Βαμμένα κόκκινα αυγά...

Παράξενη νύχτα απόψε.Σαν να μύριζαν πολλά ότι μου λείπουν!Ίσως φοβόμουνα να γράψω τέτοια πράγματα τόσο καιρό,έτσι νομίζω.Όχι πως τώρα εχω ξεπεράσει το φόβο,δεν είμαι ουτε καλύτερα,ούτε χειρότερα.Απλα νομίζω είμαι διαφορετικός.

Η εβδομάδα των παθών του Κυρίου ξεκίνησε.Στο τέλος της θα έρθει η Ανάσταση.Ετσι τώρα πήρα ενα λευκό χαρτι και άρχισα να γράφω.Κάτι με...έσπρωξε,κανω ενα βήμα,και ναι,είμαι στην αρχη ενος υπέροχου ταξιδιού.

Θυμάμαι.Μ.Εβδομάδα.Μπορεί,αν και δεν θέλω να βγεί ευαίσθητο,όλο αυτό που θα σου πώ.Αν και η ευαισθησία και η ειλικρίνεια στις μέρες μας,είναι προνόμιο λίγων.Απλά άνθρωποι είμαστε.Τις αδυναμίες τις έχουμε.Κάνουμε λαθη αλλά το σημαντικό είναι να μαθαίνουμε απ'ολα αυτα και να γινόμαστε καλύτεροι.

Και μένα νομίζω όλες αυτες οι στιγμές με κάναν κατα κάποιο τρόπο καλύτερο.Μ.Δευτέρα,ανακαλύπτω μια τσάντα που έχει μεσα κατι τρύπια καλτσον!Εκει που πάω να την πετάξω,ευτυχώς,με βλέπει το άγρυπνο ματι της μάνας.

-Όλα σε πειράζουν;Γιατί την πήρες απο κει;Τι σου ζήτησε,απο κει που την είχα,ψωμί η τυρί;Δεν αφήνεις ενα λιθάρι απάνω στο άλλο!Τι κακό είναι αυτό;

-Μα...είναι όλο τρύπες.Απαντώ.

-Ας είναι.Εγω θα τα φορέσω,τι σε νοιάζει εσένα;Δε θα πάω για νύφη τώρα πισω-πισω!Εσύ να διαβάσεις,και μην ψάχνεις ευκαιρίες για...σουλάτσα!Μα...Ακούς τι σου είπα;Κι αυτά;Αυτά θα τα δείς μεθαύριο.Θα με βοηθήσεις και συ.

-Σε τι πράγμα ρωτάω.

-Σε δυο μέρες θα σου πω.

Δύο ολόκληρες μερες σκεφτόμουν.Αλήθεια σε τι μπορεί να βοηθήσω εγω,με μια τσάντα με όλο τρυπες γεματα καλτσόν!

Και ναι,η Μ.Πέμπτη έφτασε.Σε μια κατσαρόλα έξω απο το σπίτι,ξεκινά το βάψιμο για τα κόκκινα αβγα του Πάσχα.Μέχρι στιγμής όλα καλα.Βλέπω διπλα μου,ξίδια,αβγά λευκά,άλλα λιγο κρέμ,μια βαφή χύμα,δεν υπήρχαν τότε σε σακουλάκια η,μπορεί αυτη να έκανε καλύτερη δουλειά,δε το γνωρίζω.Τέσσερα κρεμμύδια!Ένα πατζάρι!Και η σακούλα με τα καλτσόν!Μαίος μήνας θυμάμαι.Είχα μια εβδομάδα που είχα βαλει τη μάνα να μου βγάλει τα κοντα παντελόνια.

Θυμάμαι οταν μου'λεγε.

-Σε πιάσαν οι αγκούσες γρήγορα φέτος;

Υπήρχε πολυ ζέστη θυμαμαι για την εποχη.Δίπλα στην κατσαρόλα που έβραζε με ξύλα πανω σε μια πιροστιά,το ενα μου γόνατο είχε το πρώτο παράσημο ήδη,του καλοκαιριού!

Η μάνα να λέει,

-κάνε πίσω μην έρχεσαι γυρω απο το βραστό νερο,μέρες χρονιάρες,μην έχουμε άλλα.

Εγω επέμενα,να δω που θα φτάσει εκείνο το καλτσόν.Μου λέει.

-Πήγαινε να μάσεις φυλαράκια απο τα λουλούδια.

-Τι φύλλα μαμά,ότι νά'ναι;

-Μασε εσύ και θα σου πω εγω,ποια θά'ναι καλα.

Ετσι κι έγινε.Αρχισα να μαζεύω,ακούω τη μάνα πίσω μου,οχι απο την τριανταφυλλιά.Σε λίγο ήρθε και πήρε αυτη απο την τριανταφυλλια.Μαλλον για να μην με ματώσουν στα χέρια τα αγκάθια.Είχα γόνατα,να μην έχω και χέρια,θα σκέφτηκε.Βαζει μια πετσέτα στο κάτω μερος απο την κατσαρόλα.Ρωτάω,γιατι μαμά;Να μην σπάσουν τα αβγα μου λέει.Παίρνει ενα ψαλίδι,κόβει κομμάτια απο το καλτσόν,που προχθες ήθελα να πετάξω.

Μου λέει,

-ποιό φύλλο σου αρέσει;

Ρωτάω,γιατι;

-Για να το ζωγραφήσουμε μου λέει πάνω στο αβγό!

Εγω χασκογελάω.Μας δουλεύει η μάνα.

-Ελα πές,επιμένει.

-Λέω,αυτο.

Παίρνει ενα αβγο,βαζει ενα καταπράσινο φυλλο,το βαζει κι αυτο μεσα στο καλτσον και...μπλούμ,μεσα στην κατσαρόλα με τη βαφή!Άλλο φύλλο,άλλο αβγο.Άλλο σχέδιο φύλλου που είχα μαζέψει αλλο σχέδιο πανω στο αβγό.Μεχρι που τελειώσαν όλα.Κατεβαίνει η κατσαρόλα η μια,σειρά ειχε η άλλη,με τα γεμάτα κρεμμύδια,και η επόμενη μετα.

-Γιατί μαμα τόσες πολλές,ρωτάω.

-Μα για να κάνουμε διαφορετικά χρώματα στα αβγα.Να είναι πιό όμορφα.

-Και θα..γίνουν;Ρωταω.

-Θα δεις απαντα.

Μετα απο κάμποση ωρα,όλα τα αβγα ξεκουραζόταν διπλα μου.Κάνω να πιάσω ενα,

-μηηη θα καείς ακουω.

Σειρά ειχε το ψαλίδι.Κόβαμε καλτσον,και ανακάλυπτα ενα σχέδιο απο το λουλουδι που είχα κόψει πριν λίγο.Αααααλλα η μάνα;Καλλιτέχνης!Κατακόκκινα αβγα απο τη μία πλευρα.Στην άλλη κατσαρόλα άλλο ειδος χρώματος απο τα κρεμμύδια,και άλλο απ'το πατζάρι.Παρε μου λεει,αυτο το πανάκι να τα περασουμε να γυαλίσουν.Με τι μαμά;Μα με το λαδάκι μου λέει.Ετσι κ έγινε.

Ο ήλιος πάνω μας,έριχνε τις ακτίδες του πανω στα πολύχρωμα αβγα μας,και με τι μέσα;Με τα πιό απλα.Κατι τρύπια καλτσον,κρεμμύδια,πατζάρια κλπ!Και απο το βάθος τις κουζινας ακουω σήμερα τη γυναίκα μου να μην ξεχάσω αυριο να τις πάρω οικολογικη βαφη αβγων που γίνονται σε κρύο νερο,ακούω να λεει.

-Καλάάά...θα πάρω απαντω!

-Μαμά,ναφάω ένα;

-Τίίί..δε θά'σαι με τα καλα σου,θα μεταλάβεις μεθαύριο.Τρομάρα σου!Απλα,διάλεξε όποιο είναι πιο όμορφο και δυνατό,να το έχεις για την Ανασταση,να τους κερδισεις όλους.

Έτσι και έγινε.Απο Μ.Πέμπτη,μεχρι Ανάσταση το αβγο,το αβγό μου που εγω εφτιαξα,ηταν δίπλα στο κομοδίνο μου.Μία κοιτούσε αυτο εμένα,μια εγω αυτό.Μ.Σάββατο πρωι,νιωθω οτι το αβγο είχε σπάσει,αλλά παλι νόμιζα οτι το είδα και στον ύπνο μου.Απλα θυμάμαι όταν η μάνα μας ετοίμαζε με τα καινούρια Πασχαλιάτικα ρούχα μας να παμε να κοινονήσουμε,είχα κατι βαφές στα μουτρα μου!Φαίνετε το είχα παρει αγκαλιά στον υπνο,έσπασε και η μπογια είχε πασαλείψει τα μαγουλά μου.Αλλά το αβγο ήταν στη θεση του ξανά.Μάλλον μου είχε βαλει άλλο η μαμά στον υπνο μου.Αυτό ακόμη σαν όνειρο το θυμάμαι.

Αρε μάνα.Αλίμονο σε αυτους που αφήνουν τη ζωή τους,την ιστορία τους,αυτα που θυμούνται να γεράσουν.Και κάνουν πως δεν τα θυμούνται πια.Στη ζωη τίποτα μα τίποτα τελικα δεν γίνεται τυχαία.Ούτε τα άσχημα,ούτε τα όμορφα.

Φαντάσου τωρα εγω κάθησα και θυμήθηκα μια τσάντα με κατι χαλασμένα καλτσον και σου έγραψα όλο αυτο.Και για ποιό πραγμα;Για το καλτσον.Έτσι απλα ονειρευτηκα μια όμορφη πραγματικότητα.Και θυμάμαι κατι που είχε γραψει ο Γ.Ρίτσος.

Πόσα όμορφα πράγματα,βρίσκονται στον κόσμο και περνάνε καθε μέρα μπροστά στα ματια μας.Και εμείς..μηδέ τα νογάμε,μηδέ τα βλέπουμε!

Και σκέφτομαι και γω τωρα,πόσο τυχερός άνθρωπος που ήμουνα στη ζωη μου,να έχω τέτοιους ανθρώπους διπλα μου,να μπορούν απο το τίποτα να μου πουν,και να μου δείξουν τα πάντα.Γι'αυτο και γω άφησα για λιγο το μυαλό μου και δραπέτευσε τέτοιες μερες και σου έγραψα αυτη τη μικρή ιστοριούλα.Δεν ήταν όλες οι μερες μας όμορφες.Η καθε μέρα όμως είχε κατι όμορφο.

Η εβδομάδα των παθών ξεκίνησε.Ας ευχηθούμε καθε άνθρωπος που κουβαλάει εναν δικό του Σταυρό,να έχει τη δική του λύτρωση,και ανάσταση.  

Καλό Πάσχα.   Καλή Ανάσταση σε όλους μας.

Ο νοσταλγικά σκεπτόμενος

Απρίλης 2016