Υπέροχη η λίμνη Ζηρού και είναι ξέχωρη η εμπειρία όταν με κανώ κοπηλατόντας την διασχίζεις και απολαμβάνεις αντίθετα, από μέσα προς τα έξω,το μοναδικό τοπίο.
Προηγήθηκε βόλτα με ποδήλατο στο παρακείμενο δάσος
Το βιντεάκι το έχει τραβήξει αρχές Νοέμβρη του 2010 ο Σταύρος Κωστούλας και το παραχώρησε για δημοσίευση στο filoiko.
8 σχόλια:
Και τη δροσιά μεσημεριάτικα κάτω από τον παχύ ίσκιο των πλατανιών
στον ακάλυπτο χώρο της άλλοτε ΚΕΝΤΡΙΚΉΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ !
ΑΜΑΝ, ΠΑΙΔΙΑ ! ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΟ ;
ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΜΕΤΑ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ ΝΑ
ΓΊΝΕΙ ΨΕΚΑΣΜΟΣ ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΙΣΜΟΙΡΑ ΠΛΑΤΑΝΙΑ.
ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΠΑΡΑΞΟΥΝ ΟΙ ΨΕΙΡΕΣ !
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΖΙΤΖΚΟΦΑΣΑΡΙΑ,
ΟΎΤΕ ΤΖΙΤΖΙΚΟΠΟΔΑΡΟ ΔΕΝ ΕΙΔΑ...
ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΛΑΤΑΝΟΦΥΛΛΟ, ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΨΕΙΡΕΣ !
ΠΟΥ ΧΩΡΟΣ ΓΙΑ ΤΖΙΤΖΙΚΙΑ !
Δήμος, ετών 38, πατέρας μιας κόρης και σύντομα δύο, κάτοικος Θεσσαλονίκης, Ms Ιστορίας των Κοινωνιών.
Χριστιανός γεννηθείς και βαπτισθείς ως είθισται σε αυτή την κοινωνία. Μεγαλωμένος όμως σε ένα ένθεο, πλην κριτικό κι αφανάτιστο περιβάλλον, γνώρισα από μικρός την ελευθερία της αναζήτησης, των ερωτήσεων, της περί του θεού σκέψης. Οι γονείς μου βέβαια πίστευαν όπως όλοι οι Έλληνες. Δύο φορές την άνοιξη και μία το καλοκαίρι εθιμοτυπικά πηγαίναμε στην εκκλησία.
Κάπου εκεί μέσα στην εφηβεία άρχισαν και τα πρώτα ερωτήματα, οι πρώτες ισχυρές αναζητήσεις. Βοηθός ενός παπά σε μία παραθεριστική εκκλησία (μάλλον ξωκλήσι ήταν περισσότερο), και διαβάζοντας με λίγη κρίση, αλλά μεγάλη απορία κι αναζήτηση, έφτασα να διαβάζω ό,τι βρω.
Στα μεσοεφηβικά χρόνια υπήρξε μία ιδεολογική ταύτιση με το χριστιανισμό, περισσότερο ως αποτέλεσμα της αγάπης προς τον Καζαντζάκη (και τα χριστιανικά έργα του, όπως το Φτωχούλη του Θεού). Η Καινή Διαθήκη και η Παλαιά Διαθήκη διαβάζονται για πρώτη φορά εκείνη την εποχή. Μελετώνται αναλυτικά (με την παιδική κρίση), και για πρώτη φορά βιώνω την απέχθεια για το αίμα που πλημμυρίζει την Παλαιά Διαθήκη, τη μισαλλοδοξία και το θεϊκό μένος.
Μερικές φορές, όμως, τα προσωπικά βιώματα μάς ειρωνεύονται μέσα από τις ταυτίσεις. Ο Καζαντζάκης έγινε πρότυπο ζωής και σκέψης. Η αγάπη του για γράψιμο, η μανία του να ερωτά συνέχεια και να μη μένει σε μία παγιωμένη αντίληψη, έμελλαν να με συντροφεύουν μέχρι σήμερα. Σύντομα άρχισα να αντιπαλεύω κάθε χριστιανική σκέψη. Έτσι, πριν ακόμα τελειώσω το σχολείο, έφτασα να διατρανώνω την άρνησή μου προς τη θρησκεία. Ουσιαστικά περισσότερο ήταν μία αντιχριστιανική άρνηση. Το αντιθρησκευτικό μου ιδεολόγημα συμπληρωνόταν σε κάθε ευκαιρία. Η διαλεκτική της φύσης έγινε το πρώτο μου φιλοσοφικό εγχειρίδιο αθεΐας. Δίπλα σε αυτό ήρθαν να συμπληρωθούν δεκάδες ακόμα.
Η μετάβασή μου δεν ήταν κάποια ιδιαίτερη ιστορία. Περισσότερο σημαντική ήταν η επιθετική μου τακτική όταν φανέρωνα τις δικές μου αντιθρησκευτικές αντιλήψεις. Το έκανα στο στρατό, αλλά τόσο ο φόβος των στρατιωτικών όσο και η επίκληση κάποιων άρθρων με προστάτευαν. Ακόμα και παραπονούμενος εμφανίστηκα σε μονάδα, επειδή κάποιος ήθελε να με υποχρεώσει να πω την προσευχή, αν και δήλωνα ήδη άθεος.
Στον κύκλο μου προσπαθώ να πείσω. Κάνω λόγο για άρνηση, όχι για διαφωνία ή άλλη άποψη. Συχνά βέβαια υποχρεώνομαι κοινωνικά να παρευρίσκομαι σε θρησκευτικές τελετές. Δε θα πω ότι αισθάνομαι έξω από τα νερά μου, αλλά σίγουρα δεν είναι το πιο ευχάριστο για μένα περιβάλλον. Σημειώνω εμφατικά τις θέσεις μου: ορθολογιστής, ντετερμινιστής και αρνητής του οιουδήποτε Είναι.
Η θρησκεία μού πρόσφερε, όμως, δύο ιδιαιτερότητες: να αναζητώ και να σέβομαι. Η ανάγκη μου να με σέβονται για τα δικά μου πιστεύω, με έκανε να σέβομαι ―και να κρίνω βέβαια― τις δοξασίες των άλλων. Αρνούμαι κάθε επιβολή, κάθε πειθαναγκασμό. Μόνος δρόμος μου έγινε η πειθώ και ο διάλογος.
Μου έμαθε να αναζητώ και να ερευνώ. Η μέθοδος προκειμένου να απομαζοποιηθώ, να ξεφύγω από τα στερεότυπα και το εγχώριο θρησκευτικό συναίσθημα, μου δίδαξαν τη μελέτη και την αναζήτηση. Η μεγάλη μου αδυναμία είναι η θρησκεία. Η μελέτη όλων των επικριτών, των πατερικών κειμένων, των απόκρυφων, του Ιώσηπου, του Πορφυρίου και του Ιουλιανού (αγαπημένος ο επιθετικός Κέλσος).
Έμαθα να ερευνώ πριν ολοκληρώσω μία άποψη. Δεν ήταν λοιπόν καθόλου τυχαία η εσωτερική μου ανάγκη να μελετήσω διεξοδικά τις πρώτες χριστιανικές κοινότητες και το ιδεολογικοφιλοσοφικό σχήμα του χριστιανισμού, αλλά και άλλων πολυθεϊστικών ή μονοθεϊστικών θρησκειών.
ΥΓ...Σαν να γράφηκε κατά παραγγελία
...μου.
Απογειώθηκα λίγα λεπτά μετά το μεταμεσονύχτιο.
Βιβλιογραφία :SFRANG.
Το σύνδρομο της ορφάνιας
Δεν είναι η θρησκεία που αντιμάχεται τον Δαρβίνο – αλλά αυτό που γέννησε την θρησκεία. Η ανάγκη του ανθρώπου για νόημα, η οποία τον οδήγησε στο να εφεύρει θεούς και σωτήρες, δημιουργούς και θαυματοποιούς. Ο άνθρωπος δεν αντέχει την τυχαιότητα. Δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι είναι μία τυχαία μετάλλαξη μίας μακριάς αλυσίδας από πλάσματα που εξελίχθηκαν σε ένα τυχαίο πλανήτη χαμένο μέσα σε δισεκατομμύρια άστρα που ανήκουν σε εκατομμύρια γαλαξίες. Θέλει νόημα, σχέδιο, σκοπό.
Η ανάγκη αυτή είναι πρωταρχική – τόσο που, όπως θα γνωρίζετε καλύτερα από μένα, νευροεπιστήμονες έχουν εντοπίσει κέντρα του εγκεφάλου όπου λένε ότι εδράζεται η πίστη. Όπως για τις ναρκωτικές ουσίες υπάρχουν κέντρα υποδοχής – έτσι και για το «όπιο του λαού», όπως το είχε ονομάσει ο Μαρξ, υποθέτουν την ύπαρξη υποδοχέων. Αν αυτό αληθεύει, ο Δαρβίνος έχει έναν εχθρό πολύ πιο δυνατό από τον Θεό – τον ίδιο τον άνθρωπο, δημιουργό των Θεών.
ΥΓ...
Για όσους δεν αναπαύονται στα δόγματα...
Για αυτούς που δεν εκ-στασιάζονται από την ευωδία του λιβανιού,
Πιστεύω σ’ αυτό πού βλέπω. Στο φαινόμενο. Όχι στο λεγόμενο ή το νοούμενο. (Σ' αυτά δυσπιστώ).
Πιστεύω στο συγκεκριμένο. (Το αφηρημένο; Παιχνίδι πρέφας οι ιδέες και οι θεωρίες για τον Έλληνα).
Πιστεύω στο νυν και εδώ - πού είναι τα μόνα αληθινά. Το μέλλον του Έλληνα είναι το παρόν. Το επέκεινα του Έλληνα είναι το εδώ - κάτω.
Το φως κάνει το θαύμα. Το αισθητό γίνεται υπερβατικό.
Χίλιοι παράδεισοι: η Λέσβος, η Μύκονος, η Σαμοθράκη. Μεγάλη για τον Έλληνα «η των αισθήσεων αγάπησις» Να λοιπόν τι δίνει αυτό το φως: το μόνο αισθητό, συγκεκριμένο Απόλυτο.
Όταν έχεις αυτό το φως δεν χρειάζεσαι πίστη, άλλο απόλυτο – ούτε μεγάλες αλήθειες.
Η φυσική κατάσταση του Έλληνα είναι ο σκεπτικισμός.
Η νόηση χαμογελάει, γιατί ή αίσθηση εξαρκεί.
Το Είναι, εδώ δεν χρειάζεται να στο εξηγήσουν. Το βλέπεις.
Οι ερμηνείες μοιάζουν ειρωνείες.
Και θάθελες πολύ να υπάρχει ένα Μετά.
Όσο όμως κι αν προσπαθούν να σου ζωγραφίσουν έναν κόσμο ωραιότερο, δεν μπορείς να τον φανταστείς.
Το όραμα κάθε παράδεισου εξατμίζεται στον ελληνικό ήλιο. Το τέλειο επέκεινα θα ήταν προέκταση του παρόντος στο άπειρο.
Στο ταβερνάκι μιας αιώνιας αμμουδιάς: Άλλη μία από τα ίδια!
Και πάλι.
Το νυν να γίνει αιέν.
Νικος Δήμου.
Σκωτώνοντας την ώρα.
1.Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη τους πολιτικούς και τις πολιτικές τους και ας βάλουμε, με το χέρι στην καρδιά, το εξής ερώτημα στους εαυτούς μας: τι παράγει η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες; Η απάντηση, νομίζω, είναι μονολεκτική: τίποτα. Ή σχεδόν τίποτα, αν θέλετε. Περάστε από τον μπακάλη και θα δείτε ότι δεν υπάρχει κάτι που να είναι ελληνικό! Από όσπρια έως κρεμμύδια! Τα πάντα τα εισάγουμε. Οι αγρότες εδώ και χρόνια δεν δουλεύουν στα χωράφια. Οι περισσότεροι βρίσκονται συνεχώς στα καφενεία και περιμένουν να ζήσουν από τις επιδοτήσεις, όπως διαβάζω.
Μου έλεγαν, προχθές, ότι στη Μακεδονία σπανίως Ελληνες πάνε να κάνουν μεροκάματο στο μάζεμα φρούτων. Αυτή η εργασία θεωρείται β' κατηγορίας! Τα φρούτα τα μαζεύουν Βούλγαροι, κυρίως, βγάζοντας μπόλικο παραδάκι. Να μην αρχίσω όμως να απαριθμώ διάφορα τέτοια παραδείγματα γιατί θα γεμίσω τη στήλη, χωρίς να πω πράγματα που δεν τα γνωρίζετε. Ολοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Και έχοντας ανοιχτά τα μάτια μας, αντιλαμβανόμαστε τι γίνεται γύρω μας.
Λ.Παπαδόπουλος, Τα Νεα.
2.Οι Νεοέλληνες σήμερα είναι χρεωμένοι, επειδή δημιούργησαν ένα κράτος, όπου όλα είναι λάσκα. Ολα στην Ελλάδα είναι λάσκα, ελαστικά, ξεχειλωμένα: ελαστικές συνειδήσεις, ελαστική εφαρμογή των νόμων, ελαστικός σεβασμός στους θεσμούς, ελαστικοί νομοθέτες, ελαστικοί ελεγκτές, ελαστική απαγόρευση του καπνίσματος, νόμοι με παράθυρα, ελαστική εφαρμογή του προϋπολογισμού, διαρροή και διασπάθιση του δημόσιου πλούτου για προσωπικό πλουτισμό, μίζες, ξέπλυμα μαύρου χρήματος.
Γιάννης Μαρινος, το Βήμα
3. Πριν γίνουμε δορυφόροι ξενόφερτου υποδείγματος, είχαμε μιαν άλλη καθημερινότητα: Στρώναμε τραπεζομάντιλο για να φάμε. Και το ψωμί ήταν ψωμί. Και η ελιά ήταν ελιά. Δεν ξέραμε τι είναι το «τοστ», αλλά ξέραμε πάμπολλες πίτες. Σήμερα, με την απίστευτη σε έκταση έγνοια μας για τις θερμίδες, είμαστε οι παχύσαρκοι της Μεσογείου...».
Χ.Γιανναράς. Καθημερινη.
ΥΓ. Με τι ασχολουνται οι άνθρωποι!
Το βέβαιο είναι ότι τίποτα δεν μπορεί να συνεχιστεί όπως είναι σήμερα. Κάτι που επιτέλους το συνειδητοποιούν όλοι. «Το πανεπιστήμιο που ξέρουμε δεν θα υπάρχει πια!» προανήγγειλε περίλυπος ο Αλέξης Τσίπρας.
Από το στόμα του και στου Θεού το αυτί!
39 δείχνει.
Καήκαμαν.
Τυχαίο.Δε νομίζω
Δημοσίευση σχολίου