ΦΙΛΙΠΠΙΑΔΑ:απευθείας σύνδεση με φωλιά πελαργών.

37.Κάποτε στην Παλιά Φιλιππιάδα.

«Θάψ’τον,Νίκο». Περιπέτεια στο ποτάμι.
του Μιλτιάδη Δ.Κωστάκου
Σαν τις χάρτινες παιδικές βαρκούλες που στροβιλίζονται πλέοντας χαριτωμένα στο ρεύμα του ποταμού, όμοια και οι ιστοριούλες μας εδώ αρμενίζουν ανάλαφρα στο ποτάμι του χρόνου, ώσπου χάνονται και ξεχνιούνται. Πότε και πώς έγιναν, πού να τις θυμάται κανείς. Τις μολογούσαν κάποτε όσοι τις έζησαν από κοντά,  αδιάψευστοί μάρτυρες, αλλά ως πόσα να πρωτοκρατήσει ο νους του ανθρώπου, αφού όλα σε τούτο τον κόσμο είναι εφήμερα και περαστικά. Όπως και ο ίδιος ο άνθρωπος.
Ιστοριούλες και χάρτινες βαρκούλες ζουν όσο διαρκεί η εικόνα τους και όσο βαστάνε οι εντυπώσεις στο μυαλό μας. Από εκεί και ύστερα τα σκεπάζει όλα η λήθη, η λησμονιά. Εις μνήμη της στρατιάς των ανωνύμων
ηρώων της καθημερινής ζωής και εις πείσμα του χρόνου, κόντρα στην αδυσώπητη φθορά του, στρατεύονται τα γραφόμενα εδώ, όσο αντέχουν και όση απήχηση βρουν από τους αναγνώστες.
Στο ποτάμι η ζωή είχε το δικό της ρυθμό και τις δικές της επιταγές. Για να κολυμπήσεις, έπρεπε αναγκαστικά να βγάλεις τα ρούχα σου, να τσιτσιδωθείς και ύστερα να πέσεις στο νερό. Τότε ένιωθες την απόλυτη ελευθερία παραδομένος στην αγκαλιά της πρώτης, της Μεγάλης Μάνας όλων μας, στην πιο ζωντανή και την πιο χειροπιαστή Μορφή της. Το νερό, εν προκειμένω. Το πολύ- πολύ να έχεις φορεμένο το σώβρακο και να κολυμπήσεις. Δε μιλάμε για μαγιό. Η μοναδική υποχώρηση. Και αυτή λόγω αναγκαστικής σεμνοτυφίας από τη συμβατικότητα του πράγματος, που όμως ως προαιρετική κάποιες φορές δεν τη λογάριαζες κι έμπαινες στο νερό ολοτσίτσιδος σαν τον Αδάμ. Ουδέν πρόβλημα.

Το πρώτο, λοιπόν, που έκανες ήταν να βγάλεις τα ρούχα σου, έτσι ή αλλιώς καθώς είπαμε, τα δίπλωνες προσεκτικά μια μπλούζα, μια φανέλα και ένα παντελόνι, αν υπήρχε κι αυτό- γιατί τα καλοκαίρια γυρνούσαμε συνήθως ξυπόλυτοι με το σώβρακο και την αθλητικιά φανέλα- και τέλος πάντων τα άπλωνες σε κάτι αναιμικές λυγιές κοντά στην όχθη στα χαλίκια, να είναι καθαρά και στεγνά μετά το μπάνιο.
Μέσα στο ποτάμι ήσουν εσύ και το νερό, με τους κανόνες γνωστούς από τα πανάρχαια χρόνια. Ο κίνδυνος ήταν ορατός ενόσω κολυμπούσες. Αν δεν ήξερες καλό κολύμπι ή έκανες κάποια αποκοτιά στο νερό, τέρμα. Μπορούσες να πνιγείς έτσι στα καλά καθούμενα. Το ποτάμι είχε τον τρόπο του να σου θυμίζει την κάθε στιγμή. Καλοδεχούμενος στο νερό αλλά οι κανόνες, κανόνες. Παίξε, διασκέδασε με το νερό, αλλά προσοχή.
Έξω όμως από το ποτάμι οι κανόνες άλλαζαν. Κανένας δε σου εγγυάτο για την ασφάλεια των ρούχων σου και ό,τι πολύτιμο υπήρχε στις τσέπες. Πάει να πει, βάρδα να μην έχεις τίποτε χρήματα. Ούτε ναυαγοσώστες υπήρχαν αλλά ούτε και φύλακες. Μέσα στο ποτάμι ήταν ο φόβος μην πνιγείς και έξω από αυτό ήταν ο φόβος μη σε κλέψουν. Όλα κι όλα, ουδέποτε ισχυρίστηκα, εδώ που τα λέμε, ότι ήταν ιδανική η κοινωνία μας στο χωριό εκείνα τα χρόνια. Πολύ περισσότερο, όταν μιλάμε για παιδιά ελεύθερα και ξαμολημένα εδώ και εκεί σαν σπουργίτια, οπότε όλα είναι ανοιχτά. Θα τα πούμε αυτά.
Εξάλλου να ξέρετε πως η κλοπή, το κλέψιμο δηλαδή, ως επιθυμία στην αρχή και ως τρόπος ζωής αργότερα, όταν στο μεταξύ επέλθει ο σχετικός εθισμός, το κλέψιμο, λοιπόν, είναι η πρώτη- πρώτη αμαρτία στον άνθρωπο. Πάρτε για παράδειγμα ένα μικρό παιδί πόσο εύκολα απλώνει το χέρι του να πάρει για δικό του ένα πράγμα ξένο που του γυάλισε.
Το δεύτερο στη σειρά ατάκα μετά την κλοπή αμάρτημα είναι το ψέμα. «Μήπως, Γιωργάκη, πήρες εσύ το παιγνίδι του Βασιλάκη;» Όχι, είναι η απάντηση του Γιωργάκη, με το πρώτο, κι ας το έχει σουφρώσει αυτός. Τώρα, βέβαια, για να ευθυμήσουμε και λιγάκι, κατά τη θρησκεία μας το πρώτο στη σειρά είναι το Προπατορικό Αμάρτημα, αλλά όσο να το κάνουμε άδικα το χρεωθήκαμε, γιατί εμείς δε φταίξαμε σε τίποτε. Ενώ για την κλοπή που είπαμε, φταίμε και παραφταίμε. Κλείνω την παρένθεση μην παρεξηγηθούμε κιόλας, δικαιολογημένα άλλωστε, που χωρίς περίσκεψη πατήσαμε σε χωράφια μεταφυσικά, πρέπει να το ομολογήσουμε. Πράγμα για το οποίο δεν έχουμε καμιά αρμοδιότητα ούτε και εύρος της Πίστης, δυστυχώς, όπως αυτό μπορεί να συμβαίνει στον καθένα μας. Είπαμε, για να ευθυμήσουμε λιγάκι.
Μπουλούκι τα παιδιά στο ποτάμι. Όλες οι πρώιμες ηλικίες από τα εφτά ως είκοσι χρόνων και βάλε, αντιπροσωπευτικά. Ήταν τα μικρά παιδιά οι πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Αυτά μάθαιναν τότε κολύμπι, τα πρώτα μαθήματα, μπουσουλώντας σε μια λιμνούλα που σχημάτιζε το αυλάκι από το νερό που πέρναγε πρώτα από τα μαντάνια του μύλου δίπλα και ύστερα έβγαινε σε μια ξεχωριστή κοίτη παράλληλα με το ποτάμι και συνέχιζε ως κάτω καμιά εκατοστή μέτρα απόσταση, για να ακολουθήσουν στη συνέχεια διαφορετική πορεία. Στο αυλάκι εκείνο παίρναμε τα πρώτα μαθήματα, καθώς είχε μικρό βάθος. Όταν μετά από κάμποσο καιρό εκμάθησης  μεταπηδούσες στην άλλη μεριά στο ποτάμι, έπαιρνες, να πούμε, το «βάπτισμα του πυρός», την πρώτη σου επαφή με το μεγάλο ρεύμα, επί πραγματικού πεδίου πλέον. Στο εκπαιδευτικό αυτό στάδιο οι μαθητευόμενοι τελούσαν υπό την καθοδήγηση των μεγαλύτερων κατά την ηλικία και έμπειρων κολυμβητών, οι οποίοι σε μια ένδειξη αλληλεγγύης συμπαραστέκονταν ενθαρρύνοντας και συμβουλεύοντας τους κατά κάποιο τρόπο δόκιμους μικρούς κολυμπηστές στα πρώτα τους βήματα, τις πρώτες τους απλωτές.
Ήταν οι ακόμα πιο μεγάλοι, εικοσάρηδες και πιο πάνω, λιγότεροι αυτοί, λόγω σοβαρότερων υποχρεώσεων και ενδιαφερόντων εδώ που τα λέμε, με αποτέλεσμα να κάνουν πιο αραιές τις παρουσίες τους στο ποτάμι. Αλλά ήταν κι αυτοί εκεί.
Κατά τα άλλα η ζωή έξω από το ποτάμι συνεχιζόταν με το δικό της ρυθμό. Οι χωριανοί, άντρες και γυναίκες νοικοκυρές, πέρναγαν δίπλα από το ποτάμι και πήγαιναν στις δουλειές τους στα χωράφια.
Καλοκαίρι ήταν και οι γεωργικές εργασίες βρίσκονταν στο φουλ. Τα παιδιά εκεί το χαβά τους. Παιγνίδια και κολύμπι. Κατά την εποχή πάντα.
Συνέβαιναν άλλα περιστατικά έξω από τα κολυμβητικά ενδιαφέροντα; Μπορεί να ρωτήσει κάποιος. Όχι. Ή μάλλον πολύ σπάνια να εκδηλώνονταν τέτοια. Το ποτάμι ήταν ένας μαγνήτης που απορροφούσε όλη την ενέργεια των παιδιών. Είτε κολυμπούσες μέσα στο νερό είτε έξω από αυτό λιαζόσουν κάτω από τον καφτερό καλοκαιρινό ήλιο, ήσουν παραδομένος «ψυχή τε και σώματι» στο ποτάμι. Θα τα πούμε καλύτερα σε μια άλλη ευκαιρία, γιατί το ποτάμι ήταν μια ξεχωριστή λειτουργία, θα έλεγα ένας σταθμός εξωσχολικής αγωγής θεμελιακός για τα παιδιά εκείνης της εποχής. Αρκεί γι΄αυτό να λάβουμε υπόψη τη μαζικότητα της συμμετοχής, αυθόρμητης καθ’όλα , συν τις πολυποίκιλες εμπειρίες, τις ποταμίσιες να τις πούμε έτσι, όπου το νερό ως πανθομολογούμενο ζωοποιό στοιχείο, αρχή ζωής, έχει απόκρυφους μυστηριακούς δεσμούς με την ανθρώπινη φύση.
Εκτός από την ψυχαγωγία με τα παιγνίδια στο νερό, όλοι είχαμε αφουγκραστεί, νιώθαμε μέσα μας, το μυστικό κάλεσμα της φύσης, εκείνο που μας καλούσε να πάμε κατά το ποτάμι. Παρόμοια με τα υδρόβια ζώα που μόλις εκκολάπτονται από τα αβγά παραχωμένα μέσα στην αμμουδιά της ακρογιαλιάς, θα έχετε παρατηρήσει, το πρώτο που κάνουν είναι να τραβήξουν γραμμή κατά το νερό, όχι αλλού. Τι τα κάνει και βρίσκουν το σωστό προσανατολισμό τους, ποιος τα καθοδηγεί, έτσι αδύναμα και ασήμαντα, πλασματάκια που είναι και που δεν έχουν ανοίξει ακόμα τα μάτια τους, αυτό αποτελεί το μέγα μυστήριο της ζωής. Ό,τι έως τώρα έχει ειπωθεί γι΄αυτό είναι αφορισμοί γενικού τύπου. Η Γενετική ως επιστημονικός κλάδος βρίσκεται στα σπάργανα ακόμη. Για να μην πω ότι ψάχνοντας θα φτάσουμε τελικά στο αρχικό σημείο που τώρα είμαστε, να διαπιστώσουμε δηλαδή και να επιβεβαιώσουμε την Άγνοια μας.
Θυμάστε που κάπου στην αρχή είπαμε για τα ρούχα που ενόσω κολυμπούσαμε ήταν έξω απλωμένα στις λυγιές; Εκτεθειμένα έτσι σε κάθε «περίεργο», ακόμα και ανάμεσα μας, που θα είχε την κρυφή επιθυμία να ψάξει μέσα στις τσέπες, τι έχουν. Περί θέμα χρημάτων λέμε τώρα. Πού να περίσσευαν όμως τότε χρήματα για να βρίσκονταν και στις τσέπες των παιδιών. Ούτε δεκάρα τσακιστή δεν είχαμε, έστω για χαρτζιλίκι, τη βγάζαμε σπαρτιάτικα που λέμε. Αυτό το ξέραμε άπαντες. Αψιλία και … άγιος ο Θεός. Ναι, αλλά ο πειρασμός ποτέ δεν ησυχάζει, όσες διαβεβαιώσεις κι αν λάβει εξ αντικειμένου ότι λεφτά ή άλλα αγαθά δεν υπάρχουν στο γύρο. Αυτός, ο πειρασμός για τα ξένα αγαθά γουργούλι αληθινό, άμα μπει στο μυαλό σου, στην ψυχή σου δηλαδή, όλο και σε σπρώχνει να ρίχνεις πού και πού μια ματιά στις ξένες τσέπες. Κι όχι μόνο αυτό. Εκτός από τις ματιές, σε κάνει να στήνεις αυτί ν’ ακούσεις κάτι, το παραμικρό, που θα ικανοποιήσει το… χόμπι σου, δηλονότι την κακιά συνήθεια σου. Έτσι ξεκίνησαν οι επαγγελματίες κλέφτες και λωποδύτες. Από την κλεπτομανία, που από κατά τα άλλα αθώος παιδικός πειρασμός. Εξελίσσεται σε πάθος ολέθριο καταλαβαίνετε, τώρα. Κάποτε θα συνέβαινε κι αυτό στο ποτάμι που λέγαμε. Ένα κλέψιμο, μια κλοπή, καθώς τη λέμε κομψά την πράξη. Τα φέρνει ο γέρο-διάβολος, η κακιά η ώρα δηλαδή. 

Ήταν μια συνηθισμένη μέρα . Ό,τι έπαιρνε ο ήλιος να βασιλέψει. Στο ποτάμι τα τελευταία παιδιά ντύνονταν και ετοιμάζονταν να αποχωρήσουν μετά από το μπάνιο. Όπου σε κάποια στιγμή ένας τους αναφώνησε, «το χιλιάρικο. Έχασα το χιλιάρικο, κάποιος μου το πήρε. Πού είναι το χιλιάρικο;» Και δώσ’ του να ψάχνεται. Χιλιάρικο; Είναι με τα καλά του και μας λέει παραμύθια, είπαν οι άλλοι. Δικαιολογημένα. Το χιλιάρικο ήταν πολλά λεφτά. Τρεις χρυσές λίρες και βάλε. Καλά- καλά, δεν ήξεραν τα παιδιά ούτε το χρώμα του, κι ο φίλος τους ισχυριζόταν πως είχε ένα χιλιάρικο στην τσέπη του και το είχε χάσει. Τον ρώτησαν, «είσαι βέβαιος;» . Εκείνος σχεδόν κλαίγοντας τους ορκίζονταν πως στ’ αλήθεια είχε ένα χιλιάρικο, το είχε δώσει η μάνα του να πληρώσει τα βερεσέδια στον μπακάλη. Το πράγμα ήταν σοβαρό και σιγά-σιγά έπαιρνε μεγαλύτερες διαστάσεις. Σίγουρα κάποιο παιδί, από αυτά που έκαναν μπάνιο εκείνη τη μέρα, είχε κλέψει το χιλιάρικο από την τσέπη του παντελονιού. Ποιος όμως να το έκλεψε, που ως εκείνη την ώρα είχαν παρελάσει δεκάδες παιδιά από το ποτάμι και τα περισσότερα ήδη είχαν φύγει! Οι υποψίες τώρα στρέφονταν και κατά των ίδιων που εκείνες τις στιγμές παρευρίσκονταν μαζί με μαζί με τον άτυχο φίλο τους. Γρίφος. Ποιος να ήταν ο κλέφτης, που όλοι γνωρίζονταν τόσο καλά, για να πει κανείς είναι ετούτος ή ο άλλος. Μας τα έλεγε ο μεγαλύτερος αδερφός τα πράγματα οικογενειακώς, ενώπιον δηλαδή σε όλη την οικογένεια, γιατί το θέμα ήταν αρκούντως σοβαρό, για να το παρακάμψει ο πατέρας, αφού η σκιά της υποψίας βάραινε και στο παιδί του. Από τον ντόρο που ξεσηκώθηκε δεν άργησε να ενδιαφερθεί η αστυνομία. Ένα μικρό χωριό ήταν η Παλιά Φιλιππιάδα και τα κουτσομπολιά έδιναν και έπαιρναν. Ξέρετε, στις μικρές κλειστές κοινωνίες του παλιού καιρού και οι ασήμαντες ειδήσεις συζητιούνται και σχολιάζονται σχολαστικά με ελαφρά τη συνείδηση. Ο καθένας λέει το μακρύ και το κοντό του. Επόμενο ήταν να φτάσει το θέμα στα αυτιά της αστυνομίας. Προφανώς ήταν βέβαιο πως έγινε και η σχετική καταγγελία από τους γονείς του παιδιού που είχε χάσει το χιλιάρικο. Έτυχε τότε διοικητής της αστυνομίας να ήταν ένας σωστός κέρβερος, η ενσάρκωση της άκρας αυστηρότητας και της αμερόληπτης δικαιοσύνης, άτεγκτος στην εκτέλεση του καθήκοντος, που φημιζόταν για τη σκληρότητα στις ανακριτικές του μεθόδους. Ο φόβος και ο τρόμος για τους υποψήφιους να παρανομήσουν. Ένας δεύτερος Μπαϊρακτάρης για την περιοχή μας τότε. Το πρώτο που έκανε ο εν λόγω αστυνόμος ήταν να καλέσει όλα τα παιδιά που εκείνη τη μέρα, της κλοπής βρέθηκαν στο ποτάμι. Σύνολο καμιά δεκαριά ήταν οι ύποπτοι που πάνω τους έπεφταν βάσιμες οι υποψίες. Ανάμεσα τους και ο αδερφός μου που είπαμε και που μας διηγήθηκε τις λεπτομέρειες κατά την ανάκριση. Τι ανάκριση δηλαδή. Που από έναν που καλούσε στο γραφείο ο διοικητής με το πρώτο που άνοιγε το στόμα ο ανακρινόμενος έσκαγαν εν ριπή οφθαλμού δυο σκαμπίλια απανωτά στα μάγουλα του που έβλεπε «τον ουρανό σφοντύλι και τ’ άστρα καραμέλες», που λέγαμε τότε.
Με τέτοιου είδους ανάκριση, καταλαβαίνετε, οι παραβάτες μαρτύραγαν κι άλλα περισσότερα παραπτώματα. Η αλήθεια δεν άργησε να αποκαλυφθεί. Μέσα στο ίδιο απόγευμα και ύστερα από δυο και τρεις κλήσεις – ανακρίσεις στον καθένα από τους υπόπτους, ο δράστης ομολόγησε την πράξη του. Δε λέμε ονόματα εδώ, γιατί αυτά δεν έχουν τόση σημασία. Μπορεί να ήμουν εγώ, μπορεί εσύ, μπορεί και κάποιος άλλος. Η ταυτοποίηση σε τέτοιες περιπτώσεις αποτελεί θέμα της όλης διαδικασίας για την αποκατάσταση της αλήθειας και την απόδοση δικαιοσύνης. Εδώ ένα θεματάκι ήταν όλο κι όλο και η μόνη τιμωρία ήταν να περάσει ο δράστης μια νύχτα στο κρατητήριο και να αποδοθούν πίσω στο θύμα τα κλοπιμαία. Για παιδιά άλλωστε επρόκειτο 15-16 χρονών και έτερον ουδέν. Για την ιστορία και μόνο να πούμε ότι ο αδερφός μου δεν ήταν ο δράστης της κλοπής. Προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας συνολικά και για να κλείσει το θέμα στο διαδικαστικό του μέρος.
Γιατί στην κοινωνική του διάσταση υπήρξε και η συνέχεια. Η οποία είναι και ο τελικός στόχος, το  ‘’ζουμ ί’’ στη όλη υπόθεση.
Μέρες μετά βρέθηκαν ξανά στο ποτάμι οι πρωταγωνιστές της ιστοριούλας μας. Ο δράστης και το θύμα, μαζί και οι υπόλοιποι μαρτυρήσαντες στην ανάκριση που είπαμε. Τα πράγματα, ενώ φαίνονταν είχαν αποκατασταθεί και το γεγονός της κλοπής έδειχνε να έχει ξεχαστεί, στο ίδιο εκεί μέρος που είχε γίνει η κλοπή, στο ποτάμι στην όχθη, εκτυλίχτηκε μια σκηνή απρόβλεπτη, έχουσα σχέση με το εν θέματι συμβάν. Ένας από την παρέα, που είχε άδικα υποστεί τις συνέπειες από την ανάκριση, δεν κρατήθηκε και όρμησε κατά πάνω στο δράστη, τον έριξε καταγής και τον άρπαξε με τα δυο του χέρια από το λαιμό. Για κάμποσα λεπτά τον έσφιγγε με μανία, τόσο που αν συνέχιζε θα τον έπνιγε. Όση ώρα κρατούσε η σκηνή αυτή, από δίπλα το θύμα, το παιδί με το χιλιάρικο, απολάμβανε το θέαμα, καθώς έπαιρνε εκδίκηση, παρότρυνε από πάνω φωνάζοντας «θάψ’ τον Νίκο». Οι υπόλοιποι γύρω παρακολουθούσαν τη σκηνή με το αίσθημα της ικανοποίησης εμφανώς ζωγραφισμένο στο πρόσωπο τους-είχαν και αυτοί τον ίδιο λόγο να χαίρονται για την αυτοδικία που συντελούνταν μπροστά στα μάτια τους- όμως, βλέποντας πως είχε παρατραβήξει το πράγμα και υπήρχε κίνδυνος να καταλήξει σε πνιγμό, έπεσαν πάνω στο ανθρώπινο σύμπλεγμα και απέτρεψαν το κακό.
Η σκηνή της πάλης εκείνης, όπως ήταν επόμενο, μονοπώλησε στις συζητήσεις στα μαγαζιά και στα αναπόφευκτα σχόλια στις γειτονιές. «Έτσι έκανε αυτός και έτσι εκείνος».
Αυτό, δηλαδή το κουτσομπολιό, κράτησε μερικές μέρες.
Ο λόγος όμως, η φράση, «θάψ’ τον, Νίκο» έμεινε παροιμιώδης να λέγεται σε ανάλογες περιπτώσεις για πολλά χρόνια. Κάθε τόπος, βλέπετε, έχει το δικό του τρόπο να καταγράφει και να μνημονεύει συμβολικά τα δικά του βιώματα. Με άλλα λόγια δεν πρωτοτυπούμε αναφέροντας παρόμοια συμβάντα. Να ξέρετε όμως, ότι τα γεγονότα, μικρά είτε μεγάλα, αυτά καθεαυτά αποτελούν την κορύφωση εσωτερικών διεργασιών, ψυχικών και κοινωνικών και εκρήγνυνται σε μια δεδομένη στιγμή, όταν ωριμάσουν οι συνθήκες. Ό,τι γίνεται με την έκρηξη των ηφαιστείων, όπου προηγούνται οι σχετικές ζυμώσεις σε βάθος. Τηρουμένων, βέβαια, των αναλογιών στις εδώ εκδοχές μας.
Πώς και θυμήθηκα το περιστατικό, αξίζει να το πω. Τις προάλλες συνάντησα στην αγορά, ποιον λέτε; Τον Νίκο, εκείνο που αυτοδικώντας παραλίγο να πνίξει τον δράστη της παλιάς εκείνης κλοπής. Χαιρετηθήκαμε- απουσιάζει χρόνια οικογενειακώς- κι εγώ βρήκα την ευκαιρία μετά τα τυπικά, «τι γίνεται, πως πάει» να του θυμίσω το παλιό επεισόδιο λέγοντας του «θάψ’ τον, Νίκο». Στάθηκε κάποιες στιγμές και με κοίταζε αμήχανος. Ύστερα θυμήθηκε και χαμογέλασε χωρίς να πει τίποτε άλλο. Και τι να έλεγε άλλωστε. Έτσι είναι. Ξεθωριάζουν με τον καιρό και ξεχνιούνται τα πράγματα. Ακόμη και από τους πρωταγωνιστές τους.
Απλά εγώ τα μνημονεύω εδώ ως λεπτομέρειες, ως σκόρπιες πινελιές στην τοιχογραφία που έχω κατά νου φιλοτεχνήσει για το χωριό μου. Χάρτινες παιδικές βαρκούλες, καθώς είπαμε, αναλαμπές στον άναστρο ουρανό μιας ξεχασμένης πλέον εποχής. Ας είναι καλά η νοσταλγία που τις έχει καταχωρίσει στο δικό της θεματολόγιο, ξέχωρα από αυτό της ιστορίας.
Δεν ξεχνούμε τα μεγάλα γεγονότα, όμως νοσταλγούμε τα μικρά και ασήμαντα. Αυτή είναι η φκιασά μας.
Ιουνιος 2017 
Μιλτιάδης Δ.Κωστάκος                                             

                                                                                    

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

...διαβάζω,οτι ο Δημος έβαλε γρήγορο Ιντερνετ παντού δωρεαν.Στην Παλιά Φιλιππιάδα γιατί δεν έχουμε;Ηταν αλήθεια τόσο γρήγορο που...έφυγε!!!Κ.Κ.

filoiko είπε...

ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΕΤΑΡΤΗ 5/7/2017
Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η
Π Ρ Ο Σ : 1. Mέλη του Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Ζηρού
2. Καλαντζή Νικόλαο, Δήμαρχο Δήμου Ζηρού
3. Πρόεδρο Δημοτικής Κοινότητας Φιλιππιάδας
4. Προέδρους και Εκπροσώπους Τοπικών Κοινοτήτων
Καλείστε να προσέλθετε στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Καταστήματος Φιλιππιάδας την Τετάρτη 05 Ιουλίου 2017 και ώρα 14 : 00΄ σε συνεδρίαση για συζήτηση και λήψη αποφάσεων στα παρακάτω θέματα της ημερήσιας διάταξης :
1. Έγκριση σχεδίου αναμόρφωσης του προϋπολογισμού του Δήμου Ζηρού οικονομικού έτους 2017.
2. Έγκριση διενέργειας δαπανών ( προμηθειών – υπηρεσιών – έργων ).
3. Έγκριση και διάθεση δαπάνης για το πρώτο Συμπόσιο γαστρονομίας Λάκκας Σουλίου ( Δημοτικής Ενότητας Θεσπρωτικού και Τοπικής Κοινότητας Κρανέας ).
4. Έγκριση της αριθ. 85/2017 Απόφασης του Διοικητικού Συμβουλίου του Νομικού Προσώπου « Οργανισμός Δημοσίου Δικαίου Δήμου Ζηρού » που αφορά την αναμόρφωση του προϋπολογισμού, οικονομικού έτους 2017.
5. Τροποποίηση Οργανισμού Εσωτερικής Υπηρεσίας ( Ο. Ε. Υ. ) του Δήμου Ζηρού.
6. Έγκριση εκμίσθωσης ακινήτου που βρίσκεται στην Δημοτική Κοινότητα Φιλιππιάδας.
7. Έγκριση διενέργειας συνοπτικού διαγωνισμού για την προμήθεια ειδών καθαριότητας και ευπρεπισμού του Δήμου Ζηρού και των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου για το οικονομικό έτος 2018.
8. Έγκριση επέκτασης δημοτικού φωτισμού.
9. Έγκριση παραχώρησης κατά χρήση του Δημοτικού Σχολείου Τύργιας στον σύλλογο Γυναικών Τύργιας « Η Ζωοδόχου Πηγής » για την στέγαση του συλλόγου.
10. Εξέταση αιτήματος του Γυναικείου Αγροτικού Συνεταιρισμού Παναγιάς για μείωση μισθώματος δημοτικού ακινήτου.
11. Τροποποίηση – συμπλήρωση της αριθ. 138/2015 προηγούμενης απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου.
12. Καθορισμός εργασιών και τρόπος εκτέλεσης έργων ενταγμένων στο τεχνικό πρόγραμμα Δήμου Ζηρού οικονομικού έτους 2017.
Ο Πρόεδρος
Χρήστος Χασίδης

Ανώνυμος είπε...

Να πω κάτι σχετικά με το Δωρεάν γρήγορο ασύρματο ίντερνετ (WIFI) σε όλο τον Δήμο Ζηρού.
Στη κεντρική πλατεία Φιλιππιάδας για να πιάσει πρέπει να ανέβεις σε πλάτανο πάνω από τις τέντες.

Ανώνυμος είπε...

οπως οι διαγραμμισεις που ξεβαψαν πριν καν κλεισουν μηνα ετσι κ το ιντερνετ μου θυμιζει την εποχη του Α.Παπανδρεου αλλα κ το γνωστο ασμα: ¨για τα μααατια του κοσμου.......¨

Ανώνυμος είπε...

Το BUS όμως γωνία αστυνομίας,στον πλάτανο από κάτω,μπροστά από το Δημαρχείο όλα τα λέφτα.
Τόσοι πέρασαν τόσα χρόνια κανείς δεν το σκέφτηκε πόσο απαραίτητο και ενημερωτικό είναι.
Κι αυτό για τα μάτια του κόσμου;
Δεν νομίζω.

Ανώνυμος είπε...

το BUS που ηταν για μερες SUB κ γελουσαμε θελεις να πεις... ΜΟΝΟ ΕΝΑ λεωφορειο σταματαει εκει ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΗ ΜΕΡΑ, 08:10 καθε πρωι το μαθητικο. nothing else ->για οσους την εχουν δει LONDON..