Φιλιππιάδα! Η πόλη της vιότης μου, η πόλη των ονείρων μου, η πόλη της σκέψης μου, η πόλη των χελιδονιών, η πόλη των πελαργών.

της Μαρίας Θεοχαροπούλου (δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΦΙΛΙΠΠΙΑΔΑ-τεύχος Φεβρ 2013  του Συλλόγου Φιλιππιαδιωτών Αθήνας)

Μέχρι τα εικοσιένα μου ήμουνα εκεί. Εκεί έκανα τα πρώτα βήματα μου, εκεί πήγα σχολείο, εκεί έπαιξα με τις φίλες μου, εκεί τσακωνόμουν μαζί τους, εκεί έκλαψα, εκεί αγαπήθηκα, εκεί ερωτεύθηκα! Πόσες και πόσες αναμνήσεις! Αχ και να 'μουνα παιδί! 'Εζησα στην Παλαιά Φιλιππιαδα, ξυπνώντας τα πρωινά μαζί με τα κοκόρια της γειτονιάς. Πήγαινα τα πρωινά τις γίδες στον γιδάρη και την αγελάδα στον αγελαδάρη εκεί στις γούβες. Τι εφιάλτης κι αυτός! Δεν χόρτασα τον ύπνο μου σαν παιδί! Μετά σχολείο, πρωί και απόγευμα. Μέχρι το δημοτικό είχαμε λάμπες πετρελαίου. Ύστερα βάλαμε ρεύμα. Για να ζεσταθούμε στριμοχνώμασταν δίπλα στο τζάκι, απλώνοντας τα χέρια μας στην όμορφη τζαμάλα (φωτιά) και πίσω η πλάτη μας παγωνιά!

Με τι καρδιοχτύπι περίμενα τα Χριστούγεννα. Τι κόσμος στην αγορά, παντού λαϊκοί οργανοπαίκτες να παίζουν τα κάλαντα, τα σπίτια καθαρά και στολισμένα με χριστουγεννιάτικα στολίδια, στα μπάσια στρωμένες οι φλοκάτες, ενώ στο τζάκι έβραζε το χοιρινό στην κατσαρόλα με πράσα και με σέλινα.

Αμ την Πρωτοχρονιά; Ανέβαινε ο αδερφός μου ο Φάνης, που ήταν

χωροφύλακας, πάνω στο σπίτι και έριχνε τουφεκιές για να διώξει τον παλιό τον χρόνο, και εγώ σαν μικρή που ήμουνα έβαζα τα κλάματα γιατί νόμιζα ότι σκότωνε τον Αϊ Βασίλη. Περίμενα τίποτε από τον άγιο; Όχι, αλλά εγώ έκλαιγα!

Νάσου και οι απόκριες. Έβαζα τα χωροφυλακίστικα του αδερφού μου του Φάνη, μια προσωπίδα φτιαγμένη από δέρμα κουνελιού, που την είχε φτιάξει ο αδερφός μου ο Χρήστος, και βουρ με τις φίλες μου στις γειτονιές, σίγουρη ότι δεν θα με γνωρίσουν! Δεν προλάβαινα να μπω στα πρώτα σπίτια, η Μαρία φώναζαν! Μετά καταλάβαινα ότι με γνώριζαν από την κουνελοπροσωπίδα μου, γιατί ίσως να μην είχαν άλλοι κουνέλια στα σπίτια τους.

Στις 25 του Μάρτη το βράδυ, μου έχουν μείνει στο μυαλό μου εκείνες οι όμορφες λαμπαδηφορίες, που ξεκινάγαμε από το κοτσέκι καίγοντας λάστιχα παλιά, μετά πηγαίναμε μέχρι το Μνημείο με αναμμένες λαμπάδες, τραγουδάγαμε ένα τραγούδι για τη Βόρειο Ήπειρο και γυρίζαμε στην αυλή του παλιού δημοτικού σχολείου, όπου οι μεγάλοι χόρευαν και τραγουδούσαν ως το πρωί.

Φτάσαμε και του Λαζάρου, Με τι χαρά στόλιζα με λουλούδια το καλαθάκι μου! Ήμουν σίγουρη ότι θα γέμιζε δεκάρες! Απογοήτευση! Όλο καραμέλες, σταφίδες, σύκα, άντε και καμιά πεντάρα!

Να και η Μεγάλη Εβδομάδα! Μοσχοβόλαγαν οι γειτονιές από τα κουλουράκια και εμένα η κοιλιά μου γουργούριζε από τις μυρωδιές και από την πείνα, γιατί η μαμά μου μας νήστευε για να μεταλάβουμε το Πάσχα. Τι όμορφη η νύχτα της Αναστάσεως! Τι καμπάνες, τι βαρελότα, τι οχλαγωγία, τι χαρούμενα πρόσωπα! Η εκκλησία μας του Αγίου Γεωργίου γιόρταζε τη δεύτερη μέρα και εμείς στην Παλιά μαζί της. Ερχόταν πολύς κόσμος, όμορφα ντυμένοι, με τη λαμπάδα στο χέρι. Απ' έξω από το προαύλιο δεμένο σε ένα κυπαρίσσι ένα όμορφο αρνάκι περίμενε τον τυχερό που θα το κέρδιζε!

Ήρθε και το καλοκαίρι και μαζί του το Δεκαπενταύγουστο. Η Παναγιά μας γιορτάζει, όμορφα ασπρισμένη, στολισμένη, κόσμος πολύς, πανηγύρια ατέλειωτα!

Στις 15 Σεπτεμβρίου γιόρταζε η πόλη μας κάνοντας παρέλαση μαζί με τη σεπτή εικόνα του Αγίου Βησσαρίωνα, όλα χα σχολεία εκεί, χαρούμενα, φρέσκα και ξεκούραστα!

Τι αναμνήσεις!

Μετά άνοιξα τα φτερά μου, όπως ίσως τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας μου, και πέταξα για την Αθήνα.

Αξιοποίησα το μικρό μου ταλέντο, σπουδάζοντας σχέδιο μόδας. Όμως το μυαλό μου πάντα είχε μείνει πίσω στην όμορφη πόλη μας και με την πρώτη ευκαιρία γύριζα πίσω να σφίξω στην αγκαλιά μου τους πολυαγαπημένους μου γονείς και τα αδέρφια μου, του συγγενείς και τους φίλους μου, να φωνάξω με χαρά τους γείτονες μου να μου πουν τα νέα τους και εγώ τα δικά μου, να μπλεχτούμε σε ατέλειωτες οτυζητήσειςΐ

Τι όμορφη νοσταλγία! Τι υπέροχο άρωμα αναμνήσεων!