ΦΙΛΙΠΠΙΑΔΑ:απευθείας σύνδεση με φωλιά πελαργών.

Από μικρός Αφγανός στα γράμματα.

του Παναγιώτη Γκούνη
Η Φιλιππιάδα έχει πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Μην κοιτάτε που οι κάτοικοί της έχουν ένα είδος μαζικής αμνησίας και ξεχνάνε την πολύ πρόσφατη ιστορία τους ή για να το πω διαφορετικά θυμούνται τις εποχές που δεν ήταν φτωχοί!
Κάθε φορά που μια περιοχή έρχεται στην επικαιρότητα για τους λάθος λόγους εγώ σκέφτομαι την Φιλιππιάδα. Για παράδειγμα στους ολυμπιακούς αγώνες μάθαμε ότι στην μακρινή Βραζιλία έχουν παραγκουπόλεις, τις λένε φαβέλες.
Απέναντι από το πρώτο δημοτικό σχολείο της Φιλιππιάδας υπάρχει –ακόμα και σήμερα– ολόκληρη γειτονιά, οι γνωστές μας παράγκες. Δεν ξέρω πόσοι μένουν πια εκεί. Όταν ήμουν μαθητής ήταν κανονική γειτονιά.
Η Φιλιππιάδα είχε και το γκέτο της, αν έχετε ακούσει την λέξη που σημαίνει πάνω κάτω απομονωμένη γειτονιά στην οποία δεν μπαίνεις εύκολα. Αναφέρομαι στα γύφτικα (τα λέγαμε και κολωνάκι).Στην συγκεκριμένη γειτονιά πραγματικά φοβόσουν να πατήσεις για τον απλούστατο λόγο ότι η μυρωδιά από τα σφάγια ήταν ανυπόφορη. Άλλωστε τι δουλειά είχε κάποιος Φιλιππιαδιώτης να περάσει από κει; Το πολύ πολύ να περνούσαν μια φορά το χρόνο οι προσκυνητές της αγίας Κυριακής.
Όχι πολύ μακριά, ακριβώς από πάνω είχαμε και την γλωσσική μας μειονότητα! Αρκετοί συμπολίτες μας που γεννήθηκαν στο Συρράκο –ένα από τα ομορφότερα χωριά της Ελλάδας– δεν μιλούσαν και πολύ καλά τα ελληνικά… Πασίγνωστος συμπολίτης μας, πρώην αιρετός, οφείλει το παρατσούκλι του στην παραφθορά μιας λέξης που δεν μπόρεσε να προφέρει σωστά. Είπε μια λέξη λάθος ο καημένος, τον κορόιδεψαν τα άλλα παιδιά στο σχολείο και του έμεινε το παρατσούκλι.
Και… αρκετά μακριά απ’ όλα αυτά είχαμε και το στρατόπεδο συγκέντρωσης, την διαβόητη παιδόπολη. (Να πω εδώ ότι επιμένω στο «στρατόπεδο συγκέντρωσης» είτε μιλάμε με όρους του 1947 είτε μιλάμε με όρους του 2016). Δεν θέλω να γράψω τίποτε για το ιστορικό αποτύπωμα του χώρου. Όποιος είναι φιλομαθής μπορεί να αναζητήσει τους λογοτέχνες που έχουν ασχοληθεί με το θέμα. Να αναφέρω μόνο ότι στην πέμπτη και έκτη δημοτικού μοιραστήκαμε τα θρανία μας  τα παιδιά της Φιλιππιάδας και …τα άλλα παιδιά χωρίς να χυθεί και πολύ ψηφιακό μελάνι.
Δεν ξέρω πόσοι άλλοι τα θυμούνται όλα αυτά.
Κάτι που μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι πως μερικοί συγχωριανοί μου σκέφτονται πως αφού η πόλη έχει ζήσει τέτοιες καταστάσεις θα είναι πιο ανεκτική ας πούμε απέναντι στην φτώχεια και τη δυστυχία (Αν τύχει να την συναντήσουμε δίπλα μας, πλησίον  που λέει και η Καινή Διαθήκη). Δεν είναι έτσι…
Η δική μου εμπειρία λέει πως όσα άσχημα και αν έχεις περάσει στη ζωή σου θα προσπαθήσεις να τα ξεχάσεις, να τα απωθήσεις που λένε και οι επιστήμονες. Επίσης η εμπειρία μου λέει ότι αν έχεις υποστεί επί ολόκληρες δεκαετίες πλύση εγκεφάλου, είναι λίγο δύσκολο να δεις τα πράγματα ψύχραιμα μονομιάς!
Όταν τα πράγματα πάνε καλά (αυτό για τους περισσότερους σημαίνει έχουμε λίγα χρήματα «να τα φέρουμε γύρα») δεν δίνουμε και πολύ σημασία στα ρατσιστικά ή μισαλλόδοξα σχόλια. Όταν όμως τα πράγματα εξελίσσονται όπως καλή ώρα τώρα τελευταία, πετιούνται από εδώ και από κει σχόλια που δύσκολα αντέχει ένας ευαίσθητος άνθρωπος.
Κάτι τέτοιο έγινε με την ανακοίνωση του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του 2ου δημοτικού σχολείου Φιλιππιάδας.
Δεν υπάρχει περίπτωση να απαντήσω στον συντάκτη της. Για να καλαμπουρίσω λίγο να πω πως το συντακτικό του είναι της δευτέρας δημοτικού. Μάλλον ο τότε σύλλογος θα πίεσε τον δάσκαλο να προβιβάσει όλα τα παιδιά.
Θα του απαντήσουν οι αρμόδιοι φορείς και αν όλα πάνε καλά θα αρχίσουν να μιλάνε και οι άλλες φωνές της πόλης (υπάρχουν και τέτοιες).
Προσωπικά με απασχολεί κάτι άλλο. Όσοι άνθρωποι δεν έχουν πρόβλημα με τους συμμαθητές τους που ήρθαν από το Αφγανιστάν και τη Συρία, τι κάνουν;
Κάτι πολύ απλό. Τους αντιμετωπίζουν σαν ισότιμους συμπολίτες τους. (Να γράψω γρήγορα και γιατί πριν πεταχτεί κάποιος και πει  να τους πάρω στο σπίτι μου). Γιατί δεν υπάρχει πιο ασφαλής τρόπος για να καταλάβουμε ότι ο κοινωνικός αποκλεισμός έχει στόχο εμάς.
Η Φιλιππιάδα λοιπόν απέκτησε και την δική της Σαρακίνα όπως στο βιβλίο του Καζαντζάκη «Ο χριστός ξανασταυρώνεται», θα αποκτήσει μαθητές οι οποίοι θα έκαναν ακόμα και τον Κοτζιούλα να μοιραστεί τις μετρημένες ελιές του ας κλείσω και γω το κείμενό μου με ευχολόγια όπως συνηθίζεται στις μέτριες εκθέσεις. Εύχομαι να μην πληρώσουμε την μισαλλοδοξία μας όπως η Λυκόβρυση, και να μην υπάρχουν μαθητές αποκλεισμένοι και φτωχοί σαν το Κοτζιούλα. Καλή σχολική χρονιά σε όλους!
πηγή http://www.foniagroti.gr/

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν έγραψες τίποτα για την γιορτή του Αγίου Βησσαρίων από τον Σύλλογο Φιλιππιαδιωτων Αθήνας την προηγούμενη εβδομάδα

filoiko είπε...

Για να γράψω πρέπει να μάθω,και πως θα μάθω αν δεν στείλετε email.