«ΠΑΕΙ ΚΑΙ (ΑΥΤΗ) Η ΚΥΡΙΑΚΗ!»

Σήμερα είναι Κυριακή και τα καταστήματα δουλεύουν. Και πώς να μη τρέχει ο νους μου σε εκείνες τις παλιές Κυριακές της Αθήνας που προλάβαμε στα νιάτα μας. Τότε που αν δεν υπήρχε η πίεση του τσιγάρου και του καφέ μπορούσαμε να χουζουρεύουμε μέχρι το μεσημέρι. Να κοιτάμε το νταβάνι και να σκεφτόμαστε. Όχι φιλοσοφίες και τέτοια αλλά διάφορες τεχνικές για να πλησιάσουμε τη Πόπη, τη Μαρία ή την Αλέκα. Και απέξω στο δρόμο η απόλυτη ησυχία, αραιά και που κάποιο αυτοκίνητο εκδρομέων η καθυστερημένων ψαράδων. Νταν… νταν … νταν οι καμπάνες. Από τη Μιχαήλ Βόδα ακούμε τον Άγιο Παντελεήμονα και καμιά φορά τον Αγιο Μελέτη. Από τα Κάτω Πατήσια τον Άγιo Αντρέα και τον Αγιο Νικόλα της Αχαρνών. Με το καφέ και το τσιγάρο και η εφημερίδα. Το ΒΗΜΑ εκτός από την πλούσια ύλη είχε και πολύ καλό σταυρόλεξο. Από αυτό ξεκίναγα. Κάποια στιγμή αρχίζανε και μυρωδιές των φούρνων: σπιτίσιων και επαγγελματικών. Κοτόπουλο με πατάτες, γιουβέτσι με αρνί ή μοσχάρι. Εκείνη η τραγανή πέτσα που έκανε από πάνω το κριθαράκι ήταν θεσπέσια. Και από παντού τα ραδιόφωνα με τη μουσική τους . Από τις έντεκα μέχρι τη μία όλα συντονισμένα στο ίδιο πρόγραμμα. Μια ώρα διαφημιστική εκπομπή για την Columbia με σήμα την εισαγωγή από τη Συννεφιασμένη Κυριακή και μια ώρα της Odeon με σήμα από το Μέσ’ στα Κατάρτια Πετούνε οι Γλάροι. Και όταν άρχιζε νε γέρνει η μέρα προς το απόγευμα είχαμε μια ανάσα ακόμη από το γήπεδο. Μόνο που για μένα όλα εξαρτιόνταν από την ΑΕΚ. Μια νίκη της θα τραβούσε τη χαρά μέχρι αργά το βράδυ, ενώ μια ήττα θα βάραινε πιο πολύ τη γνωστή μελαγχολία του κυριακάτικου σούρουπου.

του Dimitris Koukoulas από το facebook  (14/1/2018)