Αυτά τα Χριστούγεννα θα γλιτώσεις τα δάκρυα.

του Παναγιώτη Γκούνη

Βγάλτε όλοι μια κόλλα χαρτί να γράψετε ένα test...

Έγινε ένας θόρυβος από το σκίσιμο των χαρτιών και μετά απόλυτη σιωπή.

Να γραφτεί ο αριθμός MCMLXXXIV στο αραβικό  σύστημα αρίθμησης και οι αριθμοί 25 και 12 στο ρωμαϊκό σύστημα αρίθμησης.

Πανεύκολο είναι , σε πέντε λεπτά  να έχετε τελειώσει !

Ε αμάν μ'αυτή την καθηγήτρια .ΤΩΡΑ βρήκε να μας βάλει τεστ ; Σε πέντε μέρες θα τελειώσει το τρίμηνο .Δεν μπορούσε να το βάλει μια μέρα που να έχω διαβάσει ; Τι να γράψω τώρα...υπάρχει καμιά πιθανότητα να γράψω τίποτε ; Όχι...άρα μηδέν εις το πηλίκον !...και δεκατρία τελικός βαθμός στο τρίμηνο . 

Αυτά τα Χριστούγεννα είναι τα πιο μαύρα Χριστούγεννα της δεκατριάχρονης ζωής μου .Τόσο ωραίοι  βαθμοί και εξ αιτίας της ο μέσος όρος να κατρακυλάει...Αν δεν ήταν αυτή η αυστηρή καθηγήτρια , θα έβγαζα καλύτερο μέσο όρο , θα έπαιρνα έπαινο , θα έκανα χαρούμενα Χριστούγεννα , θα ήμουν ευτυχισμένος ! Αχ και να γινόταν κάτι και να αλλάζαμε καθηγήτρια...δεν μπορεί να γίνει κάτι τάχα ;

Η επόμενη μέρα ήταν προπαραμονή που σημαίνει ότι μπήκαμε με το ζόρι στην τάξη αλλά το κλίμα άλλαξε μονομιάς .Ακούστηκε ένας χτύπος στην πόρτα και εμφανίστηκε ο κ. Γυμνασιάρχης .Μέχρι να αρχίσουμε τις εικασίες είχε τελειώσει...« Μια καθηγήτριά σας αντιμετωπίζει ένα σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα και ο σύλλογος καθηγητών αποφάσισε να διοργανώσει έρανο.Οι γονείς σας έχουν ενημερωθεί από τον σύλλογο γονέων & κηδεμόνων .Εγώ ήρθα να ενημερώσω εσάς αν θέλετε να βοηθήσετε και εσείς. Στην επόμενη ώρα θα έχετε κενό...

Ο κ. Γυμνασιάρχης είχε μια φυσιογνωμία σαν και αυτές που έχουν οι ευγενείς στους πίνακες του El Greco .Ήξερες ότι αυτά που έλεγε είχαν βάθος αλλά παραήμουν επιπόλαιος για να καταλάβω .Κάτι συνέβη αλλά δεν θα ήταν και  τόσο σοβαρό τελικά .Οι διακοπές είχαν αρχίσει και έπρεπε να το ρίξω λιγάκι έξω να μου φύγει και η στεναχώρια !

...και θα έλεγα πως πέρασα το υπόλοιπο της μέρας μου ως συνήθως .Άκουσα την αγαπημένη μου εκπομπή στο ραδιόφωνο και στις τέσσερις και μισή πήρα το λεωφορείο για την διπλανή πόλη .Τρύπωσα στον έρημο κινηματογράφο που έπαιζε μια παράξενη ταινία με πραγματικά στενάχωρο τέλος αλλά ούτε και την ταινία πολυκατάλαβα .Περιπλανήθηκα για λίγο στην πόλη και γύρισα με το τελευταίο δρομολόγιο...

Τριαντατέσσερα χρόνια μετά θα προσπαθήσω να ξαναζήσω τα ίδια Χριστούγεννα .Θα ακούσω τα ίδια τραγούδια που άκουσα εκείνη την μέρα , θα ξαναδώ την ίδια ταινία...και πριν πιστέψω και γω ο ίδιος ότι αρρώστησα από την νοσταλγία ας εξηγηθώ λιγάκι .

Ήταν μια ευτυχισμένη εποχή .Έχω ξαναγράψει πως ήμουν απίστευτα τυχερός 

.Βρέθηκα σε ένα σχολικό περιβάλλον με σπάνιους εκπαιδευτικούς , βρέθηκα σε μια κοινωνία που τα δύο τρίτα της έβγαιναν από στερήσεις κάθε είδους , βρισκόμουν σε μια μικρή πόλη που δεν είχε ξεχάσει την ανθρωπιά της  .Ανταποκρίθηκαν όλοι στον έρανο .Ενόσω εγώ ήμουν απαρηγόρητος για τους βαθμούς ένας άνθρωπος με ένα παιδί  στην αγκαλιά πήγαινε στην άλλη άκρη του κόσμου , σε μια μεγάλη πόλη που πλήττεται από χιονοθύελλες που δεν αστειεύονται σε μια πόλη που την ξέρει όλος ο κόσμος ίσως γιατί εκεί μαζεύτηκαν μετανάστες απ'όλο τον κόσμο σε μια πόλη που τα νοσοκομεία της είναι η τελευταία ελπίδα για να γίνεις καλά .

Τα θυμάμαι όλα αυτά κάθε χρόνο τέτοιες μέρες .Η ζωή μου απέκτησε μια αλλόκοτη επιτάχυνση , όλα συνέβησαν πάρα πολύ γρήγορα. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι κάποτε ήμουν αγνώμων .Ποτέ δεν ξέρεις ποια Χριστούγεννα θα γλιτώσεις τα δάκρυα...Αλλά ο σπαραγμός κινητοποιεί την ανθρώπινη ψυχή. Για αυτό και δεν πολυσκοτίζομαι όταν βλέπω γύρω μου τόσο μίσος ούτε απογοητεύομαι από ντροπιαστικές συμπεριφορές είτε μεμονωμένες είτε θεσμικές .Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να γράψω ότι ήταν η τελευταία φορά που αντιδράσαμε με ανθρωπιά σαν πόλη στο σύνολό της , θα γράψω ψέμματα .Είμαι αρκετά μεγάλος για να θυμάμαι πολλές ιστορίες που οι περισσότεροι ανταποκρίθηκαν μονομιάς όταν υπήρξε ανάγκη και θα ήθελα πραγματικά να δημοσιοποιήσω κάθε βοήθεια που είχε εμένα ως αποδέκτη αλλά ο σεβασμός που έχω στην χριστιανική θρησκεία δεν μου το επιτρέπει .

Πολύ μεγάλο μέρος αυτού που λέμε γιορτινή ατμόσφαιρα είναι οι ιστορίες των παιδιών που δεν ήταν τυχερά όπως εγώ ( ή εσείς ) . Όλοι θα τρέξουμε να ψωνίσουμε κάτι παραπάνω , να φάμε κάτι παραπάνω , να πάρουμε δώρα στα αγαπημένα μας πρόσωπα .Είναι όμως αυτή η κρύα και σκοτεινή νύχτα που θα σκεφτούμε και τους άλλους .

Το ίδιο θα κάνω και εγώ .Αλλά χάρη σ'αυτούς τους ανθρώπους ,που επίτηδες τους ζωγραφίζω αχνά , κυκλοφορώ με λυμένες τις ασκήσεις στην τσέπη . Η Τασούλα και ο Φώτης που αν τηρήσω τις αναλογίες με κανακεύανε ( αντί να μου βάλουν κάτω απ'τη βάση ! ) και η κυρία Θ. που μακάρι να μπορούσα να αντιγράψω την αφοσίωσή της .Τους έχω χάσει..θα'θελα να μάθω ότι είναι καλά , ότι τα φετινά Χριστούγεννα είναι τα πιο ευτυχισμένα της ζωής τους...

Αυτή η χριστουγεννιάτικη ιστορία είχε ευτυχισμένη κατάληξη αν εξαιρέσει κανείς ότι δεν μας δίδαξε ξανά η κυρία Θ. Είμαι σίγουρος πως  δεν την θυμάται κανείς.Εγώ δεν την ξεχνάω , είναι σαν το αξίωμα της ζωής : Να αγαπάς τον διπλανό σου .

Καλά Χριστούγεννα σε όλους !