σεπτεμβρίασε...

Συμπάθα με...      Κοιτάζω,και διαβάζω,μερικούς,άλλοι γνωστοί,άλλοι άγνωστοι που γράφουν εδώ.Με μαγεύαν με τα κείμενά τους.Πρώτα να πώ ένα μπράβο στο filoiko που δίνει...βήμα να πουν την άποψή τους.Δεύτερο.Εγώ απο τη μία δεν είχα και την όρεξη,να ασχοληθώ μ'αυτό[ετσι έλεγα μέσα μου!]το παιχνιδάκι,του να γράφω!Όμως το να σε προ[σ]καλεί κάποιος απο τους γνωστούς-αγνώστους να γράψεις και σύ κάτι,και να πείς και σύ...φωναχτά τις σκέψεις σου,να τραβήξεις,πώς το λένε,τις κουρτίνες με όσα σκέφτεσαι,που κρύβουν όσα θες να γράφεις,και να αφήσεις λίγο να βγούν προς τα έξω όλα αυτά.Και έτσι με...σπρώξαν και μένα μαλακά.Και βγαίνει αυτό τώρα προς σε σένα.

Χθές,είχε μια βροχούλα.Η τρέλα μου!Άχ αυτή η μυρωδιά στο χώμα.Σεπτεμβρίασε!Βγήκα για περπάτημα.Ω ναί!Και ήταν λατρεμένα.Ηρέμησα.Με πόνεσε λίγο και το...γόνατο.Απο την υγρασία;Αλλά τί πειράζει.Βλέπω ανθίσαν και οι τριανταφυλλιές του Σεπτεμβρίου.Η μάνα έλεγε ότι είναι πιό όμορφες απ'αυτές του Μαιου.Μα και φαίνονται.Τα πέταλλά τους,πιο λίγα βέβαια,αλλά πιο χοντρά,δυνατά.Παρακάτω βλέπω φύλλα που...συγκινούνται.Γεμάτα δάκρυα.Παρακάτω,χαιδεύω λίγα φύλλα απο κάτι ευκάλυπτους,όπως τότε,που ήμουνα παιδί.Εκεί που παίζαμε,και έτρεχε αίμα στα γόνατά μας.Και γυρνάγαμε στο σπίτι και η γιαγιά απο τη μία μας έβαζε οινόπνευμα,και απο την άλλη είχε στο χέρι της αμυγδαλωτά,να μας δώσει να σταματήσει αίμα και κλάμα!Η αλμύρα,απο δάκρυα,και αμυγδαλωτά,να φτάνουν στο στόμα,και να γίνονται ένα!Κάπου-κάπου ακουγόταν και ένας λυγμός.Σώπα-σώπα,θα περάσει,μη μας ακούσει και η μάνα σου!

Είδες τί σου κάνει μια βροχούλα;Σου αφήνει τις θύμησες και κάνουν παιχνίδι στο μυαλό.Ήθελα πολύύύ καιρό να γράψω.Αλλά...σκάλωνα!Κόλλαγα!Πολύ άσχημα.Γι'αυτό στην αρχή σου απολογήθηκα!Πονάει και το...γόνατο!Να'ναι απ'τα χρόνια ή που η βροχη η σημερινή με έκανε να θυμηθώ τα χτυπήματα του τότε;Αλλά το βλέπω,όταν περπατάω,το αισθάνομαι,να πηγαίνει...μόνο του,εκεί που θέλει αυτό.Εκεί που μου ξυπνάνε σε κάθε στροφή,σε κάθε κλαδί,σε κάθε μέρος που έχω και μια παιδική ιστορία να θυμάμαι!Κι'εγώ απλά,να το...συνοδεύω.Γελάω μόνος με αυτό που μου συμβαίνει.Κουνάω κλαδιά.Μούσκεμα.Και γώ να γελάω,σα μικρό παιδί.Κρατάω τα μάτια ανοιχτά,και γίνομαι...παπί!Χα-χα-χα.Στο άλλο χέρι έχω το κινητό.Κοιτάζω την οθόνη.Ασημένια βροχή πάνω του.Ε καί;Τιμώμενο πρόσωπο οι σταγόνες είναι σήμερα.Δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις μαζί τους.Αλλά έτσι είναι.Μου είχε λείψει πολύ αυτη η μυρωδιά.Ανεβάζω χέρια ψηλά,χαμογελάω,κοιτάζω σύννεφα,κλαδιά,σταγόνες όλα ένα.Δε μπορώ να αριθμήσω ούτε συναισθήματα,μα ούτε τα αισθήματα που νιώθω αυτή τη στιγμή.Είναι τόόόσα πολλά.Συμπάθα με....Είπαμε Σεπτεμβρίασε.       Κ.Τ.