ΦΙΛΙΠΠΙΑΔΑ:απευθείας σύνδεση με φωλιά πελαργών.

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ

του Αθανασίου Διδασκάλου
Με μια ματιά παράλληλη με αυτή του μαθητή, του Μιλτιάδη Κωστάκου, μέσα από μικρά λογοτεχνικά κείμενα, που η υπερβολή δεν είναι μέτρο σύγκρισης, αλλά μέσον. Πραγματικοί χαρακτήρες, ιστορικά γεγονότα, διάλογοι φανταστικοί χαρακτηρίζουν  τον κοινωνικό ιστό του σχολείου της Παλιάς εντεταγμένου στις ανάγκες και τα όνειρα μιας μικρής επαρχιακής πόλης κατά την δεκαετία του πενήντα αλλά και το λειτούργημα του δασκάλου εκείνης της εποχής. Και τις όποιες τυχόν συμπτώσεις των κειμένων ας τις πιστώσουμε άδολα μόνον στον ανώνυμο δάσκαλο της εποχής και στο σχολείο της Παλιάς.

1. Ο ΔΙΟΡΙΣΜΟΣ

-Κυρία Ευδοκία Φιλαρέτου, περάστε.
´Εκλεισε  βαρειά πίσω μου η ξύλινη πόρτα και, χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα μπροστά στο Συμβούλιο.
-Καθείστε, κυρία Φιλαρέτου και δόστε μας τρία λεπτά, παρακαλώ, ανέφερε ο κύριος Πρόεδρος με φωνή σοβαρή και κοφτή, χωρίς καν να με κοιτάζει.
Κάθισα σε μια απλή ξύλινη καρέκλα και περίμενα με αγωνία προσπαθώντας να κρύψω την αμηχανία μου. Το θερμόμετρο στο τοίχο, έδειχνε κάτω από 10 βαθμούς Κελσίου αν και η σόμπα «δεν προλάβαινε να καίει».  ´Ηταν Μάρτιος μήνας, 10 Μαρτίου του 1953. Είμαστε στο γραφείο της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Πρεβέζης και μετά τον διορισμό μου περίμενα την απόφαση του Συμβουλίου για την τοποθέτησή μου σε δημοτικό σχολείο στα πλαίσια του νομού. Το βλέμμα μου ήταν καρφωμένο στο πρόσωπο του Προέδρου του Συμβουλίου. ´Ηταν ο Πρόεδρος Πρωτοδικών Πρεβέζης, ο κύριος Ανδρέας Γαλάνης. Μελετούσε τον υπηρεσιακό μου φάκελο  με πολύ προσοχή,  σαν να επρόκειτο για σπουδαία δικογραφία.
-Κυρία Φιλαρέτου, ας δούμε τα έγγραφά σας ένα-ένα, μονολογούσε ο κύριος Πρόεδρος αφοσιωμένος στο περιεχόμενο του φακέλου μου χωρίς να κοιτάζει κάποιον. Απολυτήριο εξαταξίου γυμνασίου, πτυχίο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, εύγε αποφοιτήσατε με άριστα, η αίτησή σας επί ημικλάστου χάρτου για τον διορισμό σας, η απόφαση του κυρίου Υπουργού Παιδείας, το φύλλο της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως, η τοποθέτησή σας στο Π.Υ.Σ.Σ.Ε. Πρεβέζης και τα λοιπά και τα λοιπά.
-Κύριε Πρόεδρε, είναι όλα σύννομα, τα έχουμε ήδη ελέγξει, παρενέβη ο  Επιθεωρητής, κύριος Βασίλειος Τσανάκας.
Μα ο κύριος Πρόεδρος συνέχιζε να ελέγχει τον φάκελό μου.
-Κύριε Επιθεωρητά έχετε δίκιο, έχετε δίκιο, αλλά θα προτιμούσα τον φάκελο αυτό να τον εξετάσουμε τελευταίο.
Συμφώνησαν όλοι χωρίς να ρωτήσει κανείς γιατί.
-Κυρία Φιλαρέτου, παρακαλώ περιμένετε έξω και στο τέλος της συνεδρίασης θα σας φωνάξουμε.
´Ηταν και η πρώτη φορά που ο κύριος Πρόεδρος  μου μιλούσε και ταυτόχρονα με κοίταζε. ´Ενα βλέμμα παράξενο, με κοίταζε κατ ευθείαν στα μάτια μου χωρίς τον παραμικρό μορφασμό στο πρόσωπό του. Ψυχρός, όπως την πρώτη στιγμή, πολύ ψυχρός.
Σηκώθηκαν όλοι από τις θέσεις τους και ο γραμματέας με οδήγησε στην αίθουσα αναμονής.
Κοκκάλωσα κυριολεκτικά. Χίλιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου κι όλες κακές. Μήπως έχω κάνει κάποιο λάθος, μήπως ξέχασα να καταθέσω κάποιο έγγραφο! Οχι, όχι αποκλείεται, είμαι εξαιρετικά επιμελής, από πλευράς μου δεν λείπει τίποτα. Αλλά και πάλι, να είμαι εγώ επιμελής και η Υπηρεσία όχι, αποκλείεται, δεν το δέχομαι. Τί να συμβαίνει, άραγε!
Κοίταξα γύρω μου,  άλλοι τέσσερις συνάδελφοι, άνδρες όλοι τους, περίμεναν την τοποθέτησή τους προερχόμενοι από μετάθεση.
Ο πρώτος είχε τελειώσει κιόλας. Ο δεύτερος έμεινε λίγο παραπάνω στο Συμβούλιο, αλλά μόλις βγήκε πανευτυχής.
-Συνάδελφοι, τοποθετήθηκα στην πόλη της Πρέβεζας, στο 2ο Δημοτικό Σχολείο, είναι εξαθέσιο και θάχω και δική μου τάξη. Τέρμα πια τα βάσανα. ´Εχω τώρα οκτώ χρόνια που διδάσκω στα ορεινά των Ιωαννίνων και ποτέ δεν είχα δική μου τάξη. Για φαντάσου, μονολογούσε πανευτυχής.
Μπράβο, συγχαρητήρια του είπαμε όλοι.
´Ηταν ένα παλληκάρι δυο μέτρα ύψος, λιγνός, ξερακιανός, κοντά στα τριάντα, με καθαρή ματιά κι ένα χαμόγελο τόσο μα τόσο πλατύ.
Μας χαιρέτησε, μας ευχήθηκε καλή επιτυχία στις τοποθετήσεις μας, και προχώρησε προς την σκάλα. Κατέβαινε από τον πρώτο όροφο που είμαστε και μονολογούσε χαρούμενα, «έχω τάξη, έχω τάξη». Πατούσε και τρίζανε τα σανίδια. Αυτός είναι σωστός δάσκαλος, είπα μέσα μου. Αλλά γιατί τόση χαρά που θάχει τάξη; αναρωτιόμουν.
Και χωρίς να το πολυκαταλάβω συνειδητοποίησα ότι ήμουν πλέον μόνη.
Πάλι οι σκέψεις άρχιζαν να με τρώνε. ´Ημουν 20 χρονών, γεμάτη αυτοπεποίθηση και δύναμη, αλλά ένοιωθα να λυγίζω. ´Οχι, είπα μέσα μου, ό,τι είναι να γίνει ας γίνει. Εγώ είμαι σε όλα εντάξει. Ας με ρωτήσουν ό,τι θέλουν. Αν υπήρχε κάποιο πρόβλημα στα δικαιολογητικά, σκέφθηκα, δεν θα ζητούσαν να παραμείνω, θα μου το ανακοίνωναν απλά και ψυχρά, όπως άλλωστε με δέχτηκαν. Οπλίστηκα με θάρρος και αποφάσισα ότι είμαι έτοιμη να τους αντιμετωπίσω. Είχα ένα προαίσθημα καλό αλλά και πάλι ένοιωθα μικρή μπροστά σ έναν ολόκληρο Πρόεδρο Πρωτοδικών και στον Επιθεωρητή.
´Ηταν η πρώτη φορά που αντιμετώπιζα μόνη μου, εντελώς μόνη μου, τη ζωή. Ανάμικτα συναισθήματα, φόβου και δύναμης. Τότε ήρθε στο μυαλό μου η δασκάλα μου, η κυρία Αριστέα : «μόνον αυτός που έχει άδικο, παιδιά μου, φοβάται, μόνον αυτός και κανένας άλλος». Κι εγώ, είχα δίκιο ή, αλλιώς, δεν είχα άδικο! Αχ, κυρία Αριστέα μου, πού είσαι τώρα, καλά είναι να μας τα λες από την έδρα κι εμείς να είμαστε στο θρανίο κι άλλο να τα ακούμε μόνοι μας...

-Κυρία Φιλαρέτου, περάστε, ακούστηκε η φωνή του γραμματέα.
Πήρα βαθειά ανάσα κι έχοντας στην ψυχή μου την πρώτη μου δασκάλα, την κυρία Αριστέα, με βήμα σταθερό, μπήκα στην αίθουσα του Συμβουλίου. Κάθισα πάλι στην ίδια θέση και σαν να μη συνέβαινε τίποτα εκμεταλλεύτηκα την σιωπή της στιγμής, σηκώθηκα όρθια, ως ώφειλα, και απευθύνθηκα στο Συμβούλιο
-Κύριε Πρόεδρε, κύριε Επιθεωρητά, κύριοι Σύμβουλοι. Ευρίσκομαι εις την διάθεσιν της Υπηρεσίας.
Δεν φοβόμουν πλέον. Η φωνή μου και η άρθρωσή μου ήταν καθαρή και συγκοπτόμενη, όπως απαιτούσαν οι κανόνες της γραμματικής. Η όψη μου, επίσης, καθαρή.  ´Εδειχνα άτομο που στέκεται στα πόδια του, που πιστεύει στον εαυτό του και που δημιουργεί την πεποίθηση στον συνομιλητή του ότι πρόκειται περί σοβαρού ατόμου (...καλά τα πάμε κυρία Αριστέα...).
-Καθείστε, παρακαλώ, είπε ο κύριος Πρόεδρος, με ύφος πάλι σοβαρό.
Σηκώθηκε από τη θέση του τότε ένα μέλος του Συμβουλίου και άρχισε να ομιλεί.
-Κύριε Επιθεωρητά, διακονώ την μέση εκπαίδευση περίπου τριάντα χρόνια, εκ των οποίων τα τελευταία δέκα ως Γυμνασιάρχης στην Πρέβεζα.....(...κυρία Αριστέα, τώρα είναι που σε θέλω! Αυτός είναι ο περιβόητος Γυμνασιάρχης Πρεβέζης, ο κύριος Ευκλείδης, ο κύριος Ευκλείδης Τσακαλώτος. Τόσα και τόσα έχουμε ακούσει γι αυτόν τον άνθρωπο. Είναι αυτός που μετά τις έξι το απόγευμα γυρίζει στην πόλη ολόκληρη για να δει αν υπάρχουν μαθητές έξω, για να μην ξεστρατίσουν οι μαθητές που έρχονται από χωριά και μένουν στην πόλη μόνοι τους, ο φόβος και ο τρόμος των μαθητών αλλά και ο αφανής προστάτης τους, αυτός που οι μαθητές του περνάνε στο Πανεπιστήμιο χωρίς φροντιστήριο στα μαθήματά του, αυτός που οι φοιτητές και οι παλιοί μαθητές του όταν τον συναντάνε στο δρόμο στέκονται με περίσσιο σεβασμό μπροστά του και του  φιλούν το χέρι...και τώρα νάσου μπροστά μου...). Μελετήσαμε με πολύ προσοχή τον υπηρεσιακό φάκελο της κυρίας Ευδοκίας Φιλαρέτου και προτείνω να τοποθετηθεί  στο Δημοτικό Σχολείο της Παλαιάς Φιλιππιάδος. Ο λόγος είναι ο εξής : Οι βαθμοί που συγκέντρωσε στις εισαγωγικές εξετάσεις του Πανεπιστημίου είναι εξαιρετικοί. Θα μπορούσε να είχε δηλώσει Νομική ή Φιλοσοφική και να ήταν επιτυχούσα ακόμη και στη Νομική Αθηνών, εν τούτοις προτίμησε την Παιδαγωγική Ακαδημία. Αυτό τα λέει όλα. Αν και θα έπρεπε να τοποθετηθεί στην έδρα του νομού, σε σχολείο της πόλεως της Πρεβέζης, προτείνω να τοποθετηθεί στην Παλαιά Φιλιππιάδα. Η Φιλιππιάδα είναι το μεγαλύτερο αστικό κέντρο μετά την Πρέβεζα και ο ρυθμός της ανάπτυξής της την προσεχή δεκαετία θα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερος σε σχέση με την Πρέβεζα. Εκεί είναι οι πραγματικές ανάγκες του νομού. Τόσοι μαθητές κατεβαίνουν από τα γύρω χωριά!
-Συμφωνώ κι εγώ, ανέφερε το τέταρτο μέλος του Συμβουλίου, ο κύριος Θεόδωρος Βρυώνης, δάσκαλος στο 3ο Δημοτικό σχολείο Πρεβέζης. Πράγματι, οι ανάγκες της Φιλιππιάδος είναι σοβαρές κι ακόμη περισσότερες οι ανάγκες της Παλαιάς Φιλιππιάδος. Πόσο να αντέξουν ο  κύριος Κακαβάς και η κυρία Βιργινία! Δυο δάσκαλοι για τόσα παιδιά, είναι ήρωες!
-Κύριε Επιθεωρητά; Ρωτάει ο κύριος Πρόεδρος. Σεις τί λέτε ;
- ´Εχει δίκιο ο κύριος Γυμνασιάρχης. Αν και από τα χέρια της κυρίας Φιλαρέτου δύσκολα θα φθάσει μαθητής στο γυμνάσιο Πρεβέζης εν τούτοις τον τιμά η πρότασή του, αποκρίνεται ο κύριος Επιθεωρητής.
- ´Αρα, συμφωνούμε όλοι, διέκοψε ο κύριος Πρόεδρος.

-Κύριε γραμματέα, η συνεδρίαση της 9ης-10ης Μαρτίου 1953 έλαβε τέλος. Να μεριμνήσετε, παρακαλώ, να καθαρογραφούν τα πρακτικά, να λάβει αριθμό Πράξης η συνεδρίαση και να υπογραφούν δεόντως.

- Κυρία Φιλαρέτου, συγχαρητήρια, αλλά, αν θέλετε, δόστε μας μια εξήγηση, γιατί δηλώσατε πρώτη την Παιδαγωγική Ακαδημία κι όχι την Νομική ή την Φιλοσοφική σχολή. Το ξέρετε ότι θα μπορούσαμε σήμερα να είμαστε συνάδελφοι, ρώτησε με ήρεμο πλέον ύφος ο κύριος Πρόεδρος.
-  Αλήθεια, γιατί, ρωτάει και ο κύριος Γυμνασιάρχης (...τώρα να δεις κυρία Αριστέα...)
Πήρα μια βαθειά ανάσα και απάντησα :
- Η πατρίδα μας, και ιδιαίτερα ο τόπος μας (η Ηπειρος), έχει ανάγκη  πρωτίστως από δασκάλους. Ο αναλφαβητισμός είναι αρρώστια  μακροχρόνια και πρέπει να ασχοληθούμε σοβαρά και σε βάθος χρόνου. Από το να είμαι ένας ακόμη δικηγόρος ή δικαστής προτίμησα να είμαι δασκάλα. ´Ενας επιπλέον δικηγόρος ή δικαστής στην Πρέβεζα, στα Γιάννενα ή στην ´Αρτα είναι το ίδιο με έναν επιπλέον δάσκαλο στα μέρη αυτά; Είμαι βέβαιη, πως όχι.
- Και γιατί δεν προτιμήσατε να γίνετε φιλόλογος, να γίνετε καθηγήτρια, ρώτησε ο κύριος Γυμνασιάρχης.
- Κύριε Γυμνασιάρχα, ένας καλός δάσκαλος φτιάχνει έναν καλό μαθητή κι ένας καλός καθηγητής τον φτιάχνει άριστο, έτοιμο για το Πανεπιστήμιο. Έτοιμο επιστήμονα για τη χώρα.
´Ολοι γέλασαν κι έδιναν συγχαρητήρια στον κύριο Επιθεωρητή.

Κι εκεί που πίστευα ότι όλα τέλειωσαν επανέρχεται ο κύριος Πρόεδρος και, απεκδυόμενος πλήρως του μανδύα του Συμβούλου, με ύφος ανωτάτου Δικαστού που απευθύνεται σε πρωτοδιόριστο συνάδελφό του, μου αναφέρει :
-Κυρία Ευδοκία Φιλαρέτου, μην κάνετε το λάθος και θεωρήσετε τον ευτόν σας ως απλό διδάσκαλο, θα είναι τραγικό για σας. Σας εφιστώ την προσοχή, είσθε δημοδιδάσκαλος. Η Πολιτεία σας εμπιστεύεται όχι απλά να εμπεδώσετε στα παιδιά γνώσεις, όχι δηλαδή απλά την εκπαίδευσή τους, αλλά και να τα κάνετε ανθρώπους χρήσιμους στην κοινωνία. Προ πάντων αυτό. Σας εμπιστεύεται την παιδεία τους. Η κοινωνία, όπως θα γνωρίζετε, στηρίζεται σε αρχές, στην παιδεία.
Προσπαθούσα να καταλάβω τι μου συμβαίνει και ο συνάδελφος, ο κύριος Βρυώνης, προσπαθώντας να απαλύνει το κλίμα, μου λέει :
-Μην ανησυχείτε κυρία Φιλαρέτου. Εκεί που τοποθετηθήκατε έχετε την τύχη να υπηρετεί ο αγαπητός και σεβαστός σε όλους μας, ο κύριος Κακαβάς. Ο ίδιος και η κυρία Βιργινία θα σας βοηθήσουν πολύ. Εξαίρετοι συνάδελφοι. Φέτος θα διδάξετε δύο τάξεις μαζί, την τρίτη και την τετάρτη. Θα δείτε, όλα θα πάνε καλά. Θα τα καταφέρετε (αμέσως ήρθε στο μυαλό μου ο συνάδελφος και τί εσήμαινε «έχω τάξη, έχω τάξη»). ´Ομως, σαν παλιότερος, σας δίνω μία συμβουλή. Το σχολείο της Παλαιάς δεν είναι μόνο του, έχει και το κοτσέκι. Αν ρωτήσετε τους μαθητές ποιο είναι πρώτο στην καρδιά τους, δεν είμαι σίγουρος ότι είναι το σχολείο τους. Προσέξτε, προσέξτε πολύ το κοτσέκι.
Αντίο σας και καλή αντάμωση τον Σεπτέμβριο, κι όπως είπαμε, το κοτσέκι.
΄Αλλο πάλι και τούτο. Ας περιμένουμε όμως, δεν αργεί ο Σεπτέμβριος.

Τέλη Νοεμβρίου 2015.

Αθανάσιος Διδασκάλου

5 σχόλια:

filoiko είπε...

Μια διαφορετική ματιά για την Παλιά και το κοτσέκι.
Με απλό τρόπο η περιγραφή καταστάσεων της εποχής,
Ωραίο κείμενο.

Ιδιαίτερη τιμή η και προνόμιο για το filoiko που φιλοξενεί
τέτοια κείμενα για την Φιλιππιάδα και από τον Μιλτιάδη Κωστάκο-μέχρι τώρα 16- αλλά και
το πρώτο κείμενο του Αθανασίου Διδασκάλου.

Ανώνυμος είπε...

ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ
ΔΙΟΡΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΦΙΛΑΡΕΤΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΤΟ 1953

Ανώνυμος είπε...

Που ειναι το Χριστουγεννιατικο χωριο οεο!!!μαλλον θα το ετοιμασουν το Πασχα!βεβαια φετος θα ειναι λιγοτερα τα σπιτακια γιατι γνωστη καφετερια απλωθηκε λιγο πιοπολυ!δε πειραζει κριση εχουμε να μη κοψουμε και το μεροκαματο του ανθρωπου!!!

Ανώνυμος είπε...

pitsirikos.net

Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις ανθρώπους να συζητάνε, να διαφωνούν, να γελάνε, να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται. Κοιτάς τις ειδήσεις και βλέπεις ανθρώπους να ανατινάζονται, να σκοτώνουν, να ουρλιάζουν χαμογελαστοί πάνω από πτώματα.

Υπάρχει μια έντονη αντίθεση ανάμεσα στις εικόνες που βλέπουμε στη ζωή μας και στις εικόνες που βλέπουμε στις ειδήσεις.
Υπάρχει και μια πολύ έντονη διαφορά: στη ζωή μας υπάρχουν και γυναίκες• στους πολέμους και στις βαρβαρότητες, οι γυναίκες είναι απούσες.
Άνδρες παντού. Άνδρες με μαχαίρια στο στόμα και όπλα στα χέρια. Άνδρες έτοιμοι να ξεκοιλιάσουν και να σπείρουν τον θάνατο.


Άνδρες που αμολάνε βόμβες, και όποιον πάρει ο χάρος.
Άνδρες που αναγκάζουν δεκάχρονα αγόρια να αποκεφαλίσουν αιχμαλώτους.
Άνδρες που ουρλιάζουν με χαρά πάνω από τα πτώματα των αντιπάλων τους.
Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να δεις είκοσι γυναίκες να ουρλιάζουν ευτυχισμένες πάνω από έναν νεκρό και να βγάζουν selfie με το πτώμα; Όχι και πολλές. Για τους άνδρες, αυτό είναι πολύ συνηθισμένο.
Οι γυναίκες, όταν παίρνουν όπλα, υπερασπίζονται εστίες, όπως οι όμορφες και γενναίες κοπέλες στο Κουρδιστάν, που πολεμούν για να υπερασπίσουν τα χώματά τους και κρατάνε στο γιλέκο τους μια σφαίρα, για να αυτοκτονήσουν, αν καταλάβουν πως πρόκειται να πέσουν στα χέρια των παρανοϊκών του Ισλαμικού Κράτους.
Για να σκοτώσει μια γυναίκα, πρέπει συνήθως να υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος. Πρέπει να μην γίνεται αλλιώς. Και πρέπει να έχουν εξαντληθεί όλες οι άλλες εναλλακτικές λύσεις.
Για να σκοτώσει ένας άνδρας, είναι πολύ πιο εύκολο. Πολλές φορές αρκεί και ένα «πού πας, ρε ηλίθιε;» στα φανάρια. Βγάζει ο άλλος το όπλο από το ντουλαπάκι και σε καθαρίζει. Έχουν γίνει αυτά. Γίνονται.
«Ποιος τον σκότωσε;» λέμε, δεν λέμε «Ποια τον σκότωσε;».
Γιατί οι άνδρες σκοτώνουν με ευκολία, ενώ οι γυναίκες όχι;
Πιθανότατα, επειδή οι γυναίκες γεννάνε.
Γεννώ, άρα δεν σκοτώνω, γιατί ξέρω πως το πλάσμα απέναντί μου το γέννησε κάποια γυναίκα σαν εμένα.
Και έχω βιώσει και την διαδικασία και τον πόνο και την αγωνία.
Πριν την γέννα, στην διάρκεια της γέννας, και μετά, στο μεγάλωμα του μωρού.
Από την άλλη, ο άνδρας έρχεται σε επαφή με το μωρό, μόνο αφού αυτό γεννηθεί.
Του έρχεται έτοιμο. Κατασκευασμένο.
Δεν πόνεσε για να το γεννήσει.
Άρα, μόνο να το καταστρέψει μπορεί.
Στον πλανήτη που ζούμε, οι γυναίκες είναι περισσότερες από τους άνδρες.
Αλλά δεν φαίνονται. Είναι αόρατες.
Αυτός ο κόσμος πρέπει να γίνει πιο γυναικείος.
Ο ανδρικός κόσμος είναι μια αιματοχυσία δίχως τέλος.
Ας το καταλάβουμε επιτέλους.
Το μόνο αίμα που θα χύσουμε στη ζωή μας, να είναι το αίμα της μάνας μας την ώρα που μας γεννάει.
Εκεί που η ζωή συναντάει για μια στιγμή τον θάνατο.
Και συνήθως νικάει η ζωή.
Να νικήσει η ζωή.

Ανώνυμος είπε...

Ρουσφέτι και προεκλογική δέσμευση είναι να μην πληρώνει κανένα χωριό νερό γιατί δεν έχουν μετρηθεί εδώ και πολλά χρόνια όπως και για χάρη ενός Αγίου