Manager ( το άθλημα των πλούσιων παίζει για τους φτωχούς)

του Παναγιώτη Γκούνη

Η τελευταία κλήση Ηπειρώτη αθλητή στην Εθνική ομάδα τένις ανδρών ήταν το 1984 με τον Κώστα Γεωργούλα του Α.Γ.Ο Φιλιππιάδας ,διαβάζω στον τύπο…

Τα υπόλοιπα τα θυμάμαι πάρα πολύ καλά...

Στα δικά μου μάτια απλά ξεφύτρωσαν δυο γήπεδα τένις στην πλατεία που ήταν η οικοκυρική σχολή  (στο τζαμί για τους παλιότερους ) . Βέβαια η πλατεία ήταν στρωμένη με πλάκες και αν έπεφτε το

μπαλάκι στους αρμούς ήταν σίγουρος πόντος αλλά αυτά ήταν λεπτομέρειες τότε συν το γεγονός ότι τα γήπεδα στέγνωναν γρηγορότερα από αυτά που έχουμε σήμερα. Δεν ξέρω αν βοήθησε ο πλάτανος ( το chat room της εποχής ) πάντως κανένα πιτσιρίκι δεν έμεινε ασυγκίνητο.

 Όλα συνέβησαν  πολύ γρήγορα όπως τα rally που βλέπετε στα grand slam…

Πρώτα  ήρθε ο Ρεϊζάκης…Προγάστωρ ( όπως κάθε προπονητής που σέβεται τον εαυτό του )  με ένα σωρό γνώσεις τις οποίες μοιραζόταν εν ώρα δράσης ! Στην εξέδρα  -που δεν υπήρχε εξέδρα- καθόταν η σύζυγός του .

Μετά ήρθε η Ακαδημία τένις της Σόφιας…δηλαδή ο καθηγητής φυσικής αγωγής του πανεπιστημίου της Σόφιας – και αυτός με το σορτσάκι του στο κωρτ – και οι παιχταράδες  φοιτητές του .Και έκαναν προπόνηση σε ένα σωρό παιδούρια , σε ενάμιση γήπεδα ! Οι άνθρωποι αυτοί  είχαν τον τρόπο τους !

…και λίγο πριν τις μέρες του Πάσχα έφτασε η ώρα για τους άπειρους αθλητές να λάβουν μέρος στο πανελλαδικό τουρνουά . Όρεξη υπήρχε , ταλέντο υπήρχε το μόνο που έπρεπε να βρεθεί ήταν κάποιος ενήλικος για να τους συνοδέψει , ένας αρχηγός αποστολής όπως ονομάζεται.

Σ αυτές τις περιπτώσεις θέλουμε έναν αθλητικό τύπο για να μπορέσει να αρπάξει έγκαιρα το παιδί που θα διασχίσει λάθος τον δρόμο ας πούμε .Χρειαζόμαστε κάποιον με ελεύθερο χρόνο γιατί μπορεί να χάσουμε από τον πρώτο γύρο αλλά το τότε ταξίδι στην Αθήνα διαρκούσε πολύ .Χρειαζόμαστε τέλος κάποιον να έχει και μια οικονομική άνεση βρε αδερφέ να κεράσει τα παιδιά κάτι που θα δουν πρώτη φορά στη ζωή τους !

Όλα αυτά τα προσόντα τα είχε μόνο ο manager , ο πραγματικά αλησμόνητος Αριστείδης Γεωργούλας ! Επειδή όμως το χιούμορ του κυρ Αριστείδη πραγματικά δεν αντιγράφεται , κυρίως στον γραπτό λόγο , ας γίνω λίγο σοβαρός .

Ο manager  ήταν υπερήλικας ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα. Δεν είχε καθόλου ελεύθερο χρόνο και κυρίως δεν είχε αυτού του είδους την άνεση που είχε αρχίσει να εμφανίζεται στην μικρή μας πόλη

.Μια πόλη που είχε αρχίσει να γίνεται filthy rich ( αν και όχι overnight ) . Ήταν πρωτοπόρος !

Αυτός ανέλαβε να συνοδέψει την πρώτη αποστολή …και εκεί που τα παιδιά έπαιζαν δίπλα στα συντρίμμια της οικοκυρικής σχολής βρέθηκαν να παίζουν δίπλα στα ερείπια του ναού του Ολυμπίου Διός στο κέντρο της Αθήνας , στον ιστορικό όμιλο αντισφαίρισης Αθηνών .« Τι γήπεδα ήταν αυτά τα χώμα !»

Το παιχνίδι πήρε συναρπαστική τροπή , απ’ αυτές που έχουν κάνει την δεκαετία του ‘80 μυθική . Αντί το οικόπεδο του μπέη να γίνει το Φιλιππιαδιώτικο Βατοπέδιο – και μην μου πείτε ότι δεν υπήρχε η ανάλογη προεργασία – ο τότε δήμαρχος Βησσάρης Χήτας έβαλε δυο υπογραφές και αποκτήσαμε μια αξιοζήλευτη υποδομή ( αντί για αέρα κοπανιστό ). Τα γήπεδα εγκαινιάστηκαν  με τους βαλκανικούς αγώνες στους οποίους πραγματικά διακρίθηκαν όλοι οι attention whores και όλοι οι photo bombers της πόλης μας .

Κάπου εκεί τελειώνει και η εποχή της αθωότητας και δεν θέλω να θυμάμαι άλλα…

Στην περίπτωση του τένις , μου είναι πολύ εύκολο να θυμηθώ το μέλλον . Δεν πρόκειται να «βγει» αθλητής τέτοιου επιπέδου στα επόμενα χρόνια παρόλο που οι σημερινοί προπονητές του αγοφ είναι από τους καλύτερους στην Ελλάδα ( και κατά την εντελώς προσωπική μου γνώμη οι καλύτεροι ).

Δεν είναι εύκολο να ξαναβγεί manager . Ποιος γονιός θα αγνοήσει την κοινωνική κινητικότητα και θα αφήσει το παιδί του να κυνηγήσει ένα όνειρο ; Και ποιο παιδί θα δουλέψει τόσο σκληρά παρά το ταλέντο του ;

Υπήρχαν πολλοί τέτοιοι γονείς εκείνη την εποχή  όπως υπάρχουν και ένα σωρό παιδιά εκείνης της εποχής πραγματικοί πρωταθλητές της ζωής  Δεν θέλω να αδικήσω κανέναν αλλά ο manager ήταν ο πιο διορατικός και ο πιο γνωστικός απ’ όλους .    

Το τένις – άσχετα αν δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι – είναι από τα πιο όμορφες ιστορίες της σύγχρονης Φιλιππιάδας  . Έχει ανατρέψει πολλά κοινωνικά προγνωστικά να το πω έτσι , παρόλο που από άποψη μέριμνας δεν πήρε απολύτως τίποτε .  (Εκείνος ο χλοοτάπητας του εθνικού Φιλιππιάδας πρέπει να χει στοιχίσει περισσότερο από τον αισθητήρες τεχνητής νοημοσύνης στο γρασίδι του Wimbledon).

Δε βαριέσαι…Μόνο οι σπαρταριστές ιστορίες που μου έχουν μείνει από κείνη την εποχή φτάνουν και περισσεύουν .Θα τις έγραφα αλλά , πιστέψτε με , δεν μεταφέρονται ούτε στην οθόνη ούτε στο χαρτί. Αν με συναντήσατε και με βρείτε στα κέφια μου – εύκολα και τα δυο – να τις μοιραστώ ευχαρίστως .

Αρκετά όμως με την νοσταλγία . Καλή επιτυχία στην καινούρια εθνική ομάδα που θα έχει αθλητή απ’ τα μέρη μας μετά από τόσα χρόνια , υγεία και δύναμη σε όλο τον κόσμο και σε όλους όσους έχουν το τένις σαν τρόπο ζωής.

Παναγιώτης Γκούνης