39.Κάποτε στην Παλιά Φιλιππιάδα.

του Μιλτιάδη Δ.Κωστάκου

Ξυπόλυτο τάγμα εν δράσει. Επιχείρηση καρπούζια.

Πίσω πάλι στο χωριό, στα παιδικά μου χρόνια. Τόσο με έχει στοιχειώσει η εικόνα του χωριού μου. Ιδιαίτερα στην παιδική μου ηλικία. Που δε λέει να ξεθωριάσει και να σβήσει από μέσα μου. Φαντάζομαι πως το ίδιο συμβαίνει με όλους μας. Δεν πα να γίνεις σπουδαίος και τρανός. Να κατοικήσεις σε άλλους τόπους καλύτερους και πιο θελκτικούς. Κι ας αλλάξει η ζωή σου άρδην προς το καλύτερο. Μέσα σου, εκεί στα βάθη του είναι σου, υπάρχει ένα εικονοστάσι με την εικόνα του χωριού σου, των παιδικών σου χρόνων, και μια λαμπάδα ολομπροστά να καίει και να φωτίζει όσο κρατάει η ζωή σου.

Έχω την αίσθηση ότι χωριό και παιδική ηλικία στη συνείδηση μας αποτελούν δυο έννοιες, δυο ιδέες, αν θέλετε δύο οντότητες καλύτερα, αλληλένδετες και αλληλέγγυες μεταξύ τους, αχώριστες. Άλλο πόλη κι άλλο χωριό. Στην πόλη κατάγεσαι, λέει, από μια συνοικία. Πού με είδες πού σε είδα δηλαδή. Το χωριό είναι μια ανεξάρτητη και αυτοτελής οντότητα. Όπου το κάθε μέλος είναι η εικόνα και ο καθρέφτης του ίδιου του χωριού, καθώς ο καθένας φέρει μέσα του βιολογικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά της κοινότητας εν συνόλω. Πώς να σβήσεις από το χάρτη της παιδικής σου ζωής τα πρώτα βιώματα, αυτά που σε προσδιορίζουν ως τα βαθιά σου γεράματα.

Τα λέω αυτά, για να καταλάβει ο αναγνώστης εδώ την προσήλωση και την εμμονή μου που διαλέγω τα θέματά μου από την ανεξάντλητη παρακαταθήκη της παιδικής μου ηλικίας.

Πίσω στο χωριό, λοιπόν, στην Παλιά Φιλιππιάδα.

Στεκόμασταν μια μαρίδα παιδιά ένα καλοκαιρινό πρωινό στην πλατεία σε μια άκρη, εκεί στα μαγαζιά. Ώρα έντεκα περίπου και ο ήλιος από ψηλά να στέλνει όλο και πιο καφτερές τις ακτίνες. Ώρα να του δίναμε, να το διαλύαμε. Αλλά πού να πηγαίναμε; Το ίδιο πάντα πρόβλημα. Ερημιά και ησυχία τριγύρω. Ο κόσμος, γυναίκες και άντρες, είχαν από νωρίς τραβήξει για τις δουλειές τους, οι περισσότεροι κατά τον κάμπο. Οι τελευταίοι, που είχαν ξεμείνει στο καφενείο για το πρωινό καφεδάκι τους, είχαν πάει κι αυτοί στην αγορά για τα διάφορα ψώνια. Θα γύριζαν κατά το μεσημέρι να πιουν τα ουζάκια τους. Η συνηθισμένη καλοκαιρινή εικόνα του χωριού κάθε πρωί. Όλοι στις δουλειές τους ή στα σπίτια, πάλι για δουλειές, και μόνο εμείς τα παιδιά δίναμε μια νότα από κίνηση κι από ζωή. Αλλά κι εμείς κινδυνεύαμε από την πλήξη που σιγά- σιγά και εκνευριστικά νάρκωνε τα μέλη μας. Ανάγκη πάσα να βρούμε να κάνουμε κάτι, για να αποτινάζαμε την ανία από πάνω μας. Αλλά τι; Ευτυχώς όμως που υπάρχει ο μεσημεριάτικος, ο μεσημβρινός δαίμων, που σε τέτοιες περιπτώσεις αμηχανίας και πλήξης βγάζει τα παιδιά από το αδιέξοδο. Σαν από μηχανής θεός, αν μπορούμε να τον πούμε έτσι. Γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι ο θεός που τα σπρώχνει στις σκανταλιές, τις διαολιές αλλιώς πως. Κάτι που ουδόλως ενοχλεί τα παιδιά. Αν δηλαδή αυτά που σκέφτονται να κάνουν συμβαδίζουν ή όχι με τον ηθικό κώδικα. Ψιλά γράμματα τέτοιες ευαισθησίες και ηθικά διλήμματα. Τους φτάνει να κάνουν εκείνο που θέλουν και που τους αρέσει και ως προς τα άλλα δεν τρέχει τίποτε.

Εκεί λοιπόν στο αποκορύφωμα της πλήξης και ό,τι είχαμε πάρει την απόφαση να το διαλύσουμε, να σου από πέρα στο δρόμο είδαμε να ξεκαμπίζει από τη στροφή κάτω στα Κοτζαίικα ένα κάρο και να ΄ρχεται προς το μέρος μας. Απόσταση περί τα εκατό μέτρα. Μη έχοντας και τίποτε καλύτερο να κάνουμε βαλθήκαμε να το κοιτάζουμε. Εκείνο όλο και πλησίαζε. Ξέραμε για ποιο λόγο ερχόταν, γιατί κι άλλες φορές, καλοκαίρια, το είχαμε ξαναδεί το έργο. Ήταν ένα κάρο, μια σούστα, που έφερνε καρπούζια να τα πουλήσει, ο καροτσέρης ο καλλιεργητής δηλαδή, στα εδώ μπακάλικα. Άραζε δίπλα στο μαγαζί, ξεπέζευε και με δυο μεγάλα κοφίνια κουβαλούσαν τα καρπούζια, για το ζύγισμα και τα λοιπά. Φώναζαν στο μεταξύ και μερικούς από εμάς να βοηθήσουμε και στο τέλος θα παίρναμε από ένα καρπούζι ο καθένας ως αμοιβή.

Δηλαδή τίποτε το σπουδαίο για την περίσταση, για τα ζόρια που λόγω της πλήξης τραβάγαμε εκείνη την ώρα. Σε λιγάκι θα τελείωνε η δουλειά και αυτό θα ήταν όλο. Εμείς θα μέναμε πάλι πίσω στην απραξία με την πλήξη να δοκιμάζει τα νεύρα μας.

Τότε ήταν, λίγο πριν φτάσει το κάρο, που ανέλαβε ρόλο ο μεσημεριάτικος δαίμων, που λέγαμε, με το πρόσωπο ενός φίλου μας μεγαλύτερου κατά πεντέξι χρόνια παραπάνω από εμάς, που όλη την ώρα καθόταν παραπέρα μόνος του. Ήρθε το λοιπόν δίπλα μας εκείνο το παιδί, ο μεσημεριάτικος δηλαδή διαολάκος, και μας σφύριξε στο αυτί «το και το θα κάνουμε». Διαολεμένο σχέδιο. Συμφωνήσαμε απαξάπαντες.

Θα σας πάω τώρα σε ένα άλλο σκηνικό, σε μια άλλη εικόνα μιας άλλης εποχής, όχι πολύ μακρινής, καμιά δεκαπενταριά χρόνια πίσω. Θα καταλάβετε.

Καλοκαίρι ήταν και τότε αλλά βράδυ, στην Αθήνα τον καιρό της Κατοχής. Μια παρέα γαβριάδες, με κασκέτα τραγιάσκες στο κεφάλι, ντύσιμο φτωχικό, καταλαβαίνετε, και τσιγάρο στο στόμα, κάθονταν του καλού καιρού, νύχτα είπαμε, στην άκρη σ’ ένα πεζοδρόμιο και χάζευαν με τη νυχτερινή κίνηση του δρόμου. Όπου σε κάποια στιγμή βλέπουν ένα γερμανικό στρατιωτικό καμιόνι να σταματά απέναντι τους και από μέσα του να ξεπετάγονται δυο- τρεις Γερμανοί στρατιώτες με τα όπλα στα χέρια τους και με γρήγορες κινήσεις να παίρνουν θέση γύρω από το αυτοκίνητο. Λίγο μετά, τα παιδιά βλέπουν τους Γερμανούς να κουβαλούν κουραμάνες και άλλα τρόφιμα και να τα πηγαίνουν μέσα στο διπλανό κτίριο. Ήταν η ώρα του ανεφοδιασμού με τρόφιμα στις γερμανικές σκοπιές που περιπολούσαν στους δρόμους της σκλαβωμένης Αθήνας.

Τα παιδιά, ενόσω διαρκούσε το κουβάλημα, έβλεπαν και το μυαλό τους δούλευε πυρετωδώς. Οι κουραμάνες λαχταριστές, τα τυριά και οι μαρμελάδες, περνούσαν μπροστά από τα μάτια τους και τα παιδιά τα θέριζε η πείνα. Τι έκαναν, λοιπόν. Ένα παιδί από αυτά ξεκόπηκε από τη συντροφιά και κατευθύνθηκε αργά αλλά θαρρετά προς το αυτοκίνητο, που όσο διαρκούσε το κουβάλημα όλη την ώρα είχε εύλογα αναμμένα τα φώτα, μη τυχόν γίνει τίποτε μέσα στο σκοτάδι. Πλησίασε το παιδί τα φανάρια και έσκυψε δήθεν να πάρει φωτιά από το ηλεκτρικό φως. Όταν το πήρε είδηση ο Γερμανός φρουρός έβαλε τις αγριοφωνάρες «ράους, ράους» και έσπευσε να διώξει το παιδί με τις κλωτσιές έχοντας για την περίσταση προτεταμένο το όπλο του. Στη συνέχεια, όταν είδε καλύτερα την πρόθεση του παιδιού ν΄ανάψει το τσιγάρο του από τα φανάρια, ξέσπασε στα γέλια παροτρύνοντας το να συνεχίσει την προσπάθεια για να σπάσει πλάκα. Δεν ήξερε ο Γερμανός πως πίσω είχε η αχλάδα την ουρά. Γελούσε με την «αφέλεια» του παιδιού, ενώ πίσω οι γαβριάδες ξαλάφρωναν το φορτηγό από ένα βάρος του.  

Ήταν το περίφημο «ξυπόλυτο τάγμα» που σχεδίαζε και εκτέλεσε με θαυμαστή ευφυΐα και τόλμη την όλη επιχείρηση. Μια ομάδα παιδιά από τις πολλές που δρούσαν στη σκλαβωμένη τότε Αθήνα της Κατοχής. Παιδιά δηλαδή που κυριολεκτικά έπαιζαν με το θάνατο σκαρώνοντας ανάλογες προς αυτή που είπαμε κασκαρίκες, πανουργίες δηλαδή που είχαν στόχο τον προσπορισμό διάφορων αγαθών, κυρίως τροφίμων, αλλά και να ρεζιλέψουν τον ιταμό κατακτητή. Παιγνίδια με το θάνατο δηλαδή ,παιδικά.

Κοντά σ’ αυτά αναφέρονται και άλλα κατορθώματα στο ενεργητικό του ξυπόλυτου τάγματος με καθαρά πατριωτικό χαρακτήρα, καθώς τα παιδιά εκείνα συμμετείχαν σε διάφορα σαμποτάζ, που οργάνωναν οι αντάρτικες τότε ομάδες κατά των κατακτητών, αναλαμβάνοντας (τα παιδιά) συγκεκριμένους ρόλους, που δεν μπορούσαν εκ των πραγμάτων να φέρουν εις πέρας οι μεγαλύτεροι κατά την ηλικία πατριώτες αγωνιστές.

Τα ξέραμε εμείς αυτά κατοπινότερα από τις εφημερίδες και κυρίως από διάφορα περιοδικά πατριωτικού περιεχομένου, εκτός από τις προφορικές μαρτυρίες των ανθρώπων που έζησαν από πιο κοντά τα μεγάλα αυτά γεγονότα.

Στα δικά μας τώρα.

Είχαμε μείνει στην εφαρμογή του σχεδίου στην επιχείρηση «καρπούζια». Θα δείτε, πως δεν υστερήσαμε κι εμείς σε πρωτοτυπία και τόλμη (η λέξη εδώ με τους περιορισμούς που επιτάσσει η σύγκριση με το παραπάνω περιστατικό της Κατοχής, προς τήρηση του μέτρου. Για να μην είμαστε υπερβολικοί. Άλλο η Αθήνα της Κατοχής κι άλλο η ειρηνική ατμόσφαιρα ενός χωριού, όπως η Παλιά Φιλιππιάδα της μεταπολεμικής περιόδου, να εξηγούμαστε).

Η παρένθεση, κάπως μεγάλη και διεξοδική κρίθηκε εύλογα απαραίτητη. Πάμε παρακάτω. Εμείς μπροστά μας εκεί είχαμε ως δέλεαρ τα καρπούζια, κατώτερο βέβαια αγαθό ως προς την αξία, συγκεκριμένο με τις κουραμάνες και τις μαρμελάδες των Γερμανών στην Κατοχή που είπαμε πιο πάνω. Όχι όμως και τόσο ευκαταφρόνητα ήταν, όσο να πεις, και τα καρπούζια. Πείνα εκεί, πείνα κι εδώ με κάποια σαφή διαφορά. Το ρίσκο βεβαίως στην περίπτωση μας, ασφαλώς ήταν πολύ μικρότερο, ασήμαντο σχεδόν σε σύγκριση με το φόβο των Γερμανών, οι οποίοι δεν το είχαν σε τίποτε να εκτελέσουν τα παιδιά εκεί καταμεσής του δρόμου, όπως οι κυνηγοί σκοτώνουν τις μπεκάτσες και τα κοτσύφια. Εμείς εδώ το πολύ που θα παθαίναμε, άμα μας ανακάλυπταν, ήταν τίποτα φωνές και κάποιες παρατηρήσεις προσβλητικές του τύπου: «παλιόπαιδα, δε ντρεπόσαστε, κλπ», Τέτοια. Ποιος τα λογάριαζε αυτά, που είχε αργαστεί το τομάρι μας από παρόμοιες… φιλοφρονήσεις. Αν έπεφταν και τίποτε ψιλές, καρπαζιές δηλαδή, εκεί υπήρχε ένα θέμα. Όχι πως θα μας κόστιζε κιόλας τόσο πολύ, ώστε να παραιτούμασταν από το εγχείρημά μας που σχεδιάζαμε εκείνη την ώρα. Τα καρπούζια εκείνο τον καιρό μέτραγαν ως φαγώσιμα ή φρούτα (πες τα  όπως θέλεις), ειδικά για τα παιδιά , τα οποία οι λεγόμενοι ηθικοί φραγμοί έχουν ελάχιστη σημασία προκειμένου να θεωρηθούν εμπόδια στην πραγματοποίηση της όποιας τους επιθυμίας. Μόνο ο φόβος μιας πιθανής τιμωρίας ,μπορεί να τα αποθαρρύνει, αλλά κι αυτός ξεπερνιέται, ανάλογα με το δέλεαρ και το ρίσκο, βέβαια.

Εν πάση περιπτώσει, καταλάβατε τώρα σε τι αποσκοπούσε το σχέδιο το δικό μας. Θα κλέβαμε καρπούζια, όσα μπορούσαμε, και όσο για τους φόβους και τα λοιπά, ασ’ τα να κουρεύονται. Σιγά, μην κωλώναμε. Εδώ είχαμε κάνει άλλα κατορθώματα με περισσότερο ρίσκο, ακόμα και τη ζωή μας την ίδια διακινδυνεύοντας. Για μια μικροκλοπή θα χολοσκάγαμε; Αστεία πράματα. Ναι, αλλά το σχέδιο ήταν ιδιαίτερα ευφυές κι αυτό μας εξιτάριζε, πώς να το κάνουμε. Δε βρίσκονται κάθε μέρα τέτοιες ευκαιρίες, όπου να δοκιμάζονται η εξυπνάδα σου, η πονηριά σου, η καπατσοσύνη αν θέλετε, σε συνδυασμό με την προοπτική ενός κέρδους, ως επιβράβευση της μαγκιάς σου (δώστε όποιον θέλετε ορισμό στη λέξη).

Δείτε το σχέδιο στην εφαρμογή του, στην πλήρη λειτουργία του. και, μα την αλήθεια, θα μας βγάλετε το καπέλο σας.

Τα πράγματα από την αρχή κύλησαν όπως τα είχαμε προβλέψει. Για το κουβάλημα των καρπουζιών, μπακάλης και ιδιοκτήτης χρειάστηκαν να αποτανθούν σ’ εμάς.

«Παιδιά, βάλτε κι εσείς ένα χεράκι να ξεμπερδεύουμε λιγάκι πιο γρήγορα. Με το αζημίωτο βέβαια». Κατά πως δηλαδή λέγαμε. Φυσικά, σπεύσαμε πέντε από εμάς να βοηθήσουμε. Κάναμε δυο τριάδες. Στη μέση της καθεμιάς κράταγε ένας από τους μεγάλους, ο μπακάλης και ο μπαξεβάνος σαν πιο γεροί δυο κοφίνια μεγάλα από τις λαβές κι εμείς τα παιδιά από τις άκρες. Ένα παιδί από πάνω ανεβασμένο στο κάρο έριχνε τα καρπούζια. Όπως έκαναν και τα παιδιά με τους Γερμανούς παλιότερα. Τα γράφω αναλυτικά και όσο παραστατικά γίνεται, για να καταλάβετε την εικόνα.

Όταν τα κοφίνια γέμιζαν κατευθύνονταν η μια τριάδα πίσω από την άλλη προς το μαγαζί για τα περαιτέρω, ζύγισμα στη πλάστιγγα και τα σχετικά.

Ως εδώ πάει καλά. Το σχέδιο άρχιζε από το σημείο αυτό και ύστερα. Αμέσως, μόλις οι δυο τριάδες με κοφίνια χάνονταν στο σκοτεινό άνοιγμα της πόρτας του μπακάλικου, καμιά εικοσαριά μέτρα πιο πέρα, ο αρχηγός μας αναλάμβανε δράση στο δικο του ρόλο και συντόνιζε την όλη επιχείρηση με σιγανές και κοφτές οδηγίες στους υπόλοιπους εμάς. Αυτός δε μετείχε ενεργά στο παιχνίδι παρά καθόταν ανάμερα και παρακολουθούσε, για να επέμβει κάθε φορά στην κατάλληλη στιγμή. Έλεγε για παράδειγμα “τώρα” κι εμείς στη στιγμή αραδιαζόμασταν στη σειρά ο ένας δίπλα στον άλλο δύο-τρία μέτρα μεταξύ μας και το παιδί από το κάρο έριχνε τα καρπούζια, τώρα σ’εμάς. Έτσι χέρι το χέρι μεταφέρονταν αυτά σε μια απόσταση από το κάρο κοντά στα είκοσι μέτρα, όπου ήταν ένα συθάμινο από καλαμιά και βάτα. Εκει τα ρίχναμε για να είναι κρυμμένα από την κοινή θέα. Οταν έβγαιναν απο το μαγαζί οι μεταφορείς με τα άδεια κοφίνια, τότε ο αρχηγός αλλάζε το σύνθημα. “Σταματήστε” έλεγε κοφτά και σιγανά κι εμείς παρατάγαμε τη διάταξη και καθόμασταν παρακολουθώντας δήθεν αμέριμνοι. Και ύστερα ξανά από την αρχή. Αυτή η δουλειά συνεχίστηκε κανά δυο ώρες. Τα καρπούζια ήταν πολλά. Ο καροτσέρης είχε βάλει στα πλευρά της καρότσας και άλλες πρόσθετες σανίδες για να αυξήσει τη χωρητικότητα. Οταν κάποτε τελείωσε το ξεφόρτωμα ο ιδιοκτήτης μας ευχαρίστησε δίνοντας στα παιδιά που μετείχαν στο κουβάλημα από ένα μεγάλο καρπούζι και ύστερα τράβηξε στο δρόμο για το χωριό του. Ηταν κάτω από τα χωριά του Λούρου, από τον Ωρωπό. Θα ερχόταν πάλι του χρόνου ο ίδιος πάλι. Δεν είχε πάρει μυρουδιά ο αγαθός εκείνος άνθρωπος την κασκαρίκα που του είχαμε κάνει.

Ο μπακάλης, δεν πολυήμασταν βέβαιοι αν μας είχε πάρει είδηση ή όχι. Από τον ήλιο-μερα έγινε το κόλπο- και από τον μπακάλη δεν ξεφεύγεις εύκολα. Όλα τα βλέπουν αυτοί αλλά δε μιλάνε, ο καθένας τους για το δικό του λόγο.

Τέλος καλό, όλα καλά. Όλα δούλεψαν ρολόι, στην εν τέλεια κι όλοι μείναμε ευχαριστημένοι. Ο μπαξεβάνος και ο μπακάλης, γιατί τους έγινε η δουλειά. Κι απο την άλλη εμείς ακόμα περισσότερο.

Το θέμα ωστόσο που προέκυψε, τελικά ήταν άλλο και μας ξάφνιασε. Καλά είναι να κλέψεις και να μη σε πάρουν χαμπάρι. Τι γίνεται όμως από εκεί και πέρα με τα κλεψιμαίικα, πως τα διαχειρίζεσαι;

Αυτό δεν προβλέφθηκε στο αρχικό μας σχέδιο. Αν ήταν για παράδειγμα χρήματα, απλά θα τα μοιραζόμασταν κανονικά και από δω πάνε οι άλλοι. Αλλά είκοσι καρπούζια ήταν πολλά για να πέρναγε ντούκου η δουλειά. Και ήταν και πολύ βαριά τα αναθεματισμένα, κοντά δέκα οκάδες το καθένα.

 Στο σπίτι οι μανάδες, εκείνες τις φωνές που θα μας έβαζαν, καθώς δεν έστεργαν με τίποτε να δεχτούν πράγμα τα κλεψιμαίικα. Να τα πουλάγαμε κάπου αλλού, ούτε σκέψη γι'αυτό. Η μόνη λύση ήταν να τα τρώγαμε. Άλλωστε γι’αυτό τα είχαμε κλέψει. Για να τα φάμε. Αλλά πάλι, μια ντουζίνα παιδιά πως να τρώγαμε είκοσι καρπούζια; δεν είχαμε λάβει καμία μέριμνα γι'αυτό, όταν σχεδιάζαμε την επιχείρηση. Σε ο,τι καταγίνονται τα παιδιά, μπροστά πάει η επιθυμία και το μυαλό, όσο είναι αυτό, πάει περίπατο.

Τέλος πάντως για μικρό πρόβλημα επρόκειτο, εδώ που τα λέμε, και δεν πέσαμε του θανατά για να το λύσουμε. Φορτωθήκαμε τα καρπούζια και το κόψαμε μέσα από τον κάμπο με προφυλάξεις, είναι αληθεια, μη μας έβλεπε κανένα μάτι και το έκανε βούκινο στο χωριο, θα γινόμασταν ρεζίλι των σκυλιών. Εδώ δεν ήταν μια μικροκλοπή, ένα μεμονωμένο περιστατικό, από τα πολλά που γίνονταν τότε από τα παιδιά. Επρόκειτο για μια ληστεία με ομαδική συμμετοχή πολλών παιδιών. Θα ξεσπούσε σκάνδαλο πρώτου μεγέθους για τα δεδομένα του χωριού τότε.

Ο αρχηγός στη δύσκολη αυτή θέση που βρεθήκαμε στάθηκε και πάλι αντάξιος του αξιώματος. Μάς οδήγησε σαν άλλος Μωυσής, όχι στη γη της επαγγελίας -να μη λέμε και υπερβολές- αλλά σε μια κρυψώνα απίθανη, δίπλα στο ποτάμι στην όχθη, μια τοποθεσία κατάφυτη που δε σ’έβλεπε ανθρώπου μάτι, που δε τη διαπερνούσαν ούτε οι ακτίνες του ηλίου. Ξαπλώσαμε πρώτα να πάρουμε πρώτα δύο ανάσες που είχαμε κοψομεσιαστεί από το περπάτημα και το βάρος που κουβαλάγαμε. Ύστερα άρχισε το γλέντι. Και τι γλέντι. Να’χεις μπροστά σου στην απόλυτη διάθεση σου, στην ασυγκράτητη βουλιμία σου σωρό τα καρπούζια. Πρωτη φορά που ζούσαμε κάτι τέτοιο. Μας έφερνε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου καμία φορά στη χάση και στη φέξη που λέμε, κανά καρπούζι μικρό ίσα με ενάμισι δύο οκάδες το πολύ να το μοιραστούμε έξι άτομα στο σπίτι από μια σφήνα ο καθένας. Τι’ναι ο κάβουρας, τι’ ναι το ζουμί του, ποιος να φάει και ποιος να αγιάσει. Θυμάμαι εγω έτρωγα μέχρι την πέτσα κάτω την φέτα το καρπούζι όσο δεν έπαιρνε άλλο. Τόση λίμα μας έδερνε τα χρόνια εκείνα. Τώρα όμως είχαμε μπροστά μας τα καρπούζια στην απόλυτη διάθεση μας, επαναλαμβάνω, και σε τόση αφθονία.

Ριχτήκαμε με τα μούτρα στην κυριολεξία στο φαί. Ούτε μαχαίρια ούτε πιρούνια. Με τα χέρια και με τα δόντια και ύστερα με τη μούρη ολάκερη χωμένη στη γλυκόχυμη σάρκα των καρπουζιών, κατακόκκινη και λαχταριστή. Ετσι ντε, αυτό ήταν απόλαυση. Μπράβο στην καρπουζιά που κάνει τέτοιους καρπούς. Να δείτε, ρε παιδιά -έχω δει εγώ- που ένα τόσο μικρό και ασήμαντο φυτό, πως κάνει τόσο μεγάλους στρογγυλούς καρπούς σαρκώδεις, είναι να απορείς με το πράγμα.

Σε κάποια ώρα η βουλιμία, η μεγάλη όρεξη, κόπασε. Είχε, όπως ήταν φυσικό, επέλθει ο κορεσμός, ή χόρταση. Ποσό να χώραγε το στομάχι μας; Ήρθε στιγμή που βλέπαμε το καρπούζι ανοιχτό μπροστά μας να προσφέρεται λαχταριστό και δε μας έκανε όρεξη. Δίπλα μας ο σωρός με τα καρπούζια είχε βέβαια χαμηλωσει αισθητά αλλά δεν είχε σωθεί. Απέμεναν καμία δεκαριά ακόμη. Τα βλέπαμε αλλά οκνευαμε να τα φάμε. Να τα γυρίζαμε στο σπίτι μας και να τα τρώγαμε, αυτο δε γινόταν. Κάναμε τότε το άλλο από ένα καρπούζι που παίρναμε το κοπανάγαμε σ’ένα κούτσουρο εκεί κοντά και αυτό άνοιγε με το πρώτο σε τρία τέσσερα κομμάτια τη λαχταριστή γλυκοχυμη σάρκα. Δε μπορούσαμε όμως. Αρκουμασταν να χώνουνε τη μούρη μας και να τρώμε λίγο, ίσα που να λέμε ότι φάγαμε και να ξεγελάμε έτσι μέσα μας το ακόρεστο ένστικτο της πείνας αλλά και της ανάγκης για τη γευστική απόλαυση που συνοδεύει συντροφιαστά το αίσθημα αυτό της πείνας.

Στο τέλος καταλήξαμε να πετάμε κομμάτια κομμάτια τα καρπούζια στο νερό και να τα βλέπουμε, ώσπου χάνονταν πιο κάτω παρασυρμένα απο το ρεμα. Προσωπικά θυμάμαι πως ένιωσα κάπως άσχημα από τον άδοξο τερματισμο εκείνης της ιστορίας, που είχε αρχίσει με τόσο δυνατές συγκινήσεις. Αλλα για λίγο διάστημα το αίσθημα αυτό. Στα παιδιά τόσο η χαρά όσο και η λύπη κρατάνε όσο μια παιδική ανάσα. Όσο κρατάει μια παιδική σκέψη φτερωτη και να’ρθει παλι στο φτερό η αμέσως επόμενη. Να ξανανοίξει ο κύκλος, φτου και παλι απο την αρχή. Ετσι είναι τα παιδιά και ευτυχώς που είναι έτσι.

Εσείς τώρα που διαβάσατε αυτά τα πράγματα, για το ξυπόλυτο τάγμα, παράλληλα με το δικό μας κατοπινότερο κατόρθωμα, κάντε τους αναγκαίους συνειρμούς και βγάλτε τα δικά σας συμπέρασματα.

Σεπτέμβριος 2017

Μιλτιάδης Δ.Κωστάκος

Καλό μήνα ,καλή χρονιά.

της Γκέλυς Γεωργούλα (fb) 
Ουφ! Πάνω στην ώρα έρχεται το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς- για τους εκπαιδευτικούς μόνο, μην τρομάζετε παιδάκια! Πάνω στην ώρα... Βαρέθηκα τις βουτιές σε καταγάλανα νερά, το λαμπερό μας ήλιο να μου δίνει βιταμίνη D και υπέροχο ηλιοκαμένο σώμα, τα τζιτζίκια με το μονότονο τραγούδι τους, τις βόλτες, το άραγμα... Βαρέθηκα την έλλειψη πίεσης και ΕΝΦΙΑ, τα θερινά σινεμά και τις κουβέντες ως το πρωί με φίλους... Βαρέθηκα να φοράω ελαφριά ρούχα, να τσαλαβουτάω στα νερά στο μπαλκόνι, να μην έχω διάβασμα και διόρθωμα διαγωνισμάτων... Και κυρίως...βαρέθηκα να ρουφάω την κοιλιά μου στις φωτογραφίες! Άντε να μπαίνουμε σε πρόγραμμα, άντε! 
Καλή σχολική χρονιά να έχουμε!


Υ.Γ.: ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑΑ!

1982 από μια εκδήλωση για τον Στέλιο Καζαντζίδη

γράφει ο Γιώργος Γκόντζος

Μουσική ,επέτειος, φωτογραφίες ,αναμνήσεις,ηχητικό ντοκουμέντο και η αναφορά του Στέλιου "στην βάση στο Άκτιο"...--Η σημερινή ανάρτηση είναι διττής,από την πλευρά μου, σημασίας.Από τη μιά είναι αφιερωμένη στην επέτειο γέννησης του Στέλιου Καζαντζίδη.Από την άλλη είναι ευκαιρία για συναισθηματική επιστροφή σε άλλες εποχές..

Πρόκειται για την ιστορία ενός χαιρετισμού(Νομίζω ότι πρόκειται για την μοναδική φορά που ακούγεται η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη σε χαιρετισμό, σε εκδήλωση)...Φεβρουάριος του 1982 και ο Σύλλογος Πρεβεζάνων Σπουδαστών Αθήνας αποφασίζει τη διοργάνωση μιας εκδήλωσης αφιερωμένης στον Στέλιο Καζαντζίδη και το λαϊκό τραγούδι.Εχουν αποδεχθεί την πρόσκληση ο Απόστολος Καλδάρας και ο Θόδωρος Δερβενιώτης.Μένει να συζητήσουμε με τον Στέλιο. Με ειδοποιεί ο Θ.Δερβενιώτης ότι ο Στέλιος θα έρθει τό απόγευμα στο διδασκαλείο μουσικής που είχε ο Δερβενιώτης στην αρχή της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.Πηγαίνω ,ανταμώνω τον Τραγουδιστή και του μεταφέρω το αίτημα του Συλλόγου να συμμετέχει στην εκδήλωση.Αρνείται ευγενικά και τότε διατυπώνω μια εναλλακτική λύση ''προσφέροντας'' ένα δέλεαρ..''Θα σας δώσω'' ,του λέω ,'' σε κασέτα ένα σπάνιο τραγούδι δικό σας ,το ''Απόκληρος της μοίρας ''(Π.Τριανταφυλλίδη-Γ.Ιωαννίδη,σημείωση:ο συνθέτης ,ο πατέρας της ηθοποιού Νίκης Τριανταφυλλίδη και ο στιχουργός που έγραψε εκτός των άλλων και τους στίχους του "Μη τον ρωτάς τον ουρανό") και αν θέλετε μας γράφετε σε κασέτα εσείς ένα χαιρετισμό να ακουστεί στην εκδήλωση...'' Δέχθηκε και καταλαβαίνετε τα συναισθήματα όλων στο σύλλογο.
Στον χαιρετισμό του ο Στέλιος, στο τέλος λέει:"Διάβασα στις εφημερίδες ότι ο λαός της Πρέβεζας κάνει αγώνα για να μη γίνει πυρηνική βάση στο Άκτιο της Πρέβεζας.Και είναι σωστό.Μια καινούρια κοινωνία που τραγούδησα στα τραγούδια μου δεν γίνεται με βάσείς και πυρηνικά όπλα.."
Στις φωτογραφίες , στο βίντεο,στη μία, στο πάνελ της εκδήλωσης,πρώτος αριστερά μαζί με τον Μίλτο Ζήκο πρόεδρο ,τότε, του Συλλλόγου Πρεβεζάνων Σπουδαστών και με τους Θ.Δερβενιώτη και Α.Καλδάρα και στην άλλη η μητέρα του Στέλιου ,η κυρά -Γεσθημανή , η γυναίκα του Βάσσω και η σύζυγος του Θόδωρου Δερβενιώτη στην αίθουσα της Πανηπειρωτικής.μαζί με
Πρεβεζάνους φοιτητές και φίλους του λαϊκού τραγουδιού.Θυμάμαι μάλιστα ότι εκείνη την μέρα είχε και μια πορεία για την Παλαιστίνη στην Αθήνα..Στην αίθουσα της Πανηπειρωτικής είχαμε και
πίνακες με φωτογραφίες του Στέλιου ,ενώ ακολούθησε και μουσικό πρόγραμμα από φοιτητές και φοιτήτριες από την Πρέβεζα.Ακολουθεί ο χαιρετισμός από το αρχείο μου και το συγκλονιστικό τραγούδι με τον Σ.Καζαντζίδη και την Μαρινέλλα.

Τα πανηγύρια του Αυγούστου είναι σχέσεις

Συντάκτης:

Φιλήμων Καραμήτσος

Η ώρα έχει πάει 2 μετά τα μεσάνυχτα, παραμονή Δεκαπενταύγουστου. Κάτω από τον πλάτανο στην πλατεία των Ασπραγγέλων στο Ζαγόρι 40-50 άνθρωποι χορεύουν σε έναν μεγάλο κύκλο γύρω γύρω από τα όργανα κατά τον τοπικό, ιδιαίτερο τρόπο.

Τα φώτα είναι λίγα και το κλαρίνο γλυκό. Τίποτα δεν είναι παραπάνω, τίποτα δεν είναι ενοχλητικό.

Στα καλά πανηγύρια στα χωριά του Ζαγορίου, στο Πωγώνι, στην Κόνιτσα, αλλά και στα Τζουμέρκα και πίσω, από την άλλη πλευρά της Πίνδου, από τη Σαμαρίνα ώς κάτω το Καρπενήσι σχεδόν, νιώθεις ότι είσαι κι εσύ μέρος, κομμάτι όσων γίνονται.

Κι όπως ισιώνεις και ανατάσσεσαι ξανά εντός σου, εκεί στο μικρό τραπέζι σε μια άκρη, επανέρχεσαι.

Αν μπορούσε να σηκωθεί το βλέμμα σου πάνω από τη χώρα ολόκληρη σαν εκείνη την κίνηση της κάμερας που παρομοιάζει το «μάτι του θεού», θα έβλεπες την ίδια ώρα δεκάδες, εκατοντάδες πλατείες, κάτι τέτοιες νύχτες, γεμάτες από κόσμο ήσυχο, ανθρώπους που μιλάνε ο ένας στον άλλο, ψιλοτρώνε κάτι εύκολο αλλά νόστιμο, πίνουν για να πάρουν λίγη φόρα, χορεύουν όποιοι θέλουν, κοιτάνε γύρω τους, ακούν.

Επανέρχονται. Γιατί τα καλά πανηγύρια δεν είναι ούτε «θεματοφύλακες της παράδοσης» ούτε «κιβωτοί» ούτε τίποτε από όσα λέμε για να τους προσδώσουμε ένα αχρείαστο κύρος και να τα μεγαλώσουμε κάπως. Δεν το χρειάζονται.

Τα πανηγύρια σήμερα, όταν μπορούν να κρατήσουν τις δόσεις και τις ισορροπίες και να τεντώσουν με ειλικρίνεια το νήμα που τα συνδέει με το παρελθόν τους και την καταγωγή του τόπου, αποτελούν ακόμα έναν τόπο συνάντησης κι εν τέλει ένα πεδίο σχέσεων.

Ναι, τα κινητά μας είναι ακόμα ανοιχτά γιατί οι έγνοιες είναι πολλές πίσω στην πόλη και τα αυτοκίνητα μας περιμένουν στη σειρά παρκαρισμένα, λίγο πιο κάτω, για να μας επιστρέψουν στους άλλους τρόπους που έχει η ζωή μας.

Αλλά για λίγο, εκεί στη γιορτή με τα χαμηλά φώτα, τους χαμηλούς ήχους και τις υψηλές δονήσεις της μουσικής, φτιάξαμε ξανά μια σχέση.

Με τους φίλους μας, με τους ξεχασμένους από τη μαθητική μας ηλικία, με τους μετανάστες τους παλιούς και τους νέους που ήρθαν με την άδεια, με τους χωριανούς που έχουμε ξεχάσει το όνομά τους, ακόμα και με τα παιδιά μας που άλλα είναι εδώ κι άλλα έμειναν πίσω και από τα ακουστικά στα αυτιά τους δονούνται σε νέα νήματα, σε άλλες ενώσεις.

Τα καλά πανηγύρια του Αυγούστου μάς δένουν, ακόμα κι αν δεν το ξέρουμε, ακόμα κι αν δεν το είχαμε υπολογίσει, ακόμα κι αν μας κακοφαίνεται λίγο στην αρχή που χαλάει η σειρά μας και ο τρόπος της πόλης. Ασ’ το να κυλήσει…

http://www.efsyn.gr

Έναν κρυφό θησαυρό ανέδειξε το 2o ZERO lake run με την συμμετοχή 500 και πλέον αθλητών απ΄όλη την Ελλάδα.

Τα αποτελέσματα στα 14χλμ και στα 5 χλμ εδώ

Το 2o ZERO LAKE run πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 30 Ιουλίου με μεγάλη επιτυχία και η διοργάνωση  ανέδειξε έναν κρυμμένο θησαυρό που εντυπωσίασε τους αθλητές και θεατές με το μοναδικό φυσικό κάλλος της λίμνης Ζηρού & Κοκκινοπηλού. Για περίπου 4 ώρες η λίμνη γέμισε με δρομείς όπου έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό για να πετύχει ο καθένας τους στόχους του. 

Οι εκπλήξεις του τοπίου πολλές, σίγουρα ευχάριστες κάτι που ίσως έκανε τον αγώνα λίγο πιο ξεκούραστο παρά την δυσκολία του. Έτσι λοιπόν για 1η φορά πραγματοποιήθηκε η σύνδεση της λίμνης  με τους εντυπωσιακούς κόκκινους λόφους και συνέθεσαν μια δυναμική που όμοιάς της δύσκολα θα βρεις! 

Η μεγάλη γιορτή για την λίμνη Ζηρού στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία και το 3o ZERO lake run το 2018 αναμένετε να προσελκύσει ακόμη μεγαλύτερο αριθμό δρομέων.

ΝΙΚΗΤΕΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ 14km - ΑΝΔΡΕΣ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΣΙΑΜΠΟΥΛΑΣ  1:03:18.533 

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΥΡΗΣ  1:04:32.487 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ  1:05:15.317 

ΝΙΚΗΤΡΙΕΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ 14km ΓΥΝΑΙΚΕΣ

ΕΡΜΙΟΝΗ ΧΑΣΚΗ 1:19:49.387 

ΣΚΑΝΔΑΛΗ ΜΑΙΡΗ

1:28:40.083 

ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΣΟΥΛΙΩΤΗ 1:31:06.217 

ΝΙΚΗΤΕΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ 5km - ΑΝΔΡΕΣ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΧΟΥΛΑΣ 0:20:55.347

ΓΕΩΡΓΙΟΣ AΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ 0:22:05.753

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΑΡΙΔΑΣ 0:22:10.703

ΝΙΚΗΤΡΙΕΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ 5km ΓΥΝΑΙΚΕΣ

ΔΗΜΗΤΡΑ ΤΣΑΛΟΚΩΣΤΑ 0:22:56.717

ΑΘΗΝΑ ΜΠΟΥΖΑΝΗ 0:29:18.163

ΑΘΗΝΑ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗ 0:30:48.047

Με το τέλος του ZERO lake run σκυτάλη παίρνει το ZERO festival που θα διοργανωθεί και πάλι στην λίμνη Ζηρού 11 και 12 Αυγούστου.

ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ Σύλλογος Νέων Φιλιππιάδας

38.Κάποτε στην Παλιά Φιλιππιάδα

του Μιλτιάδη Δ.Κωστάκου

α)Η γέννηση των πελαργών

Το θέμα θα μπορούσε κάλλιστα να δώσει την έμπνευση για ένα ζωγραφικό πίνακα με όλους τους συνειρμούς και τους συμβολισμούς που προκαλεί. Μια ποιητική εικόνα και μια αλληγορία για τη χαμένη, την αποδιωγμένη αθωότητα αυτού εδώ του κόσμου.

Δεν ονειροπολώ και περισσότερο δεν αεροβατώ. Αλλά είμαστε άνθρωποι πλασμένοι από ύλη και πνεύμα, όσο και αν τα συστατικά μας αυτά στοιχεία στην κοινή αντίληψη φαίνονται ότι αντιμάχονται το ένα το άλλο. Ούτε να πούμε ότι ύλη και πνεύμα συνυπάρχουν απλώς αθροιστικά μέσα μας και βρίσκονται σε αντιδικία η και αντιπαλότητα μεταξύ τους. Ετσι από τη διαμάχη αυτή προέκυψαν οι υλιστές και οι ιδεαλιστές. Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ούτε υλιστές σκέτα ούτε ιδεαλιστές. Ύλη και πνεύμα συνυπάρχουν και συλλειτουργούν σε μια ενιαία σύνθεση προς ένα σκοπό. Ποιός είναι αυτός ο σκοπός, εδώ είναι το πρόβλημα.

Οι πελαργοί είναι όμορφα πουλιά και φιλικά προς τον άνθρωπο. Η τελευταία αυτή ιδιότητα σε συνδιασμό με τις αφέλειες που προσφέρουν τα κάνει περισσότερο αγαπητά. Είναι άλλα πουλιά ασφαλώς πιο όμορφα αλλά δε μας συγκινούν όσο οι πελαργοί, για το γεγονός ότι η ομολογουμένως φανταχτερή σε χρώματα και σε διακόσμηση ομορφιά τους φαντάζει ξένη και απόμακρη.

Αντίθετα οι πελαργοί συγκατοικούν με τους ανθρώπους και δένονται μαζί τους με δεσμούς οικειότητας σε βαθμό που μας επιτρέπει να μιλάμε για φιλία, τουλάχιστον από τη μεριά των ανθρώπων. Και δεν ξέρουμε, δε φτάσαμε στο σημείο να γνωρίζουμε, τι συμβαίνει επακριβώς με τα πουλιά αυτά πέρα από την ενστικτώδη συμπεριφορά τους, ώστε να μπορούμε να μιλάμε για αμοιβαιότητα αισθημάτων. Θα μάθουμε ποτέ τη γλώσσα των πουλιών και αυτά τη δική μας; Ποιος ξέρει τι μας επιφυλάσσει το μέλλον.

Είναι τώρα ο φίλος μου και συνονόματος Μιλτιάδης Ζήκος . Έχει και αυτός το προνόμιο (ή την ατυχία) της σπανιότητας του ονόματός του. Πώς μπαίνει όμως στο θέμα μας και με ποια σχέση.

Κατ’ αρχήν ο άνθρωπος διαθέτει μια γκάμα, μια σειρά δηλ., από ιδιότητες και ενδιαφέροντα που, θα έλεγα, τον κάνουν ξεχωριστό και αξιόλογο άτομο. Δεν του κάνω εδώ λεζάντα και η φιλία μας είναι κάπως ασύμμετρη. Άλλα γούστα κι άλλης εποχής εγώ, άλλος χαρακτήρας και άλλης κουλτούρας αυτός, ραφιναρισμένος και φινετσάτος με ευγένεια και προσεγμένους τρόπους. Λογιστής το επάγγελμα, άψογος στις δοσοληψίες του με τον κόσμο, αλλά τα ενδιαφέροντά του εκτείνονται πολύ πέρα από την ομολογουμένως άχαρη δουλειά του. Καλλιτέχνης φωτογράφος, εξοπλισμένος με όλα τα σχετικά αξεσουάρ-έχει κάνει και εκθέσεις φωτογραφίας στην πόλη μας με ιδιαίτερη επιτυχία και συμμετοχή του κόσμου. Είναι ακόμα αθλητής με τη γενικότερη σημασία του όρου, ερασιτέχνης ειδικευμένος στους δρόμους αντοχής, με ιδιαίτερη προτίμηση στο Μαραθώνιο, όπου έχει λάβει μέρος σε πολλές διοργανώσεις του είδους με πανελλήνιο χαρακτήρα, έχοντας ως έμβλημά του τη χαρά της συμμετοχής, αλλά και έχοντας στο ενεργητικό του τερματισμούς στο επίπονο αυτό άθλημα, μάλιστα σε χρόνο που θα τον ζήλευαν οι συναθλητές της ηλικίας του. Η οποία μετράει κάποιες ουκ ολίγες δεκαετίες. Κοντά στα άλλα είναι φυσιολάτρης και φιλόζωος στο έπακρο (πάνε πακέτο αυτά τα δύο).Ευτυχώς που στη βαρυχειμωνιά του καιρού μας υπάρχουν ακόμα ρομαντικοί που κρατάνε τρεμάμενο έστω το φως της καλής ελπίδας. Όπως οι χριστιανοί κρατάνε στη χούφτα τους τη λαμπάδα με το ανέσπερο φως μην τους σβήσει τη βραδιά της Ανάστασης.

Άφησα τελευταίο το μεγάλο του μεράκι, την ηλεκτρονική ιστοσελίδα-εφημερίδα, που διακινεί με τίτλο filoiko (καλά-καλά πώς λέγεται και πως γράφεται δεν ξέρω). Εδώ είμαστε. Ανάμεσα στα άλλα θέματα που ως ύλη παρουσιάζει στον υπολογιστή του τον τελευταίο καιρό δεσπόζουσα θέση κατέχει μια φωλιά πελαργών πάνω σε μια ξύλινη κολόνα. Της ΔΕΗ πρέπει να είναι, δεν το πρόσεξα καλά, μπροστά στο σπίτι του. Τι έκανε, που λέτε, ο αθεόφοβος (η λέξη σημαίνει εδώ τον άνθρωπο που εκπλήσσει με κάποια του εντυπωσιακή πράξη μέσα στον καλλιτεχνικό του οίστρο. Κι αυτός ο ερασιτεχνισμός του αγγίζει τα όρια της πρωτογενούς σημασίας του όρου, αγάπη για την τέχνη). Ακού λοιπόν. Τοποθέτησε μια κάμερα λίγο πιο πάνω από τα πουλιά και τέλος πάντων, μετέφερε την εικόνα της φωλιάς ζωντανή στον υπολογιστή του πάνω μπροστά στο γραφείο του στο ημιυπόγειο που έχει. Δεν ξέρω, αν το λέω καλά το πράγμα από την τεχνολογική του πλευρά, αλλά καταλαβαίνετε τι έχει κάνει. Με δυο λόγια κατάφερε να βλέπει στον υπολογιστή όλα τα δρώμενα που συμβαίνουν πάνω στη φωλιά. Μου είπε μάλιστα πως την εικόνα με τα πουλιά την παρακολουθούν όλοι οι τηλεθεατές του filoiko, πράγμα για το οποίο ο φίλος μου αισθάνεται ιδιαίτερη υπερηφάνεια και ικανοποίηση. Μου είπε ακόμη την ώρα που κουβεντιάζαμε ότι εκείνες τις μέρες το ζεύγος των πελαργών κλωσσούσε τα αυγά και πως την τάδε ημερομηνία αναμένονται και τα γεννητούρια. Χαρές και πανηγύρια ο φίλος μου, όχι τόσο για το τεχνολογικό του επίτευγμα.Για πρώτη φορά ο κόσμος θα είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει ζωντανά ένα τόσο σπάνιο θέαμα, όπως πραγματικά είναι η γέννηση των πελαργών. Η χαρά του να δίνεις χαρά στους άλλους. Δεν ξέρω, φίλε μου που τώρα διαβάζεις τα γραφόμενα, κατά πόσο συμμερίζεσαι τη συγκίνηση του φίλου μου για το κατόρθωμά του. Όμως θα συμφωνήσεις ότι η γέννηση των πελαργών ως βιολογικό και κοινωνικό φαινόμενο παρουσιάζει, αν μη τη άλλο, εξαιρετικό ενδιαφέρον από πλευράς σπανιότητας και ευαισθησίας που σαν θέαμα ασφαλώς διεγείρει. Κι έχεις από την άλλη μεριά το νταβαντούρι που γίνεται με τη γέννηση των πορφυρογέννητων ανα τη γη γαλαζοαίματων ή των επώνυμων, γεγονός που το προβάλλουν μανιωδώς τα σύγχρονα μέσα ενημέρωσης και συναγωνίζονται μεταξύ τους ποιο θα προβάλει τις περισσότερες ανόητες και ματαιόδοξες λεπτομέρειες, φανερές και απόκρυφες, από την ιδιωτική ζωή των διάσημων ζευγαριών. Κι εγώ σου λέω πως έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον η γέννηση των πελαργών που με τον ερασιτεχνικό φακό του απαθανάτισε ο φίλος μου που σας έλεγα.

Η ματαιότητα της κοσμικής επίδειξης από τη μία και η απλότητα του φυσικού μεγαλείου από την άλλη.

Ωστόσο από τη μεριά μου έχω να πω κι εγώ πράγματα για τους πελαργούς και μάλιστα πολλά. Από την ακένωτη παρακαταθήκη της παιδικής μου ηλικίας φυσικά. Τότε που ο κόσμος μας ζούσε περισσότερο κοντά στη φύση και κατά φύση. Αλλά και με περισσότερο συναίσθημα και φαντασία. Αρετές, γνωρίσματα ψυχικά των νεανικών κυρίως υπάρξεων που ζουν εγκλωβισμένες στον ασφυκτικό κλοιό της καθημερινής ανέχειας και θέλουν να αποδράσουν προς ένα κόσμο καλύτερο. Ίσως γι’αυτό να μας αρέσουν οι πελαργοί, ως φτερωτά σύμβολα της ομορφιάς και της ελευθερίας, που έχουν τη δυνατότητα να πετούν στους ανοιχτούς ορίζοντες με οδηγό τους το αλάθητο ένστικτο.

Μπορώ να πω ότι είμαι η αυθεντική πηγή πληροφοριών για τη ζωή των πουλιών αυτών, γιατί η αποικία τους παλιά ήταν χτισμένη κυριολεκτικά μπροστά στο σπίτι μας ψηλά στο καμπαναριό, στις στέγες της εκκλησίας και του σχολείου. Σύνολο καμιά δεκαριά πουλιά, γονείς και τα παιδιά τους. Είχα την ευκαιρία, λοιπόν, να τα βλέπω και να τα παρατηρώ από το πρωί ίσαμε το βράδυ. Είναι σπάνιο το προνόμιο, σχεδόν ξεχασμένη εμπειρία, μέσα στα βαθιά άκραχτα μεσάνυχτα παραδομένος στον πρώτο σου ύπνο να ακούς το χαρακτηριστικό τερέτισμα από το ηχηρό παρατεταμένο κρώξιμο ενός και δύο ταυτόχρονα πελαργών ψηλά από το καμπαναριό να κομματιάζει τη γαλήνη της νυχτερινής ατμόσφαιρας και αυτό να μη σε ενοχλεί που σε ξυπνάει παράκαιρα, παρά να σε ξαφνιάζει ευχάριστα σαν ελπιδοφόρο φιλικό μήνυμα ζωής. Σαν κάποιοι να σε παραστέκουν άγρυπνοι φρουροί την ώρα που εσύ είσαι ανυπεράσπιστος εντελώς στην αγκαλιά του Μορφέως, γιου του ύπνου, του θεού των ονείρων και αδελφού του θανάτου κατά την αντίληψη ων αρχαίων μας προγόνων, που δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια.

Λόγια λογοτεχνικά, ποιητικές εικόνες, θα πεις. Είναι αυτό που έλεγα εν αρχή για την καλλιτεχνική έμπνευση που γεννάει η θέα των ευγενικών αυτών πουλιών με τους συνειρμούς και τους συμβολισμούς, μυθικούς και πραγματικούς. Όπως και η άλλη αποστροφή για την ύλη και το πνεύμα, ειδικά για τον ιδεαλισμό, κυρίως γι’ αυτόν.

Β) Αερομαχίες

Ειρηνικά πουλιά οι πελαργοί. Κατά γενική ομολογία η αίσθηση αυτή. Μια γαλήνια εικόνα όλο γραφικότητα και ημεράδα. Μια από τις καλύτερες στιγμές στις επτά ημέρες της Δημιουργίας.

Αλλά φευ αλίμονο! Δεν μπόρεσαν και τα πουλιά αυτά να ξεφύγουν από τον κανόνα, από τον αδήριτο, τον αναπόφευκτο νόμο που διέπει όλα τα πλάσματα στη φύση. Μιλάμε για τον πόλεμο, τη φιλοπόλεμη διάθεση, το φιλοπόλεμο ένστικτο. Ίσως να απορείτε ακούγοντάς το αυτό και ενδεχομένως μερικοί να αμφιβάλλετε. Όμως είναι η πραγματική αλήθεια. Μάρτυρας εγώ ο ίδιος που είδα, που παρακολούθησα εναέριες μάχες μεταξύ των πελαργών, σωστές αερομαχίες. Όπως γίνεται με τα αεροπλάνα στον αέρα. Με τη διαφορά πως αντί για βόμπες και πολυβόλα, με τα πουλιά, με τους πελαργούς εδώ, τα λελέκια καθώς τα λέγαμε τότε, οι μάχες γίνονταν με τα ράμφη. Κατά τα άλλα με το ίδιο μένος και με όλα τα χαρακτηριστικά μιας κλασσικού τύπου αερομαχίας. Μικρό παιδί ήμουν και μαζί με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς παρακολουθούσαμε τις εναέριες εχθροπραξίες καθισμένοι στα σκαλιά μπροστά στο προαύλιο της εκκλησίας της Παναγίας. Κανονικά σαν θεατές σε ένα γήπεδο ή κινηματογράφο. Εκεί που παίζαμε αμέριμνοι κατά το κολατσιό, πριν από το μεσημέρι, κατά τις δέκα με έντεκα η ώρα, συνήθως τότε λάβαιναν χώρα τα γεγονότα του είδους που σας λέω, οι αερομαχίες δηλ. Βλέπαμε σε κάποια στιγμή πέρα κατά τον ορίζοντα από τη μεριά της Νέας Φιλιππιάδας να ξεχωρίζει στον ουρανό ψηλά μια ολόκληρη γραμμή κρούσης – η πολεμική εντύπωση ήταν άμεσα αισθητή – από λελέκια, να πλέουν ολοταχώς με κατεύθυνση μπροστά, στα χωρικά εναέρια ύδατα του χωριού μας. Την είχαμε ξαναδεί αρκετές φορές την εικόνα καθώς και την εξέλιξη στη συνέχεια, ώστε να μην είχαμε καμιά αμφιβολία περί των προθέσεων του εναέριου στόλου των πουλιών.

Ήταν τα παζαρίσια τα λελέκια, πολυπληθέστερα αυτά, που για άγνωστους λόγους όλως αιφνιδίως πραγματοποιούσαν πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των δικών μας πελαργών. Έτσι τα βλέπαμε εμείς, παιδιά τότε, τα ξένα λελέκια, ως εισβολείς με πολεμόχαρες διαθέσεις. Ακριβώς όπως γίνεται με τα αεροπλάνα. Τα λελέκια εκείνα ήταν εχθρικά και απειλούσαν τα δικά μας. Με άλλα λόγια απειλούσαν το δικό μας κυριαρχικό χώρο. Μιλάμε για πολεμική ατμόσφαιρα. Κι όπως συμβαίνει με τις αερομαχίες των αεροπλάνων, παρόμοιο θέαμα εκτυλίσσονταν από ψηλά μας. Έβλεπες τα παζαρίσια (από το παζάρι, την αγορά, η λέξη) να εφορμούν στα δικά μας, που στο μεταξύ είχαν απογειωθεί για να προστατέψουν τις φωλιές τους και τα παιδιά τους τα λελεκόπουλα. Γίνονταν στον αέρα τότε σωστές μάχες με ραμφισμούς που τραυμάτιζαν κάποιες φορές θανάσιμα. Κάποια πουλιά πληγωμένα σοβαρά στα φτερά τους έπεφταν πού και πού πληγωμένα στο έδαφος, κοντά σ’ εμάς, ανήμπορα να πετάξουν. Τα ζυγώναμε τότε εμείς για να τα πιάσουμε να τα γιατρέψουμε κι αυτά δε μας άφηναν με τίποτε. Κοντοζυγώναμε εμείς πάλι προσεκτικά μιλώντας τους φιλικά και μόλις φτάναμε σε απόσταση μικρή μέσα στη δική τους εμβέλεια, εκείνα πετούσαν καταπάνω μας τους μακρείς λαιμούς τους με τα μακριά τους κόκκινα ράμφη να μας χτυπήσουν κατά το πρόσωπο, κάναμε πίσω εμείς και ξαναπροσπαθούσαμε. Τίποτε, αυτά μας απόκρουαν σθεναρά και η ίδια δουλειά γινόταν για κάμποση ώρα. Ώσπου τελικά βρήκαμε το κόλπο να τα πιάσουμε. Ένας από εμάς έριχνε πάνω τους το σακάκι ή την μπλούζα και αυτά με το κεφάλι τους κουκουλωμένο αφοπλίζονταν κατά κάποιο τρόπο. Τους βάζαμε λίγο λάδι στην πληγή και από εκεί και πέρα δε θυμάμαι ακριβώς τι γινόταν με την αποθεραπεία τους. Προφανώς κάποιο παιδί, μπορεί και κάποιος άλλος μεγαλύτερος, αναλάβαιναν τις παραπέρα φροντίδες. Δεν ξέρω, δε θυμάμαι, αν υπήρχε σε λειτουργία το κτηνιατρείο. Δεκαετία του ’50 ήταν. Αυτά με τις αερομαχίες, με τα δικά μας λελέκια και τα παζαρίσια που είπαμε.

Ως επίλογο και για την ιστορία να προσθέσουμε ότι πάντα νικούσαν τα δικά μας λελέκια κι ας ήταν λιγότερα στον αριθμό. Για να επιβεβαιωθεί ότι ο αμυντικός πόλεμος υπέρ βωμών και εστιών, πάντα στέφεται με επιτυχία. Έτσι μας έλεγαν οι δάσκαλοι μας στο σχολείο.

Με τη λήξη της αερομαχίας, κάθε φορά που τα παζαρίσια λελέκια νικημένα επέστρεφαν στη βάση τους, εμείς από κάτω ξεσπάγαμε σε θριαμβευτικές ιαχές.

Αυτά συνέβαιναν τον καιρό εκείνο με τα λελέκια στην Παλιά Φιλιππιάδα. Τα καταθέτω ως ιστορική μαρτυρία.

Εγώ τώρα θα κλείσω την ενότητα με ένα σχετικό τραγουδάκι, ένα έμμετρο πεζό, που παιδιά νήπια ακόμη το φωνάζαμε τραγουδιστά εν χορώ ατενίζοντας τα ψηλά στον ουρανό τα λελέκια που πετούσαν λίγα μέτρα πάνω από τα κεφάλια μας.

  

<< Λέλεκα, χατζήπαπα,

Ποιο ποδάρι σε πονεί.

Με πονεί το δέξιο

πάρε την Αλέξω.

Με πονεί και τ’ άλλο

Πάρε τη Μυγδάλω.

Με πονούνε όλα

Πάρε και τη Λόλα.

Με πονεί κανένα πάρε με και μένα >>

(τον τελευταίο στίχο τον είχαμε προσθέσει αυθαίρετα και αδέξια εμείς τα παιδιά)

Γεια σας και τα ξαναλέμε.

Ιούλιος 2017

Μιλτιάδης Δ.Κωστάκος

Την Κυριακή τρέχουμε η περπατάμε γύρω από τη λίμνη

Με 500 αθλητές/αθλήτριες απ’όλη την Ελλάδα θα πραγματοποιηθεί το 2o  ZERO lake run την Κυριακή 30 ιουλίου, όπου έχει τραβήξει τα βλέμματα για την μοναδικότητα της διαδρομής. 

Σε έναν αγώνα 14km οι αθλητές/αθλήτριες θα απολαύσουν ένα όμορφο τοπίο διασχίζοντας την λίμνη Ζηρού ενώ θα κατευθυνθούν προς τον Κοκκινοπηλό, όπου εκεί για πρώτη φορά πραγματοποείται αθλητικό γεγονός με σεβασμό πάντα προς το περιβάλλον . 

Στον αγώνα τον 5κm θα πραγματοποιηθεί ο γύρος της λίμνης Ζηρού τόσο για τους αθλητές όσο και για του περιπατητές που θέλουν να απολαύσουν την διαδρομή.

Όλα έτοιμα λοιπόν για την μεγάλη γιορτή του ZERO lake run στην λίμνη Ζηρού που εντάσσεται στα πλαίσια του ZERO festival , γεγονότα τα οποία αναδικνεύουν την λίμνη Ζηρού & τον Κοκκινοπηλό με στόχο να φέρουν την τοπική κοινωνία πιο κοντά στη φύση και τον αθλητισμό αλλά και την προσέλκυση επισκεπτών από διάφορες περιοχές της Ελλάδας.

Διοργάνωση: Σύλλογος Νέων Φιλιππιάδας

Πληροφορίες για τον αγώνα

Εναρξη αγώνων: 

KYΡΙΑΚΗ 30 ΙΟΥΛΙΟΥ

Zero Lake Run 14km 8:15 το πρωί

Ο Γύρος Της Λίμνης 5km 9:30 το πρωί 

Περίπατος 9:30 το πρωί

Οι αθλητές για τα 14km θα πρέπει να παρευρίσκονται στον χώρο της εκκίνησης μια ωρα πριν την έναρξη για την παραλαβή του πακέτου. Χρονικό όριο: 3:30 ώρες 

Για την διευκόλυνση των αθλητών για τα 5km Τρέξιμο και Περίπατο θα πρεπει να παρευρίσκονται στον χώρο της εκκίνησης μια ωρα πριν για να μπορέσουν να παρκάρουν στο πάρκινγκ. Μετά τις 09.00 ο δρόμος προς το parking θα παραμείνει κλειστός για την διεύλευση αθλητών του αγώνα των 14km. ( Στο σημειο θα υπάρχει εθελοντής για ενημέρωση πριν το parking)  Χρονικό όριο: 2 ώρες  Χρονικό όριο: 2 ώρες 

Η φροντίδα νεοσσών πελαργών που δεν καταφέρνουν να πετάξουν ή των τραυματισμένων είναι υπόθεση όλων μας

 ΔΗΜΟΣ ΖΗΡΟΥ

Φιλιππιάδα 26/7/2017

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η φροντίδα νεοσσών πελαργών που δεν καταφέρνουν να πετάξουν ή των τραυματισμένων είναι υπόθεση όλων μας

Στο Δήμο μας και ειδικά στην πόλη της Φιλιππιάδας και στην περιοχή του Θεσπρωτικού, κάθε χρόνο, έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε μεγάλη αποικία πελαργών, οι οποίοι “προτιμούν” τον τόπο μας για να αναπαραχθούν. Αυτό το διάστημα και περίπου μέχρι τις 10 Αυγούστου, οι νεοσσοί αρχίζουν να πετάνε από τις φωλιές τους για να 'δοκιμάσουν' τα φτερά τους. Οι περισσότεροι τα καταφέρνουν, κάνουν ένα σύντομο ταξίδι, επιστρέφουν και ξαναπετούν. Υπάρχουν και αρκετοί όμως που δεν τα καταφέρνουν και τους βλέπουμε να περπατούν στους δρόμους ή στις πλατείες. Κάποιοι μπορεί και να τραυματιστούν στην προσπάθειά τους να πετάξουν. Είναι αυτοί που χρήζουν ειδικής φροντίδας.

Για τον λόγο αυτό ζητάμε την ευαισθητοποίηση όλων των συμπολιτών μας. Όταν δούμε πελαργό να περπατάει χωρίς να μπορεί να πετάξει – και αφού διαπιστώσουμε ότι δεν είναι τραυματισμένος- τον μεταφέρουμε σε ένα ασφαλές μέρος μακριά από Εθνική ή Ιόνια οδό (σε οικόπεδο ή χωράφι) και τον αφήνουμε εκεί βάζοντας δίπλα του ένα δοχείο με νερό, μέχρι το ίδιο το πουλί, βρει τη δύναμη να ανοίξει τα φτερά του και να επιστρέψει στη φωλιά.

Πριν κάνουμε οποιαδήποτε άλλη ενέργεια περιμένουμε να περάσουν 24 ώρες. Εάν με την παρέλευση του συγκεκριμένου χρονικού διαστήματος, εξακολουθεί να μην καταφέρνει να πετάξει, το μεταφέρουμε στο Δημαρχείο Φιλιππιάδας (εργάσιμες ώρες και μέρες) ή ζητάμε την παροχή φροντίδας από ειδικούς (κτηνιάτρους).

Αρμόδιες υπηρεσίες που μπορείτε να απευθυνθείτε:

α. Δήμος Ζηρού: Τηλ.: 2683 360600 (κ. Νάση Κώστα).

β. Πυροσβεστικός Σταθμός Φιλιππιάδας: Τηλ. 26830 22199.

Προσοχή: Στην περίπτωση που το πτηνό είναι τραυματισμένο ζητάμε άμεσα βοήθεια, για να μεταφερθεί στην Πρέβεζα όπου θα του παρασχεθεί η κατάλληλη φροντίδα ή, ανάλογα με τη σοβαρότητα της κατάστασης, θα μεταφερθεί σε ειδικό κέντρο στην Αίγινα, για να γίνει η αποθεραπεία του. 

Ευχαριστούμε για τη συνεργασία: τον Πυροσβεστικό Σταθμό Φιλιππιάδας, την Αστυνομία, τη ΔΕΗ Άρτας, το φιλοζωικό σωματείο Πρέβεζας και την κα Καλογήρου Πέλα, εκπρόσωπο του ελληνικού κέντρου περίθαλψης άγριων ζώων στην Ήπειρο, τον συμπολίτη μας Μιλτιάδη Ζήκο και όλους όσοι μεριμνούν για τη φροντίδα των αδύναμων ή των τραυματισμένων φτερωτών επισκεπτών μας.      

  

Σημείωση: Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο του συνδημότη μας κ. Μιλτιάδη Ζήκου, ο οποίος είναι γνωστός για τη φιλοζωική του δράση και προσφορά.  

Ξεκίνησαν οι πρώτες πτήσεις...

ΤΕΤΑΡΤΗ 26 07 2017 

Ξεκίνησαν οι πρώτες πτήσεις των νεαρών πελαργων που βλέπουμε από την κάμερα στην Φιλιππιάδα. :)
Η φωτογραφία (screenshot) είναι σημερινή (26.07.2017) και όπως βλέπουμε - στην φωλιά είναι τρεις πελαργοί (αντί για 4). Ο ένας πέταξε και γύρισε περίπου μετά από 60 λεπτά.
Την πρώτη, κανονική πτήση (μικρής διάρκειας και πάλι) είχαμε όμως χθες (25.07.2017), το μεσημέρι, και αυτή ημερομηνία σημειώνουμε σαν ξεκίνημα της "ιπτάμενης ζωής" των νεαρών αυτών. Να διευκρινίσω, ότι δεν μπορούμε να θεωρήσουμε σαν "πρώτη πτήση" το πεταγαμα από το μπαλκόνι προς την φωλιά στις 24.07, γιατί αυτό ήταν αναγκαίο.
Έτσι την πρώτη πτήση την σημειώνουμε με την ημερομηνία 25.07.2017- ακριβώς 65 μέρες από τότε που εκκολάφτηκε ο πρώτος νεοσσός. Δηλαδή όλα κανονικά και στην ώρα τους.

Από'δω και μπρος θα βλέπουμε όλο και πιο τακτικά να φεύγει ένας νεαρός (η δυο) από την φωλιά και μια μέρα θα δούμε ότι η φωλιά θα είναι άδεια. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι μόλις τα νεαρά πουλιά θα αρχίσουν να πετάνε θα φύγουν οριστικά - για αυτό θέλουν (και έχουν) λίγο χρόνο ακόμα.

Αν και οι πρώτες πτήσεις των πελαργων δεν διαρκούν συνήθως πολύ ώρα - δεν μπορούμε να προβλέψουμε πόσο θα λείπουν από την φωλιά σε κάθε πτήση (ο χρόνος θα μεγαλώνει μέρα με την μέρα). Θα τους βλέπουμε όμως ακόμα να γυρίζουν στην φωλιά, να μένουν εκεί την νύχτα και (πιο σπάνια) να ταΐζονται από τους γονείς τους. Καλές πτήσεις να έχουν!

Ο σύνδεσμος για τους πελαργούς της Φιλιππιάδας είναι αυτός:http://filoiko.blogspot.gr/
(εκκολάφτηκαν λίγο αργότερα - έτσι ακόμα μπορούμε να χαιρόμαστε την παρουσία τους)

Eva Stets.