά και ξεκινούσε η διαδρομή. Δεν υπάρχει αυτή η αίσθηση, απλά δεν υπάρχει- που λέει και η νεολαία μας σήμερα!  Να είσαι ξάπλα και να κοιτάς τον ουρανό να προχωράει και τα σύννεφα να τρέχουν, να σε χτυπάει ο ήλιος στο πρόσωπο και να τραγουδάς! Να πονάει το κορμί σου όταν το τρακτέρ συναντούσε λακκούβα και η πλατφόρμα τρανταζόταν ολόκληρη και να γελάς, να γελάς ασταμάτητα!  Να παίζεις το παιχνίδι «τι χρώμα θα είναι το επόμενο αυτοκίνητο που θα μας προσπεράσει», να λες αστεία… Κι αν ήταν νύχτα, άλλη πανδαισία! Να προσπαθείς να μετρήσεις τα αστέρια, να παρακολουθείς το ταξίδι του φεγγαριού και να του μιλάς…
        Αχ, τρακτεράκι μου! Πόσα έζησα μαζί σου! Πόσο κοντά με έφερες στη φύση, πόσο κοντά στον πατέρα μου, πόσο κοντά στις φυσικές επιστήμες…  Δεν είναι καθόλου τυχαίο που τις διδάσκω χρόνια τώρα με τόση λατρεία!
        Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις, χίλιες αναμνήσεις, χίλιες γλυκές στιγμές! Βουτιά κανονική στα δύσκολα, αλλά τόσο ουσιαστικά εκείνα χρόνια. Που ο καθένας και το καθετί είχε την αξία που του άρμοζε, που συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους και τη φύση με σεβασμό – και ειδικά η φύση πάντα τον ανταπέδιδε- που κουραζόσουν για να πετύχεις κάτι και γι’ αυτό το χαιρόσουν. Είναι γεγονός λοιπόν ότι η κρίση που περνάμε τώρα δεν είναι μόνο οικονομική. Σ’ αυτήν οδηγηθήκαμε και από την κρίση των αξιών. Και τρέμω να σκεφτώ πού είναι το τέλος αυτού του κατήφορου!


Υ.Γ. 1:  Έψαξα πολύ για να βρω αυτή τη φωτογραφία σαν επίλογο, σαν αποχαιρετισμό στο τρακτέρ μου. Απέχει 20 σχεδόν χρόνια από την προηγούμενη. Πόσες αλλαγές… Εγώ έγκυος στην πρώτη μου κόρη, ο πατέρας μου φανερά γερασμένος – η μάνα ακμαιότατη- και το τρακτέρ εμφανώς ταλαιπωρημένο. Πασαλείφτηκε με σοκολάτα σε όλο του το «στόμα» και δεν υπάρχει χώρος για το θρυλικό ΠΡ 36, το οποίο αναγκαστικά είναι γραμμένο στο πάνω μέρος της μάσκας. Τα χρώματα όμως παραμένουν πεισματικά ίδια, ο πατέρας μου κρατάει το τιμόνι με την ίδια αγάπη κι εγώ είμαι πάλι στην αγκαλιά του, εκεί, κοντά στο σημείο απ’ όπου ανέβαινα για να βρεθώ στο κασελάκι και να ξεκινήσει το όμορφο ταξίδι.



Υ. Γ. 2: Το τρακτέρ έφυγε από κοντά μας λίγο μετά το θάνατο του πατέρα μου. Δεν είχε λόγο ύπαρξης χωρίς εκείνον και παραήταν μεγάλου μεγέθους για να κρατηθεί σαν αναμνηστικό. Το δώσαμε σε έναν συγγενή μας για να νοιώθουμε ότι τουλάχιστον δεν πήγε σε εντελώς ξένα χέρια. Μαζί του νομίσαμε ότι έφυγαν και οι αναμνήσεις, αλλά να που αυτές υπάρχουν για πάντα και είναι –ευτυχώς- ένα σταθερό σημείο αναφοράς για τη συμπεριφορά μας στην υπόλοιπη ζωή μας! Σ’ ευχαριστώ τόσο πολύ τρακτεράκι μου με αριθμό κυκλοφορίας ΠΡ 36 που ομόρφυνες και πλούτισες τόσο την παιδική μου ηλικία!
         Γκέλυ Γεωργούλα
        Αύγουστος 2015

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Απίστευτο...μπεζοκιτρινο όνειρο!Με εκανες λες και πήγα και γω αυτή τη βόλτα.Είδες τι σου κάνει μερικές φορές μια παλιά ξεχασμένη φωτογραφία;Αν και δε σε ξέρω προσωπικά,σε ευχαριστώ από καρδιάς γι'αυτή την ωραία βολτα,και γιατί όχι,και με το μπεζοκίτρινο τρακτέρ!Η καλύτερη Αυγουστιάτική μου βόλτα,να'σαι καλά.

Ανώνυμος είπε...

Αυτό το κείμενο της Γκέλυς Γεωργούλα αλλά και του Μιλτιάδη Κωστάκου για την Παλιά Φιλιππιάδα είναι βαθειές ανάσες στην ανηφόρα που τραβάμε.Μπράβο.

filoiko είπε...

ΜΕΤΑΦΕΡΩ ΕΔΩ TA ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΑΝ ΣΤΟ FACEBOOK ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Γκέλυ Γεωργούλα Το κείμενο αφιερώνεται στον πατέρα μου και σε όσους έχουν όμορφες αναμνήσεις από τα παιδικά τους χρόνια, άσχετα με το πόσο δύσκολα ήταν!
Μου αρέσει! · Απάντηση · 2 · 3 ώρες

Vicky Karagiannopoulou σε πείσμα των καιρών...που πολλά απ' όσα νομίζαμε καταρρέουν, οι αναμνήσεις μας μένουν πάντα ζωντανές και όπως μας διαμόρφωσαν, τώρα μάς καθοδηγούν.....και όταν αποτυπώνονται σ' ένα τόσο παραστατικό κείμενο, είναι η τέλεια παρακαταθήκη για τούς επόμενους που δεν τα έζησαν...
Μου αρέσει! · Απάντηση · 2 · 3 ώρες

Γκέλυ Γεωργούλα Ευχαριστώ πολύ Βίκυ για τα καλά σου λόγια!
Μου αρέσει! · Απάντηση · 1 · 1 ώρα

Alexandra Pappa Μπραβο Γκελυ !!!
Μου αρέσει! · Απάντηση · 1 · 3 ώρες

Γιώργος Καλφακάκος Εξαιρετικό. Μπράβο.
Μου αρέσει! · Απάντηση · 1 · 3 ώρες

Δέσποινα Καλογεράκη Α ρε φιλενάδα . . . Εσύ, η πένα σου, οι αναμνήσεις σου. . . Όλα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ!!!!!
Μου αρέσει! · Απάντηση · 1 · 2 ώρες

ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ Καλό απόγευμα Γκέλυ Γεωργούλα ...και τις δικες μας αναμνήσεις ξυπνησες.Είδες πως ειναι οι ατιμες ?Πετάγονται εκεί που δεν τις περιμένεις.Μάλλον για να μας ξυπνήσουν.
Μου αρέσει! · Απάντηση · 1 · 1 ώρα

Γκέλυ Γεωργούλα Έτσι ακριβώς Μαρία μου! Αλλά ευτυχώς που υπάρχουν!
Μου αρέσει! · Απάντηση · 1 · 1 ώρα

Anastasia Giannou Α ρε Γκελυ κεντησες παλι. να σε παντα καλα.
Μου αρέσει! · Απάντηση · 1 · 1 ώρα

Γκέλυ Γεωργούλα Ευχαριστώ πολύ Τασία μου! Φιλιά!
Μου αρέσει! · Απάντηση · 1 ώρα

Αρχοντουλα Δημητρακοπουλου Πολύ ωραίο κείμενο, περιγραφικό, γλαφυρό και άκρως συγκινητικό. Γκέλυ μου οι αναμνήσεις είναι ένα πολύτιμο κομμάτι του εαυτού μας και σαν τέτοιο, πρέπει να το φυλάμε σαν θησαυρό.
Μου αρέσει! · Απάντηση · 1 · 1 ώρα

Γκέλυ Γεωργούλα Ευχαριστώ Άντα μου! Συμφωνώ απολύτως μαζί σου για τις αναμνήσεις μας! Πολύτιμες!
Μου αρέσει! · Απάντηση · 15 λεπτά

Σούλα Ζαλακώστα Εγω σε ξερω.....ξερω τι αστερι εισαι εσυ...σ αυτό το οχημα διαβαζες με την ομπρελα...αυτή είναι η Γκελυ.... η δικη μου...
Μου αρέσει! · Απάντηση · 1 · 1 ώρα

Γκέλυ Γεωργούλα Ευχαριστώ φιλενάδα...δική μου! Σ' αγαπώ πολύ!
Μου αρέσει! · Απάντηση · 11 λεπτά

Ανώνυμος είπε...

Aπολυτα συνυφασμενο το αξιολογο κειμενο με το πνευμα του ιστολογιου.Ποσο αληθεια απαραιτητη ηταν μια τετοια παρενθεση στη σημερινη πραγματικοτητα ,οπου ολα ευτελιζονται .Ηταν πραγματικα μια προτροπη να αφησουμε τον εαυτο μας ελευθερο για να μπορει να αναπολει,να ονειρευεται,να χαιρεται .

Ανώνυμος είπε...

Απώλεια δεδηλωμένης σημαίνει απλά ότι:
είπαμε και ψέματα ΕΕΕΕΕΕ !!!!

filoiko είπε...

ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΣΧΟΛΙΩΝ ΑΠΟ FACEBOOK

Dora Veneti Aaax me sugkinhsate! Eiste mia thea! Sas agapw k mou leipete!
Μου αρέσει! · Απάντηση · 1 · 13 Αυγούστου στις 8:14 μ.μ.

Γκέλυ Γεωργούλα Δωρίτσα αγαπημένη! Ευχαριστώ!
Μου αρέσει! · Απάντηση · 13 Αυγούστου στις 8:20 μ.μ.

Ioanna Theoxaropoulou Γκέλυ μου καλημέρα και Χρόνια πολλά για την αυριανή μέρα!Πράγματι ταξιδέψαμε στο παρελθόν με αυτή σου την ανάρτηση. Θυμήθηκα κι εγώ ένα αγροτικό ΚΙΑΜΑΣΤΕΡ πράσινο φλούο θα το΄λεγα και φυσικά τον μπαμπά μου που θα γιόρταζε αύριο...(αυτόν δεν τον ξεχνάω ποτέ) .Απίστευτο το πόσο δενόμασταν με το όχημά μας εκείνα τα χρόνια.Να είσαι καλά με την οικογένειά σου και εύχομαι σύντομα να τα πούμε από κοντά!
Μου αρέσει! · Απάντηση · 1 · 23 ώρες

Γκέλυ Γεωργούλα Καλημέρα Ιωάννα μου! Χαίρομαι που σου άρεσε, η γνώμη σου έχει ιδιαίτερη βαρύτητα μιας κ γράφεις κι εσύ. Χρόνια πολλά για αύριο. Οι μπαμπάδες μας ζουν μέσα μας κ φαίνεται από πολλά! Να είστε όλοι καλά και χαρούμενοι!
Μου αρέσει! · Απάντηση · 1 · 22 ώρες
Προβολή περισσότερων απαντήσεων

Basiliki Lazari Απλα υπέροχο!!!!!!!!!!!!!
Μου αρέσει! · Απάντηση · 1 · 23 ώρες

Γκέλυ Γεωργούλα Ευχαριστώ Βασούλα!
Μου αρέσει! · Απάντηση · 22 ώρες

Ανώνυμος είπε...

https://privacy.ellak.gr/2015/08/03/i-parakolouthisi-ginete-kathimerinotita-ta-windows-10-parakolouthoun-ke-katagrafoun-ta-panta/

filoiko είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΠΟ FACEBOOK

Grigoris Kalogerakis Γκέλυ καλημέρα και χρόνια πολλά. Εκπληκτικό το κείμενα σου, με ταξίδεψε και μένα πίσω στο χρόνο και με συγκίνησε... Παρόμοια και παράλληλα συναισθήματα και αναμνήσεις μου θύμισε με τη θρυλική "Μπιρμπίλω" του συγχωρεμένου του πατέρα μου. Μια παλιά μοτοσυκλέτα "Florett", Φλωρέτα εξελληνισμένα που για τα παιδικά μου μάτια φάνταζε σαν 1000άρα μηχανή τουλάχιστον!!! Και ήταν η χαρά μου απερίγραπτη όταν καμιά Κυριακή απογευμα είχε όρεξη και με έκανε βολτούλα, καθισμένος εγώ μπροστά στο τεπόζιτο περήφανος να καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι. Σαν Με τσίγκλισες όμως απίστευτα γιατί έχω στο πρόγραμμα να πάρω και ΄γω ένα τρακτεράκι- μετά φυσικά το ιστιοπλοϊκό και το εξοχικό στο Πουκέ - αφού πρώτα κερδίσω το τζόκερ εννοείται !!!
Μου αρέσει! · Απάντηση · 1 · 6 ώρες

Γκέλυ Γεωργούλα Ευχαριστώ πολύ Γρηγόρη μου! Γράφεις κι εσύ πολύ όμορφα, μήπως να γράψεις κάτι για τη florett? Με το καλό το τρακτεράκι, το... πόθεν έσχες πρόσεχε! Φιλιά!
Μου αρέσει! · Απάντηση · 5 ώρες

Ανώνυμος είπε...

http://www.pamepreveza.gr/AllArticles/tabid/142/articleId/117600/--20000-.aspx?utm_source=dlvr.it&utm_medium=facebook

Ανώνυμος είπε...

Άγνωστος, αλλά προφανώς πολύ τρυφερός άνθρωπος! Ευχαριστώ από καρδιάς για τα ωραία σου λόγια!

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ τόσο πολύ! Τιμή μου που ταξιδέψατε μαζί μου!

filoiko είπε...

ΣΧΟΛΙΑ ΑΠΟ FACEBOOK

lga Alexopoulou Γκελυ φοβερη, σαν να ημουν κι εγω εκει, παρεα σας, τελειο κειμενο, οπως παντα, φιλια πολλα !!!!
Μου αρέσει! · Απάντηση · 2 · 19 ώρες

Γκέλυ Γεωργούλα Ευχαριστώ πολύ Όλγα μου!
Μου αρέσει! · Απάντηση · 15 ώρες

Spiridon Ntoutsis Γραφεις παντα με συναισθημα και μας συνεπαιρνεις !
Μου αρέσει! · Απάντηση · 1 · 8 ώρες

Ippokratis Zarbalas Έχω ρίξει μάσες πάνω στο τρακτέρ του κυρ Αριστείδη!!!!
Μου αρέσει! · Απάντηση · 8 ώρες

Γκέλυ Γεωργούλα Ευχαριστώ... γειτονόπουλο! Εσύ είχες άμεση οπτική επαφή με το τρακτέρ τόσα χρόνια!

Unknown είπε...

Γκέλυ, αυτές οι αναμνήσεις μας κρατάνε σταθερά στη ζωή. Εμείς μεγαλώσαμε και γαλουχηθήκαμε με τις λέξεις, αγωνίζομαι, μαθαίνω, κουράζομαι, μεγαλώνω, εκτιμώ, σέβομαι. Είναι για μας φάρος εντιμότητας. Ας είναι οι γονείς μας, οι φάροι της ζωής μας. Πάντως εγώ σε ότι και να γράψω, δεν σε φτάνω στην περιγραφή. Να είσαι καλά!!!