Η μικρή γλάστρα

  Ευτυχώς που ήρθε η άνοιξη στο μπαλκόνι μου.Ακόμη περιμένω στην ψυχή μου.Κι όμως όσο δεν θέλω να έρθει άλλο τόσο περιμένω.

Περιμένω.

Κοιτάζω τη γλάστρα μου,μια γλάστρα εδω και 14 ολάκερα χρόνια,να την φροντίζω να την μεταφυτεύω σε άλλες πιο μικρές,ένα μεγάλο...στοίχημα στο χρόνο που είχα βάλει με την γιαγιά μου,που αν την 

φροντίζεις θα σε κάνει να χαίρεσε για χρόνια με τα άνθη της

Και να! Πανέμορφη.Όλο το χειμώνα της σιγοψιθύριζα,και όχι μόνο το φετεινό,την φρόντιζα,και τώρα να με έχει ανταμείψει.

Για δέκατη πέμπτη    χρονιά.Γιατί ότι αγαπάς το προσέχεις μου είχε πει η γιαγιά.Και ότι προσέχεις σε αγαπά.Έτσι πάει.Κάτι φοβερά άνθη αληθινά.

Και όπως είχα διαβάσει κάπου,καλύτερα να είσαι ενας αληθινός κανένας,παρά ένας ψεύτης κάποιος.Καλό έτσι;

Μεκοιτούν και αυτά ανοιχτά,σα να έχουν στόμα.Σκέφτομαι.Κάποιοι επρεπε να κλείσουν το ανοιχτό τους στόμα,και να ανοίξουν το κλειστό μυαλό τους.Σαν κάποιος που ήρθε πρώτη και τελευταία φορά στη βεράντα,στο άντρο της γλάστρας μου,και μου είπε το εξής.

Καλά,τι τα θες όλα αυτα τα λουλούδια,σου βρωμίζουν και το χόρο με το νερό,και το χώμα!

Πιά τα λουλούδια.Εγω απο μέσα μου είπα.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ που ασχολείτε αυτός μαζί σας,και δεν κοιτά τα χάλια του!

Μα τα λουλούδια βρωμίζουν;

Ω ναι,αυτός ο κήρυκας της τελειότητας.Ο φαινομενικά αλάνθαστος.Τον κοιτάζω,σκέφτομαι,σε τί ξεφτίλες τόσα χρόνια φέρθηκα άνθρωπος.Αυτό.

Και μετά λες δεν πειράζει μωρέ.Ας είπε.Κάποια στιγμή όμως,πρέπει να πειράζει.

Μου είχε πει κάποτε η γιαγιά,η γιαγιά της γλάστρας που έχω σήμερα και καμαρώνω σα γύφτικο σκεπάρνι που λένε,όταν την είχα ρωτήσει,

γιαγιά,τι είναι έξυπνος;

Και μου απάντησε.

Πρέπει να είσαι πολύ έξυπνος,για να μπορείς να παριστάνεις τον χαζό όταν πρέπει.

Αυτό είναι έξυπνος γιόκα μου!

Φοβερό;Κοιτάζω και πάλι το λουλούδι.Ακούω σα να μου λέει κατι.Άν έχεις γύρω σου ανθρώπους που δέ σε στηρίζουν,θύμισέ μου ξανά,γιατί ακριβώς τους κρατάς δίπλα στη βεράντα,και στα λουλούδια που με τόση φροντίδα τα κοιτάζεις καθε χρόνο τώρα;

Απομακρύνετε σιγά,σιγά.

Ήταν μιά άσχημη μέρα.Η άσχημη μέρα δεν κάνει,σκέφτομαι,τη ζωή μας.Μέρα ήταν και πέρασε.Άκου βρομίζουν τα λουλούδια!

Βλέπω το λουλούδι,ούτε καν γύρισε να τον δεί!Έχει μείνει να κοιτάζει μόνο εμένα!

Σκέφτηκα ότι δεν έχω χρόνο να μισώ τους ανθρώπους,που μισούν εμένα,και τις γλάστρες μου.

Γιατί είμαι πολύύύ απασχολημένος με το να αγαπώ τους ανθρώπους που μ'αγαπούν,εμένα και τα άνθη μου.Κάπου κάτι νοιώθω μέσα μου.Την άνοιξη που έλεγα πριν.

Λες να μου έκανε καλό όλο αυτο το σημερινό ηλεκτροσόκ;Μπορεί.

Άνοιξη.Έστω και μέσα απο τη γλάστρα μου.Ακούς,δεν αντέχει η ψυχή μου άλλο τέτοιο χειμώνα,και δίπλα σε τέτοιους ανθρώπους.Εγώ σας προτείνω,να μαζεύετε τέτοια...βρόμικα λουλούδια στη βεράντα σας!Είναι πιό ανώδυνα απο τις εμπειρίες.

Γιατί,απο το να κυνηγάμε μιά ζωη την μεγάλη ευτυχία,που μπορεί να μην έρθει και ποτέ καλύτερα να χαιρόμαστε τις μικρές καθημερινές που μας προσφέρει η ζωή,έστω και με μιά βρομερή,και μικρή γλαστρούλα στη βεράντα μας!

Έτσι γιαγιά;Πιστεύω να καμαρώνεις απο κεί πάνω.Χαιδεύω τη γλάστρα μου,πάω να μπω μέσα στο σπίτι,ακούω πίσω μου.Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όσους ασχολήθηκαν μαζί μας σήμερα,και δεν κοιτάνε τα χάλια τους!
Μα καλά μου απάντησε η...γλάστρα;Σκέφτομαι.Και γιατί όχι;

Η πιθανότητα ενός ονείρου να γίνει πραγματικότητα,είναι αυτό που κάνει τη ζωή ενδιαφέρουσα.Έτσι γιαγιά;Ο καθένας μας,έτσι κι αλλιώς έχει δύο ζωές.Μία αυτή που ζεί,και μία αυτή που ονειρεύεται.Έτσι μου έμαθες,έτσι θα κάνω.Και για πολλάάά χρόνια ακόμη.

Να φροντίζω αυτές τις βρόμικες γλάστρες σου,για να μπαινουν στο μάτι σε κάποιους καθαρούς!
Σ'ευχαριστώ γιαγιά.Αυτό ήταν γραμμένο απο μένα για σένα και ξέρω ότι κρυφογελάς τώρα,σε ξέρω!

Καλή άνοιξη σε όλους. 
Ο νοσταλγικά σκεπτόμενος Μάρτιος 2016