ΦΙΛΙΠΠΙΑΔΑ:απευθείας σύνδεση με φωλιά πελαργών.

2016. ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΧΡΟΝΙΑ…ΩΣ ΣΥΝΗΘΩΣ;

Θα ήμουν γύρω στα 7, μια παραμονή Πρωτοχρονιάς… άπειρα χρόνια πριν. 
Όλα ήταν έτοιμα για να υποδεχτούμε τον καινούργιο χρόνο. Ένα παλιό ραδιόφωνο έπαιζε εορταστικούς ρυθμούς, το φαγητό είχε ψηθεί και μοσχομύριζε, είχαμε φουσκώσει τα μπαλόνια και ήμασταν με τις καρφίτσες στο χέρι εγώ και ο πατέρας μου, με το που θα πάει 12 ακριβώς να τα σκάσουμε… Ο αδερφός μου μωρό, η μάνα μου ετοίμαζε το τραπέζι… Άρχισε κάποια στιγμή η αντίστροφη μέτρηση από τον εκφωνητή:
5,…4, …3, …2, …, 1,… ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ! Σβήσαμε στιγμιαία τα φώτα να φύγει ο παλιός χρόνος μέσα στα σκοτάδια, τα ξανανάψαμε γρήγορα μην τσακιστεί ο νέος στο έμπα του, σκάσαμε τα μπαλόνια να γίνει σαματάς με τον ερχομό του- τρόμαξε και το μωρό και άρχισε να κλαίει- και αρχίσαμε τα φιλιά και τις αγκαλιές, με τις ευχές να βγαίνουν μαζεμένες και γρήγορες, να τις ακούσει ο νέος χρόνος και να βιαστεί να τις πραγματοποιήσει! Κι εκεί που τελείωσε η ιεροτελεστία, αλλάξαμε και τα φτωχικά δωράκια μας και στρωθήκαμε να φάμε, κάνω εγώ την ερώτηση-φωτιά:

-Δεν μου λες μπαμπά, γιατί γιορτάζουμε με τόση χαρά τον ερχομό της καινούργιας χρονιάς;

-Ε, γιατί είναι κάτι νέο στη ζωή μας παιδί μου, απαντάει ο σοφός κυρ-Αριστείδης, και ελπίζουμε ότι θα φέρει καλύτερα πράγματα για όλους μας.

- Ναι, αλλά αν έχει οριστεί μια ημερομηνία που θα πεθάνουμε-συνεχίζω ακάθεκτη εγώ- κάθε Πρωτοχρονιά μάς φέρνει πιο κοντά σ’ αυτή την ημερομηνία, άρα έπρεπε να είμαστε λυπημένοι ή έστω να μην τη γιορτάζουμε καθόλου.

Το βλέμμα του πατέρα μου καθώς γύρισε και κοίταξε τη μάνα μου, το θυμάμαι ολοζώντανα. Ήταν σαν να έλεγε: «Τι είπε τώρα;» Δεν θυμάμαι τι μου απάντησε-αν μου απάντησε. Υποθέτω ότι θα σκέφτηκε πως έκανε ένα πανέξυπνο παιδί. Δεν θα του πέρασε καν από το μυαλό ότι ίσως έκανετο πιο απαισιόδοξο παιδί του κόσμου. Ποιο φυσιολογικό παιδάκι στα 7 του σκέφτεται έτσι;

Κάθε πρωτοχρονιά λοιπόν, που το σκηνικό επαναλαμβάνεται-το «συνήθειο» με τα μπαλόνια το πέρασα και στα παιδιά μου- την ώρα που σβήνουμε τα φώτα-κι αυτό το κράτησα- και είμαστε με τα μπαλόνια και τις καρφίτσες στο χέρι, αυτή η εικόνα ζωντανεύει μπροστά μου. Κι όταν αργότερα όλοι πέφτουν για ύπνο, εγώ αρχίζω να θυμάμαι τις παλιές παιδικές Πρωτοχρονιές μου, τις τόσο δύσκολες αλλά και τόσο όμορφες και αγνές…Την παραμονή, με τα λεφτά από τα κάλαντα, αγόραζα από την κυρά-Γκούγιαινα ένα καλσόν για τη μάνα μου και από ένα ζευγάρι κάλτσες για τον πατέρα μου και τον αδερφό μου. Φτηνά, απλά δώρα, πασπαλισμένα όμως με τόση αγάπη!(Το ωραίο ήταν ότι ενώ ήξεραν κάθε χρόνο τι δώρο θα πάρουν με την αλλαγή του χρόνου, έδειχναν τέτοια έκπληξη και χαρά…)

Την άλλη μέρα, ανήμερα της Πρωτοχρονιάς, είχαμε το άγχος ποιον θα δούμε πρώτο! Τι πλάκα! Αγωνία, αν ο πρώτος άνθρωπος που θα δούμε για τη νέα χρονιά θα είναι νέος, όμορφος, γερός! Συνήθως βλέπαμε την κυρά-Βασίλω(Ζάμπου) ή την κυρά-Σεβαστή (Χουλιάρα), μιας και έμεναν απέναντί μας. Και όταν καταλάβαινε η μάνα μου ότι απογοητευόμασταν γιατί δεν ήταν αυτό που περιμέναμε, μας έλεγε καθησυχαστικά ότι είναι και οι δύο καλές και γερές γυναίκες, οπότε θα είμαστε όλη τη χρονιά κι εμείς καλοί άνθρωποι και γεροί από υγεία. Και ύστερα,μας πήγαινε στο μπαλκόνι και μας έβαζε να κοιτάξουμε προς τα βουνά, που ήταν πάντα χιονισμένα-υπήρχαν εποχές βλέπετε τότε-για να γίνουμε λέει, γεροί σαν τα βουνά και να γεράσουμε με άσπρα μαλλιά σαν τα χιόνια!
(Α, παρεμπιπτόντως μάνα να σου πω ότι αυτό με τα άσπρα μαλλιά, «έπιασε» λίγο νωρίτερα και χρειάστηκε να αρχίσω το βάψιμο πριν τα 40 μου!)

Και μετά… Αγωνία για το ποιος θα κάνει ποδαρικό για τη νέα χρονιά!Συνήθως… στρατολογούσε η μάνα μου τον Αποστόλη ή τον Βησσάρη τον Ζαρμπαλά να έρθουν, γιατί το ποδαρικό από παιδάκι σήμαινε κατ’ ευθείαν καλή πορεία της χρονιάς που ξεκίνησε. Αμ, το άλλο; «Ό,τι κάνουμε την πρώτη μέρα του χρόνου, αυτό θα κάνουμε όλη τη χρονιά», μας έλεγε. Και δωσ’του να συμμαζεύουμε εμείς τα πράγματά μας και να διαβάζουμε κάποιες ώρες για να εξασφαλίσουμε ότι όλη τη χρονιά θα είμαστε τακτικοί και μελετηροί.

Αχ, αξέχαστα έθιμα, απλά- όπως και η τότε εποχή- αλλά τόσο όμορφα!

Κι εγώ αγωνίζομαι να περάσω στα παιδιά μου κάποια από αυτά, ενώ η ζωή τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και οι αλλαγές σαρώνουν τα πάντα γύρω μας.
Και προσπαθώ να μη σκέφτομαι κάθε πρωτοχρονιά, εκείνη την περίεργη ερώτηση που είχα κάνει στον πατέρα μου, τότε στα 7 μου. Αλλά όλο και περισσότερο τη σκέφτομαι κάθε χρόνο…

Αλήθεια, γιατί χαιρόμαστε και γιορτάζουμε; Επειδή οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να χαιρόμαστε και να γιορτάζουμε, είναι η απάντηση στην οποία κατέληξα μετά από τόσα χρόνια. Επειδή έχουμε ανάγκη την ψευδαίσθηση του νέου. Άλλαξε ο χρόνος και άρα θα αλλάξουν πράγματα στη ζωή μας. Λες και θα γυρίσουμε έναν μαγικό διακόπτη και θα μπούμε σε μια άλλη πραγματικότητα, ασφαλώς ωραιότερη από πριν.

Για σκεφτείτε λίγο: Τι θα αλλάξει αλήθεια; Η ηλικία μας, τα κιλά μας ίσως, ο αριθμός των καταδιωγμένων που θα ψάξουν διέξοδο στη χώρα μας, οι επιχειρήσεις που θα κλείσουν, το όνομα του φόρου, η ηλικία συνταξιοδότησης, το ποσό τού εφάπαξ, ο αριθμός των ανέργων, οι συντάξεις, οι μισθοί, η μάρκα των ηρεμιστικών μας- τα προηγούμενα δεν κάνουν τίποτε πια-, οι αυτοκτονίες…
Όλα αυτά είναι πολύ πιθανόν να αλλάξουν.

Μα εμείς, θα μου πείτε, έχουμε ανάγκη να αλλάξουν σημαντικά πράγματα στη ζωή μας τη νέα χρονιά. Γι’ αυτό βάζουμε στόχους.
Ωραίο είναι να βάζεις στόχους, συμφωνώ. Και πιο ωραίο είναι να τους πετυχαίνεις. Αλλά τι στόχους; Να αδυνατίσω, να πίνω πιο πολύ νερό, να πάω γυμναστήριο, να κόψω το κάπνισμα; Δε λέω, στόχοι είναι κι αυτοί. Αλλά στην κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα ως άνθρωποι και ως χώρα, οι στόχοι μας νομίζω ότι πρέπει να αλλάξουν. Να βάλουμε στόχο, ας πούμε, τη νέα χρονιά να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Να αγαπάμε πιο αληθινά και χωρίς συμφέρον. Να βάλουμε στόχο να ξανακερδίσουμε τη χαμένη μας αξιοπρέπεια. Ή να ξανακερδίσουμε την πατρίδα μας. Τέτοιους στόχους μπορούμε να βάλουμε; Μπορούμε να τους πετύχουμε; Τότε μόνο θα έχει νόημα ο ερχομός της νέας χρονιάς! Τότε μόνο θα νιώσουμε το «καινούργιο» να κατακλύζει τη ζωή μας!

   Συγγνώμη για την απαισιοδοξία που μπορεί να κουβαλάει το κείμενό μου. Ξέρω ότι δεν είναι και το καλύτερο συναίσθημα για γιορτινές μέρες. Αλλά… από τα 7 μου φαινόταν! Το μόνο που δεν έχω ξεδιαλύνει ακόμη είναι το αν η πορεία της ζωής σου σε κάνει απαισιόδοξο ή αν η απαισιοδοξία καθορίζει την πορεία της ζωής σου!

Καλή χρονιά σε όλους σας με υγεία και υψηλούς στόχους!

Γκέλυ Γεωργούλα
Πρωτοχρονιά  2016

Υ.Γ.: Ευχαριστώ το φίλο μου Δημήτρη που, για μια ακόμη φορά, διόρθωσε τις αβλεψίες μου λίγο πριν τη δημοσίευση του κειμένου! Εύχομαι υγεία και πολλές χαρούμενες στιγμές στον ίδιο και στην γλυκιά Αναστασία του!

4 σχόλια:

filoiko είπε...

Οτι καλλίτερο για ποδαρικό στη νέα χρονιά το πρώτο και πολύ ωραίο κείμενο της Γκέλυς Γεωργούλα στο filoiko .
Κάθε φορά που γράφει μας εκπλήσσει ευχάριστα με τον τρόπο που περιγράφει και αναπολεί παλιότερα γεγονότα και βιωματά της.

Ανώνυμος είπε...

Γκέλυ καλή χρονιά.
Τόχεις το θέμα με το παραπάνω φαίνεται.
Να γράφεις πιο συχνά κόρη μου.

Ανώνυμος είπε...

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΡΕ ΣΥΜΠΟΝΕΤΙΚΟΙ...ΔΕΝ ΤΑ ΜΑΘΑΤΕ;ΕΓΙΝΕ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ.ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΣΤΑ ΠΡΟΦΙΛ ΣΑΣ;

Ανώνυμος είπε...

Με το ΚΔΑΠ τι εγινε ρε??ανσκαταταξεις εχουμε!!!πανε τα δικα μας τα παιδια!!!!τωρα!!θα ερθουν αλλα!