πάει κι ο Σεπτέμβρης...
...για Παρασκευή βράδυ λίγος κόσμος στην πλατεία.
Παρασκευή απόγευμα 30 Σεπτεμβρίου 2011
παιχνίδια και γέλια δίπλα στην λίμνη (βάλτε ήχο)
Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011
...είχε μια μέρα σήμερα!
Πρωιινή βόλτα στην Φιλιππιάδα
Αν δούμε προσεκτικά το video (προσφορά της Αερολέσχης Δυτικής Ελλάδας), θα παρατηρήσουμε πως η Φιλιππιάδα, είναι κτισμένη σε ένα εκπληκτικό τοπίο. Το δάσος που ''λούζει'' την πόλη μας σε συνδυασμό με τον κάμπο και το ποτάμι, βγάζουν ένα μοναδικό οπτικό αποτέλεσμα.
Δείτε το Βίντεο που μας πρόσφερε η Αερολέσχη Δυτικής Ελλάδας με πιλότο τον Δημήτριο Κώστα και συνεπιβάτη τον Βενετίκο Κώστα.
Αναδημοσίευση από myfilippiada.gr
46 σχόλια:
Όταν κοιτάς από ψηλά
μοιάζει η γη με ζωγραφιά
και συ την πήρες σοβαρά
και συ την πήρες σοβαρά
Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα
μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι
το μεγαλύτερο ανάκτορο
μοιάζει μ' ένα μικρούλι τόπι
Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε
από ψηλά αν τους κοιτάξεις
θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι
που στη στιγμή θα τούς ξεχάσει
θέμα 6 στο Δημοτικό Συμβούλιο σήμερα:
6. Διοργάνωση εκδήλωσης έκθεσης με θέμα : « Η Φιλιππιάδα κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912 – 1913 »
Η διατύπωση του θέματος θα έπρεπε να ήταν:
1912-2012 Εκατό χρόνια από τη απελευθέρωση της Φιλιππιάδας από τους Τούρκους.Διοργάνωση έκθεσης.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα βρει τις προθέσεις μας και στα κείμενα που αναγγέλουμε σημαντικά γεγονότα για την πόλη.
ΚΑΙ, ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ, ΚΑΙ, ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΥΣ !...
Είναι αρκετά συχνή η έφεση όλων μας να επικεντρώνουμε στην εξήγηση των γεγονότων, των φαινομένων και των προβλημάτων, και μετά την - όπως νομίζουμε - εύρεσή της, να θεωρούμε δεδομένη ή εύκολη, την επίλυσή τους, αλλά από τους ...άλλους ! Η έφεση αυτή είναι υπεραναπτυγμένη σ΄ όσους βρίσκονται "έξω από το χορό" ή όσους έχουν επιλέξει ή έτυχε να βρεθούν στις διάφορες κατηγορίες του "κηφηναριού", άκαπνοι πολιτικοί, καλομαθημένοι και καλοθρεμμένοι δημοσιολόγοι, υπερτιμημένοι "ειδήμονες" επιστήμονες, λαθρόβιοι "επενδυτές" αλογομούρηδες του χρηματιστηρίου κ.α...
Η σύγχρονη θηλυκή έκφραση της ημιμάθειας και του τρύπιου ελληνικού κομπασμού, η κυρά Όλγα των 8, διερωτήθηκε τις προάλλες στο γυαλί, (φυσικά μετά από αρκετές πρόβες και σκηνοθεσίες), για το γιατί η κυβέρνηση δεν προχώρησε στη λήψη των μέτρων που επέβαλλε το Μεσοπρόθεσμο, όπως η μείωση του δημόσιου τομέα, με την συνεπαγόμενη μείωση των δημόσιων υπαλλήλων.
Φορώντας το, τάχατες απορημένο ύφος, (όσο κι αν μπορεί, πια, να φανεί στο πολλαπλώς επεξεργασμένο πρόσωπό της...) του φωστήρα, που όλα τα ξέρει κι όλα τάχει πει και τάχει προφητέψει, η κυρά Όλγα διερωτήθηκε με έμφαση : "και ποιος τους εμπόδισε να εφαρμόσουν όλ΄ αυτά τα μέτρα ?...".
Το ό,τι, αμέσως μετά και στη συνέχεια του δελτίου της, η ίδια παρουσίαζε εκτενέστατα ρεπορτάζ με σωρεία αντιδράσεων, απεργιών και άλλων κινητοποιήσεων του ελληνικού λαού, φυσικά, δεν σήμαινε, για την ερωτούσα, τίποτα, π.χ. ως απάντηση στο "ποιος εμποδίζει τη λήψη των μέτρων...", ούτε, βέβαια, υπήρχε κανένας δισταγμός στο να υπερασπίζεται, η ίδια, τους αντιδρώντες και απεργούντες και να υπεραμύνεται του δίκιου και των αγώνων τους.
Το θέμα είναι, πως δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, μιας και ο κεντρικός στόχος της σκηνοθετημένης σαλάτας των 8, είχε επιτευχθεί : και στην μια και στην άλλη περίπτωση κατακεραυνώνονταν η κυβέρνηση !
Κάποιοι σαν την Τρέμη, οι διάφοροι και απανταχού "Τρέμηδες" θεωρούν, πως όσα έγιναν στην Ελλάδα και οδήγησαν στη χρεοκοπία, τάκαναν οι άλλοι, ενώ αυτοί, ούτε συμμετείχαν, ούτε έφταιξαν, ούτε φταίνε ! Είναι η νοοτροπία του "υπεράνω", του "όχι εγώ", που παρέχει, σήμερα την αυταπάτη της αθωότητας και το (παρμένο από τη ...σημαία) δικαίωμα στην άσκηση κριτικής. Είναι το θράσος του μαλακοπίτουρα, που νομίζει, πως μπορεί να το παίζει "και με τον αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ", δηλαδή και με τις απολύσεις και με τον απολυμένο !
΄Οπως σωστά γράφηκε από σχολιογράφο, αφού έτσι νομίζουν τα πράγματα οι τηλεοπτικοί αστέρες μας κι αφού πιστεύουν πως είναι ...αθώοι και αμέτοχοι, (γι αυτό λοιδορούν τους πολιτικούς που εξυβρίζονται και προπηλακίζονται), τότε ας βγουν να κάνουν κι αυτοί μια βόλτα στην Αθήνα ή σε όποια άλλη πόλη, ερχόμενοι φάτσα με φάτσα με τους πολίτες ! Ας το τολμήσουν και ας ξανάρθουν, μετά, να τοποθετηθούν και ν΄ απαντήσουν στο ερώτημα "ποιος εμποδίζει τη γρήγορη λήψη των σκληρών μέτρων" ?...
Αναρτήθηκε από ΛΟΓΟΠΛΟΚΟΣ στις 9:40 π.μ.
Μωρέ λογοπλόκε μου η Όλγα είναι σίγουρο ότι δεν φταίει, αφού όπως η ίδια διατείνεται δεν το είδε το DVD. Αν το έβλεπε σαν καλή δημοσιογράφος, που επίσης η ίδια διατείνεται ότι είναι,θα μας είχε ενημερώσει. Έτσι δεν είναι;
Όμως ανεξάρτητα από τα γιαούρτια που πιθανώς θα φάει αν κυκλοφορήσει στην αγορά, στο κομψό της ταγιεράκι αθροιζόμενα τόσο τα προερχόμενα από ακροδεξιούς όσο και τα προερχόμενα από "αριστερούς" της πεντάρας και του είδους της, το βέβαιο είναι ότι η εργασία την οποία επιτελεί της ανατέθηκε από τον εργοδότη της και όχι από τον Ελληνικό Λαό.
Ο οποίος σε άλλους έδωσε, γαλαντόμα, την εντολή να αντιμετωπίσουν την πτώση στο Καιάδα που μας επιφύλαξε ο ακατονόμαστος - ανεκδιήγητος πρώην πρωθυπουργεύων, πατώντας στο ωραίο, και στα σύνεφα ιπτάμενο, χαλί της μεταπολίτευσης, που όλοι μαζί νομίζαμε ότι δημιουργήθηκε από ρόδα χωρίς αγκάθια.
Τα λαμόγια κάθε είδους όλων των κομμάτων που νομίζουν ότι μπορούν να περισωθούν, είναι τα εμπόδια. Με αυτούς κάνει παρέα η Όλγα να είσαι σίγουρος.
Αντίλαλοι από την χθεσινή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Ζηρού ….
Κατέπληξε τους παρευρισκόμενους ο σύμβουλος της πλειοψηφίας και πρώην πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Νίκος Μάστορας !
Η όλη ΕΝΑΝΤΙΑ τοποθέτηση του και το ηχηρό ΟΧΙ στην πρόταση του δήμαρχου να δοθεί μηνιαία αποζημίωση 900 € στο πρόεδρο της δημοτικής εταιρίας ΤΑΡΑΚΟΥΝΗΣΕ συθέμελα την αίθουσα των συνεδριάσεων…
«Όταν κάθε μήνα βγαίνουν στην ανεργία χιλιάδες συμπολιτών μας και όταν η ανεργία διώχνει τους νέους στα ξένα είναι ανεπίτρεπτο εμείς εδώ να δίνουμε ένα δεύτερο μισθό σε υψηλόμισθο δημόσιο υπάλληλο» !
Έκλεψε την παράσταση χθες ο Νίκος σε αντίθεση με την ΕΛΑΣΣΟΝΑ που ήταν και για ΓΕΛΙΑ και για ΚΛΑΜΑΤΑ….
Οι άνθρωποι δεν έχουν συνειδητοποιήσει ούτε που βρίσκονται ούτε και… πως «έτυχε» να βρίσκονται εκεί που βρίσκονται …!
Φαίνεται ότι ξεχνούν ότι δεν τους «έτυχε» διότι κάποιοι τους φορτώθηκαν στους ώμους τους για να περάσουν απέναντι….
Και αυτοί έχουν πετάξει μες την λάσπη αυτό που απέναντι μπορούσε να τους περάσει…
Κρίμα…
Και μπράβο στο Νίκο Μάστορα !
ΥΓ... Πέραν των άλλων,
Ο ένας από τους δυο της ελάσσονος υπερψήφισε αυτό που κατεψήφισε ο Ν.Μάστορας...
Γράμμα -δηλαδή ηλεκτρονικό γράμμα- σήμερα από τον Σύλλογο Αιμοδοτών Φιλιππιάδας που έγραφε:
(θα αναγγελθεί και μπροστά)
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Ο Σύλλογος Εθελοντών Αιμοδοτών Φιλιππιάδας προσκαλεί τα μέλη και τους φίλους του, στις εκδηλώσεις που θα διεξαχθούν την Κυριακή, 9 Οκτωβρίου 2011, στην κεντρική πλατεία της πόλης μας.
Στην πλατεία θα παρουσιασθεί έκθεση με έργα ζωγραφικής των μαθητών των δημοτικών σχολείων της πόλης μας, που θα αφορούν στο θεσμό της Εθελοντικής Αιμοδοσίας.
Στις 11:00, με αφετηρία το 1ο Δημοτικό σχολείο, θα διεξαχθεί ποδηλατικός γύρος της πόλης, με τη συμμετοχή νεαρών συμπολιτών μας.
Στην κεντρική πλατεία, από τις 09:00 έως τις 13:00, θα διεξαχθεί η τακτική εθελοντική αιμοδοσία, η οποία είναι αφιερωμένη στη μνήμη της τ. Γραμματέας του Συλλόγου μας, Νατάσσας Σιάφη – Γαλανή, ως ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης για την πολυετή προσφορά της στο Κίνημα του Εθελοντισμού.
Η χώρα μας, δυστυχώς, είναι μία από τις ελάχιστες χώρες της Ευρώπης που αναγκάζεται να εισάγει αίμα, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες των κατοίκων της. Ενδεικτικά, μπορούμε να αναφέρουμε ότι απαιτούνται 130.000 μονάδες, ετησίως, για τους πάσχοντες από θαλασσαιμία, 40-60 μονάδες για κάθε ασθενή με λευχαιμία ή 10-40 μονάδες για κάθε τραυματία από τροχαίο ατύχημα.
Η ποσότητα αίματος που δίνει ο Αιμοδότης σε κάθε αιμοληψία είναι 450ml, δηλαδή το 1/20 από το αίμα του. Η ποσότητα αυτή αναπληρώνεται αμέσως από τον μυελό των οστών. Κάθε υγιής άνδρας ή γυναίκα, ηλικίας 18 έως 65 ετών, μπορεί άφοβα να δίνει αίμα 3-4 φορές το χρόνο. Η αιμοδοσία είναι πράξη ανθρωπιάς, είναι τελείως ακίνδυνη και διαρκεί 5-10 λεπτά της ώρας.
Γι’ αυτό, γίνε ΤΩΡΑ Εθελοντής Αιμοδότης:
Γιατί το αίμα δεν είναι βιομηχανοποιημένο προϊόν. Προσφέρεται μόνο από τον υγιή άνθρωπο στον πάσχοντα συνάνθρωπο.
Γιατί η προσφορά αίματος είναι προσφορά ζωής.
Γιατί ως εθελοντής αιμοδότης, καλύπτεις την οικογένειά σου σε αίμα αν χρειαστεί.
Γιατί η αιμοδοσία είναι ανώδυνη και ακίνδυνη.
Γιατί μόνο το εθελοντικά προσφερόμενο αίμα παρέχει ασφάλεια και ποιότητα στην υγεία.
Γιατί πρέπει η Πατρίδα μας να γίνει αυτάρκης σε αίμα, από εθελοντικά προσφερόμενο αίμα.
Γιατί είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Με τιμή
Το Δ.Σ. του ΣΕΑ Φιλιππιάδας
Από το ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ το email:
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Την Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011 συντονιστείτε στους 98,7 την συχνότητα του Δημοτικού Ραδιοφώνου Ιωαννίνων.
www.dimotikoradiofono.gr
Στις 5 το απόγευμα και μέχρι τις 7:00 ο Γιώργος Γκόντζος παρουσιάζει ένα αφιέρωμα στον Στέλιο Καζαντζίδη με αφορμή τα 80 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου λαϊκού βάρδου.
Ο Γιώργος Γκόντζος στο Δημοτικό Ραδιόφωνο, θυμίζει μερικά από τα δεκάδες αριστουργήματα του λαϊκού βάρδου, γνωστές και σπάνιες ηχογραφήσεις. Για τον Στέλιο μιλάει η γυναίκα του, Βάσω Καζαντζίδη.
Επίσης στην ίδια εκπομπή θα ακουστεί ένα ηχητικό ντοκουμέντο: ο χαιρετισμός του Καζαντζίδη σε εκδήλωση του Συλλόγου Πρεβεζάνων φοιτητών στην Πανηπειρωτική στην Αθήνα, τον Φεβρουάριο του 1982.
-Που θα δεις τον αγώνα το βράδυ; ρώτησα
-Η μύγα -λέγαν οι παλιοί με συγχωρείς κιόλας-στα σκατά πάει.Είναι το στέκι μου εκεί.Με πειράζουν τους πειράζω.Γελάμε,καλά περνάμε.
-Αν θέλεις έλα θα κεράσω.
Ε να μην πάω;
...Την αρνητική παράδοση των εννέα σερί ηττών σε ισάριθμες αναμετρήσεις στην Αγγλία θέλει να «σπάσει» σήμερα ο Ολυμπιακός .
Για να δούμε θα μπορέσει να ξορκίσει την κατάρα...
Ελα μωρή Ολυμπιακάρα...
Αρτι αφιχθείς από πλατεία και 2 τσίπουρα...
ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΗ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ?ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ?ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΥΓΙΕΙΝΗΣ ΔΕΝ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ?ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΤΙΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΜΑΣ ΝΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΣΕ ΞΕΝΟΥΣ?ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΑΚΟΥΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ?ΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ ΘΑ ΠΑΤΕ ΑΚΟΜΗ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ?
Υπάρχουν και οι άλλοι... που σέβονται τις παραδόσεις και καραφλιάζουν στο άκουσμα της ανάγκης να σταματήσει επί τέλους αυτό το κατάλοιπο της τουρκοκρατίας.
Μόνο ζημία προκαλεί στους επαγγελματίες της περιοχής και αιματοδοτεί σε υπερβολικό βαθμό τους γυρολόγους που εμπορεύονται είδη ευτελούς αξίας και ποιότητας!
Με το πέρας αυτού του αναχρονιστικού θεσμού η μικρή μας πόλη απονεκρώνεται εμπορικά για δύο ολόκληρους μήνες.
Γιατι τώρα που δεν γίνεται το παζάρι μέσα οι βόθροι δεν μυρίζουν πάλι φίλε ?
Aπό την πόλη έρχχομαι και στην κορυφή κανέλα...
Πως ήθελα να έχω και... ένα και δυο και τρία και...τέσσερα παιδιά !
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια
Kαβάφης;
Το «ευχαριστώ» είναι πρόστυχη πληρωμή. Όταν δυο άνθρωποι ζούνε ο ένας με την ανάσα του άλλου, δεν χωράει πληρωμή
Λάβαμε σε email την παρακάτω πρόσκληση
από τον Δήμο Ζηρού:
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Ο Δήμαρχος Ζηρού Δημήτριος Γιολδάσης σας προσκαλεί στα Εγκαίνια της έκθεσης
“Η Φιλιππιάδα κατά τους Βαλκανικούς πολέμους 1912 - 1913
που θα γίνουν στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου την
Παρασκευή 14-10-2011 και ώρα 19.00.
Ο Πάγκαλος θα πουλήσει ακίνητο για να πληρώσει την έκτακτη εισφορά.
Αφού τα φάγαμε μαζί μήπως πρέπει να τον βοηθήσουμε;
Δοκίμιο του Νίκου Δήμου
Τα ερωτήματα που τίθενται είναι δύο: «Ποιος είναι ο Χριστός;» και «Πού βρίσκεται σήμερα η εκκλησία Του;»
Ας δηλώσω από την αρχή ότι θεωρώ τον εαυτό μου αναρμόδιο να απαντήσει στο δεύτερο ερώτημα. Δεν είμαι μελετητής των εκκλησιαστικών θεμάτων. Επί πλέον, από την απάντησή μου στο πρώτο ερώτημα θα καταφανεί ότι δεν θεωρώ πως οι υπάρχουσες Χριστιανικές εκκλησίες είναι «εκκλησίες Του», ότι δηλαδή εκπροσωπούν την πραγματική του διδασκαλία.
Ας ξεκαθαρίσω επίσης από την αρχή πως δεν θα απαντήσω ως πιστός. Η πίστη είναι υποκειμενική, ανήκει στον αυστηρά προσωπικό χώρο και δύσκολα προσφέρεται για φιλοσοφικό διάλογο, ανάλυση ή διαπραγμάτευση. Πέρα από το γεγονός ότι, επειδή σέβομαι βαθύτατα το μυστήριο του Είναι, θεωρώ πως ό,τι λέγεται η γράφεται για το Άρρητο, το προδίδει. Άρα η απάντησή μου θα δοθεί χωρίς προσφυγή σε μεταφυσικές ή άλλες υπερβατικές δοξασίες.
Αν για τους παραπάνω λόγους αποκλειστεί η θεϊκή του υπόσταση, το ζητούμενο «ποιος είναι ο Χριστός;» θα μπορούσε να αναφέρεται στο ιστορικό πρόσωπο – ή στην διδασκαλία. Θα αναφερθώ στην δεύτερη που πιθανότατα συμπίπτει με το πρώτο. Στα αρχαιότερα κείμενα της χριστιανικής παράδοσης ο Ιησούς εμφανίζεται πολύ περισσότερο ως διδάσκαλος ήθους και πολύ λιγότερο ως δημιουργός θρησκείας (δηλαδή θεολογικού δόγματος). Θα έλεγα, περισσότερο σαν άνθρωπος παρά σαν Θεός. Ακόμα και στα (μεταγενέστερα) Ευαγγέλια, ο ίδιος ουδέποτε δηλώνει ευθέως πως είναι Θεός. Άλλωστε η βιβλική φιλολογική έρευνα δείχνει πως, στην Καινή Διαθήκη, οι περισσότερες (αν όχι όλες) οι αναφορές σε δογματικά και θρησκειολογικά θέματα, εκπληρώσεις προφητειών, και άλλα θεολογικά, είναι κατοπινές προσθήκες. Τα Ευαγγέλια έχουν γραφτεί αντίστροφα για να εκπληρώσουν τους όρους που έθετε η ήδη διαμορφωμένη πίστη. Πράγμα που φαίνεται και από τις προγενέστερές τους αυθεντικές επιστολές του Αποστόλου Παύλου και τις Πράξεις των Αποστόλων.
Μέσα στα πρώτα κείμενα βλέπω τον Χριστό ως άνθρωπο: χαρισματικό, μεγαλοφυή, μεγαλόκαρδο – αλλά άνθρωπο. Και εκεί βρίσκεται η μεγάλη αξία της παρουσίας και της διδασκαλίας του. Ένας ημίθεος ή θεάνθρωπος θα παρουσίαζε ενδιαφέρον ως σύνθετο ον (κάτι σαν Κένταυρος) αλλά περιέχει ανυπέρβλητες εννοιολογικές δυσκολίες που ταλαιπώρησαν τους Πατέρες της Εκκλησίας και τους θεολόγους επί αιώνες: από τον Ιγνάτιο της Αντιοχείας, τον Άρειο, τον Νεστόριο και την Σύνοδο της Χαλκηδόνος μέχρι τον Rudolf Bultman. Επιπλέον η διαπραγμάτευση του θέματος ξεφεύγει από τους όρους του κειμένου αυτού, που γράφεται χωρίς μεταφυσικές παραδοχές.
Η θεώρηση του Χριστού ως ανθρώπου όχι μόνο δεν αποδυναμώνει την διδασκαλία του, αλλά την ενισχύει. Θα μπορούσε μάλιστα να ισχυριστεί κανείς ότι η διδαχή του αποκτά νόημα, κύρος και αξία, μόνον αν είναι άνθρωπος. Αν είναι Θεός, πρόκειται για «πολιτική προπαγάνδα» – και η όλη πορεία και Σταύρωσή του, γίνεται κάτι σαν σκηνοθετημένη παράσταση. Με έκβαση γνωστή εκ των προτέρων και κίνδυνο μηδενικό.
Η διδαχή του Ιησού προϋποθέτει ένα κόσμο ατελή, πόνου και δυστυχίας. Ένα κόσμο όπου είτε δεν υπάρχει Θεός, είτε, αν υπάρχει, δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την μοίρα των ανθρώπων. Σε αυτόν τον παράλογο κόσμο έρχεται ο Χριστός και προσφέρει ως αντίδοτο την αγάπη. Το κίνημά του, όχι μόνον δεν αποτελεί συμπλήρωμα ή ολοκλήρωση του θεϊκού έργου – βρίσκεται σε αντίθεση με αυτό. Αν υπήρχε Θεός ο οποίος «τα πάντα εν Σοφία εποίησεν», ο Χριστός και το κήρυγμά του θα περίττευαν. Ένα και μόνο νεύμα του Παντοδύναμου, θα είχε εξαφανίσει τον πόνο από την γη.
Συνέχεια στο επόμενο...
Συνεχεια από το προηγούμενο
Η θεωρία ότι ο Θεός χρησιμοποιεί την οδύνη «για να μας δοκιμάσει» είναι εξευτελιστική για την οποιαδήποτε έννοια Θεού και ανάξια φιλοσοφικής διαπραγμάτευσης. Όσο για το σαδιστικό εφεύρημα του «προπατορικού αμαρτήματος», απόγονο των πρωτόγονων ταμπού – είναι σαφώς ένα εξουσιαστικό τέχνασμα του κάθε ιερατείου για να κρατάει δέσμιους τους πιστούς του.
Για την λύτρωση και σωτηρία του ανθρώπου, ο Ιησούς δεν προτείνει δογματικές ή ιεροτελεστικές αλλά ηθικές λύσεις. Η δογματική του είναι δεδομένη για τους ακροατές του – αυτή του Εβραϊκού νόμου και των προφητών, τους οποίους «ουκ ήλθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι». Δεν απαιτεί τόσο να πιστέψουμε σε κάτι όσο να κάνουμε κάτι. Δεν δίνει σημασία στην θρησκευτική τελετουργία αλλά στην ανθρώπινη πράξη («άφες εκεί το δώρον σου έμπροσθεν του θυσιαστηρίου και ύπαγε πρώτον διαλλάγηθι τω αδελφώ σου»). Ακόμα και την πανίσχυρη στο Εβραϊκό χώρο έννοια της αμαρτίας την ξεπερνάει με την αγάπη. Η ουσία αυτού του κηρύγματος είναι να φέρει τους ανθρώπους κοντά και με την δύναμη της αγάπης να τους δώσει την δυνατότητα επιβίωσης σε έναν απάνθρωπο κόσμο: τον κόσμο της φθοράς, της απώλειας και του θανάτου.
Έτσι λοιπόν για μένα, η διδασκαλία του Χριστού είναι ένα κήρυγμα διαμαρτυρίας για την ψυχρότητα και την σιωπή του σύμπαντος, ένα κήρυγμα πανανθρώπινης αλληλεγγύης μπροστά στην αδιαφορία των ουρανών.
Το πως αυτή η διδασκαλία αναμίχθηκε με ένα σωρό ξένες δοξασίες και χρησίμευσε για να συνταχθεί ένα δόγμα, μία θεοδικία και για να παγιωθούν περίλαμπρα εξουσιαστικά οικοδομήματα (που έχουν εντελώς λησμονήσει την αφετηρία τους) αυτό το έχει καταδείξει ήδη η ιστορική έρευνα. Όταν αποκρυσταλλώθηκε οριστικά το δόγμα, η Αγάπη πέρασε στο περιθώριο. Η λέξη «αγάπη» απουσιάζει εντελώς από το Σύμβολο της Πίστεως (το γνωστό σε όλους «Πιστεύω»).
Κάποιος που σήμερα θα ξεκινούσε να διδάξει από την αρχή την Επί του Όρους Ομιλία, θα κινδύνευε – κυρίως από τους εκπροσώπους της εκκλησιαστικής και της κοσμικής εξουσίας. Κάτι γνώριζε εκείνος που την ονόμασε «σκάνδαλο».
>Η πραγματική διδαχή του Ιησού δεν πρόλαβε να διαδοθεί. Δεν απέκτησε ποτέ την παραμικρή δυνατότητα να εξαπλωθεί και να πείσει. Οι ίδιοι οι κατηχητές και οι πιστοί της, την πρόδωσαν πρώτοι. Γι αυτό και μπορούμε να μιλάμε για αποτυχία του Χριστιανισμού. Μπορεί να απέκτησε εκατοντάδες εκατομμύρια πιστούς, να ανέδειξε ιεράρχες και θεολόγους, να οικοδόμησε μυριάδες ναούς – αλλά δεν κατόρθωσε το ουσιαστικό: να αλλάξει τον κόσμο.
Είναι η μοίρα των μεγάλων διδασκάλων να προδίδονται από τους ίδιους τους πιστούς τους. Και ο Βούδας, που είχε σαν μόνο στόχο του την υπέρβαση του ανθρώπινου άλγους, που ουδέποτε θέλησε να θεολογήσει – θεοποιήθηκε μερικούς αιώνες μετά τον θάνατό του. Έγινε άγαλμα και εικόνα (παρά την ρητή του απαγόρευση για κάθε είδους απεικονίσεις) απέκτησε αγίους και οσίους, λειτουργούς και Δαλάι-Λάμες.
Φαίνεται ότι η επιθυμία των ανθρώπων για το επέκεινα και την εδώ τελετουργική απεικόνισή του είναι τόσο ισχυρή που τίποτα δεν μπορεί να της αντισταθεί. Όπως και η ανάγκη τους για μία «μαγική», ετεροκινούμενη λύση στα προβλήματά τους.
Σίγουρα είναι πιο εύκολο να ανάψεις ένα κερί, από το να κάνεις μία καλή πράξη. Να παρακαλέσεις έναν άγιο, από το να ασκήσεις την αγάπη.
Όλα αυτά δεν αφαιρούν αλλά προσθέτουν στο ανθρώπινο πρόσωπο του Ιησού. Που οραματίστηκε ένα κόσμο πολύ πιο πλούσιο σε ανθρώπινες αξίες. Απλά η ανθρωπότητα δεν στάθηκε αντάξιά του.
Η κατά Αντ. Σαμαρά ελληνικότητα
του Φώτη Απέργη, Ελευθεροτυπία, 25/09/11
ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ το περασμένο Σαββατοκύριακο ο Αντώνης Σαμαράς, εξηγώντας πώς θα χτίσει μια Ελλάδα που, «με τη βοήθεια του Θεού», θα γιορτάσει περήφανη το 2021 «τα 200 χρόνια της λευτεριάς της», θυμήθηκε και τον πολιτισμό.
Δεν μίλησε για τους θεσμούς που πρέπει επιτέλους να κόψουν τις σπατάλες, ούτε για τους σπασμωδικούς τρόπους που μηχανεύεται τώρα στα στερνά η κυβέρνηση για να τους υποχρεώσει να το κάνουν. Γιατί να μπει στα δύσκολα; Προτίμησε να καταγγείλει ότι «εξαφανίστηκαν ή υποβαθμίστηκαν από τα σχολικά βιβλία ο Παπαδιαμάντης, ο Κωστής Παλαμάς, ο Βιζυηνός, ο Παπαντωνίου, ο Θεοτοκάς, ολόκληρη η γενιά του '30. Σαν ένα αόρατο χέρι να έσβησε κάθε αναφορά στην εθνική ιδιο-προσωπεία, στην εθνική παράδοση του τόπου αυτού. Σαν να μη θέλουμε τα παιδιά μας να νιώσουν την ελληνικότητα».
Και όμως: Ελαττώματα τα σχολικά βιβλία έχουν πολλά. Αλλά ήδη από το δημοτικό, ανθολογούνται σ' αυτά από τον Ρήγα, τον Παπαδιαμάντη, τον Παλαμά και τον Βενέζη, έως τον Καρυωτάκη, τον Ρίτσο, τον Ελύτη και τη Δούκα. Στα βιβλία τού γυμνασίου συγκατοικούν πλέον ο Μυριβήλης, ο Καραγάτσης, ο Σεφέρης, ο Αναγνωστάκης και η Δημουλά. Ενώ σ' εκείνα του λυκείου ο Βιζυηνός, ο Θεοτοκάς, ο Εμπειρίκος, η Καρέλη...
«Αυτό θα το τελειώσω!» συνέχισε με ζηλευτή δημοκρατικότητα ο επίδοξος πρωθυπουργός. Και ανήγγειλε ότι «το περιεχόμενο όλων των διδακτικών βιβλίων θα αναθεωρηθεί από επιτροπές που θα λειτουργήσουν υπό την εποπτεία της Ακαδημίας Αθηνών».
Η ιστορική γνώση δεν τα πάει καλά με την εθνικιστική απλούστευση. Αν ο Α. Σαμαράς είχε διαλέξει την πρώτη, θα παραδεχόταν ότι πολλοί από τους λογοτέχνες που επικαλείται δεινοπάθησαν στον καιρό τους από την Ακαδημία. Θα θυμόταν ποια στάση κράτησε το «ανώτατο πνευματικό ίδρυμα» στη χούντα και πόσο μειωτική διαδικασία υφίστανται και σήμερα πολλοί διανοούμενοι, που το 'χουν μαράζι να γίνουν ακαδημαϊκοί.
«Πώς να σας το πω: Συμβαίνει η ιδιότητα του ακαδημαϊκού να μην αρμόζει στην ιδιοσυγκρασία μου», είχε πει εύγλωττα ο Ελύτης. Ο ίδιος θεωρούσε «αυθαίρετη και ηλίθια τη διάκριση ανάμεσα σε "εθνικόφρονες" και "προοδευτικούς"». Ενώ, για να θυμηθούμε και άλλους κορυφαίους της δήθεν «εξαφανισμένης» από τα σχολικά βιβλία γενιάς του '30, ο Μόραλης είχε πει: «Η ελληνικότητα; Νομίζω πως το πρόβλημα αφορά τους φιλέλληνες, όχι τους Έλληνες». Καυστικότερος υπήρξε ο Χατζιδάκις: «Δε νομίζω ότι κινδυνεύουμε ως Έλληνες, αλλά ως ελληνολάτρεις». Και εξήγησε: «Παρελάσεις, εθνικόφρονα λογύδρια, παραστάσεις σχολικές κι άλλα παρόμοια ενισχύουν την ιδιότυπη φασιστική μας κληρονομιά. Το περίφημον "πας μη Έλλην βάρβαρος"».
Τι ειρωνεία! Κάποια «εθνικόφρονα λογύδρια» επικαλούνται σήμερα κι εκείνους τους καλλιτέχνες, που, στις αρχές του περασμένου αιώνα, αγάπησαν βεβαίως την ελληνική παράδοση και στηρίχθηκαν σ' αυτή, όμως επηρεάστηκαν βαθιά και από τον υπερρεαλισμό, τον μοντερνισμό και τα άλλα ευρωπαϊκά ρεύματα του καιρού τους. Ετσι μίλησαν μια νέα, τη δική τους ελληνική γλώσσα. Μια γλώσσα δίχως εθνικές ή χριστιανικές παρωπίδες, σαν αυτές στις οποίες επενδύει ο Α. Σαμαράς.
Ως υπουργός Πολιτισμού, ο τελευταίος είχε επιτρέψει να λογοκριθεί το βίντεο του Κώστα Γαβρά στο Μουσείο της Ακρόπολης, που παρουσίαζε τους βανδαλισμούς ρασοφόρων εις βάρος του Παρθενώνα. Αναθαρρημένη, τότε, η Ιερά Σύνοδος είχε ανακοινώσει ότι θα απευθυνθεί στην Ακαδημία Αθηνών προκειμένου «να χρηματοδοτήσει την έρευνα και συγγραφή μελέτης περί της συμβολής της Εκκλησίας στη διάσωση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού».
Ας ελπίσουμε ότι ολοκληρώθηκε αυτό το έργο. Γιατί, αν ο Α. Σαμαράς γίνει πρωθυπουργός, η Ακαδημία θα έχει κι άλλες υποχρεώσεις.
Για την ΚΑΛΗΜΕΡΑ μας, ρε γαμώτο.
Πτυελοδοχεία
Πείσμωσα. Από τις διαφωνίες αρκετών στο χτεσινό μου σχόλιο για τις αποδείξεις που πρέπει να προσκομίζουμε στον εφοριακό. Κάθετα και οριζόντια, διαφωνώ. Από τη μια το μέτρο του Βενιζέλου μοιάζει να προέρχεται από κάποιον παράφρονα και μουρλό. Από την άλλη, όμως, ολόκληρη η χώρα έχει τυλιχτεί σε ζουρλομανδύα κανονικό. Δηλαδή οι εφοριακοί που κολυμπάνε στην διαφθορά και την λαμογιά, πολίτες αυτής της χώρας δεν είναι κι αυτοί; Οταν λοιπόν διαπράττουν εξ επαγγέλματος τέτοιες κακουργηματικές πράξεις, δεν βυθίζουν το τόπο στην ανυποληψία και την καταστροφή; Δεν σκοτώνουν το μέλλον ακόμα και των δικών τους παιδιών; Αυτό κι αν είναι παρανοϊκό. Και οι μαντροταξιτζήδες που επί δεκαετίες δεν έχουν κόψει μισή απόδειξη, που ζήτημα είναι αν δηλώνουν ετησίως δώδεκα χιλιάρικα και που εκλαμβάνουν την τσάμπα άδεια από την Χούντα ως μεταβιβάσιμη στα παιδιά τους προίκα, τι είναι; Αυτοί κι αν σπρώχνουν το μέλλον των επιγόνων τους στο γκρεμό. Και όλοι αυτοί οι εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες που παριστάνουν τους ανήμπορους και τους παρίες, στο ζουρλομανδύα κι αυτοί. Ελεος δηλαδή. Ο μέσος Ελληνας πλούσιος. Η χώρα φτωχή. Μπόλικα από τα σπίτια, τα διαμερίσματα, το μπετόν, το τσιμέντο, τα τούβλα, τους χρυσοποίκιλτους λουτροκαμπινέδες, τα έπιπλα, τις βίλες, τα εξοχικά, όλα αυτά που κοστίζουν ίσαμε ένα τρισεκατομμύριο eurosς, προέκυψαν από μαύρο χρήμα, φακελάκια, υπόγεια συναλλαγή. Εχω πρόταση, λοιπόν. Εμείς οι κανονικοί, όσοι είμαστε και όσοι φυσικά εξακολουθούμε να πληρωνόμαστε έστω και με κουρεμένες αποδοχές, να οργανώσουμε κίνημα εναντίον αυτών που δεν πληρώνουν. Να το πω αλλιώς. Οποιος δεν πληρώνει, πρέπει να αποδείξει εμπράκτως ότι δεν έχει μία. Τότε συμφωνώ. Για να συμβεί αυτό, πρέπει οι καταθέσεις, οι μετοχές και τα περιουσιακά στοιχεία όλων των Eλλήνων να βγουν στο φως. Να αναρτηθούν στο Διαδίκτυο ώστε να μπορώ εγώ να ελέγχω τον απένταντί μου. Τον οργισμένο εναντίον των καθεστωτικών, Για να δούμε λοιπόν. Πόσα έχω εγώ που πληρώνω κανονικά και πόσα ο κολλητός μου που διαθέτει πενταπλάσια από εμένα εισοδήματα και που παριστάνει τον τρελό; Στην τρέλα αυτός, στην τρέλα ο εφοριακός, στην τρέλα ο γιατροδικηγοροεργολάβος, στην τρέλα ο Βενιζέλος, στην τρέλα ο δικομματισμός. Δεν πληρώνουμε τους φόρους μας γι' αυτό η χώρα έχει μετατραπεί σε φέρετρο των παιδιών μας και σε πτυλεοδοχείο των δανειστών. Ούτε την ροχάλα μου αξίζεις άθλιο κλεφτρόνι των αληθινών ελλήνων πατριωτών!
ΥΓ.. Πικρόχολο αυτομαστίγωμα από τον Δ Δανίκα.
Όποιος διαφωνεί, να σηκώσει το χέρι.
Σουηδικές προβοκάτσιες
Πριν από λίγες ημέρες το Ανώτατο Δικαστήριο της Σουηδίας αποφάνθηκε ότι στο εξής οι υποψήφιοι για ακαδημαϊκή θέση στα σουηδικά πανεπιστήμια θα μπορούν να υποβάλλουν την αίτησή τους και στα... σουηδικά!
Οχι, δεν πρόκειται περί λάθους. Ως τώρα τα ίδια τα πανεπιστήμια, επιθυμώντας προφανώς να αντιμετωπίζουν επί ίσοις όροις τους σουηδούς υποψήφιους με τους υποψήφιους από όλον τον κόσμο, επέμεναν ότι οι αιτήσεις θα πρέπει να υποβάλλονται μόνο στα αγγλικά. Φανταστείτε να είχε υποστηρίξει κάτι τέτοιο η κυρία Αννα Διαμαντοπούλου, η οποία είχε υποστεί δημόσιο περίπου λιντσάρισμα επειδή είχε προτείνει κάποια μαθήματα να γίνονται στα αγγλικά σαν μια ελάχιστη προϋπόθεση για να μπορούν οι φοιτητές μας να παρακολουθούν από πρώτο χέρι τις εξελίξεις στον τομέα τους διεθνώς.
Ας είναι. Τα θυμήθηκα αυτά διαβάζοντας τη συνέντευξη στο «Βήμα» ενός από εκείνους τους Ελληνες που μας κάνουν υπερήφανους, του κ. Δ. Χριστοδούλου, ο οποίος πήρε το ανώτερο βραβείο μαθηματικών στον κόσμο _ κάτι σαν το Νομπέλ της επιστήμης του. Ο οποίος, μεταξύ άλλων, έκανε μερικές πολύ καυστικές παρατηρήσεις που σχετίζονται με την κατάσταση των πανεπιστημίων μας.
Παρατήρησε, για παράδειγμα, πως ενώ δέχεται προσκλήσεις από όλον τον κόσμο για διαλέξεις _ ακόμη και την Ημέρα των Ευχαριστιών τον κάλεσαν στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και βρέθηκε σε μια κατάμεστη αίθουσα με ορθίους _ στα ελληνικά πανεπιστήμια δεν τον έχουν προσκαλέσει ποτέ, παρ' ότι ο ίδιος θα πήγαινε αφιλοκερδώς. Ζήλια ή άγνοια; Διαλέγετε.
Υποστήριξε ακόμη ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν κλειστεί στον εαυτό τους και έχουν μείνει 30 χρόνια πίσω. Για του λόγου το αληθές επισήμανε ότι ένα καλό πανεπιστήμιο φαίνεται και από τους φοιτητές που προσελκύει. Ετσι στην Κρήτη, που αποτελεί την εξαίρεση, βλέπει κανείς μεταπτυχιακούς φοιτητές από όλον τον κόσμο, ακόμη και από χώρες με μεγάλη εκπαιδευτική παράδοση όπως η Αγγλία, η Γερμανία και οι ΗΠΑ. Στην Αθήνα;
Δεν γνωρίζω τι εντύπωση κάνουν όλα αυτά στον κ. Πελεγρίνη. Φαντάζομαι ότι τον τελευταίο καιρό είναι απασχολημένος ο ίδιος και ορισμένοι συνάδελφοί του για να δουν πώς θα αποτρέψουν την εφαρμογή της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Πού να έχουν καιρό για τέτοιες «κοσμοπολίτικες» πολυτέλειες!
Αναδημοσίευση από το ΒΗΜΑ,Καψής.
ΥΓ... "να κλαις ή να γελάς;".
(απ το ΜΑΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ )
Κανονικά, ο Πάγκαλος θα έπρεπε να φορολογηθεί σαν ακίνητο. Τόσο χώρο πιάνει.
ο pitsirikos
ΜΙΛΤΟ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ;;;Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ Κ Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΝΑ ΔΩΡΙΣΟΥΝ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΤΟΥΣ ΣΕ ΑΠΟΡΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΜΑΣ...ΤΙ ΛΕΣ;
Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΚAI Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΝΑ ΔΩΡΙΣΟΥΝ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΤΟΥΣ ΣΕ ΑΠΟΡΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΜΑΣ...
ΤΙ ΛΕTE;
Να σηκώσω λοιπόν το χέρι για να συμφωνήσω με τον Δανίκα και να επαναλάβω την πρότασή του καθότι επανάληψης μήτηρ μαθήσεως:
"Όσοι εξακολουθούμε να πληρώνουμε έστω και με κουρεμένες αποδοχές, να οργανώσουμε κίνημα εναντίον αυτών που δεν πληρώνουν. Να το πω αλλιώς. Οποιος δεν πληρώνει, πρέπει να αποδείξει εμπράκτως ότι δεν έχει μία. Τότε συμφωνώ. Για να συμβεί αυτό, πρέπει οι καταθέσεις, οι μετοχές και τα περιουσιακά στοιχεία όλων των Eλλήνων να βγουν στο φως. Να αναρτηθούν στο Διαδίκτυο ώστε να μπορώ εγώ να ελέγχω τον απένταντί μου. Τον οργισμένο εναντίον των καθεστωτικών."
Αφιερωμένο στο Τσίπρα, την Παπαρήγα και λοιπά παλαιο και αντι κομμουνιστικά κατάλοιπα που δηλώνουν αριστεροί και πιστεύουν ότι θα πείσουν και εμάς ότι πράγματι είναι. Στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που "πιέζονται" από την κοινωνία. Στο Πάγκαλο που νομίζει ότι προκαλώντας και αστειευόμενος θα τα βγάλει πέρα με τις εσωκομματικές ανακατατάξεις στο ΠΑΣΟΚ. Στο Ρέπα και στον Ραγκούση που νομίζουν ότι μας ενδιαφέρει τι άφησε ο ένας στο συρτάρι του άλλου.
Σε όλους εμάς...
Ρε παιδιά ο Τσοχατζόπουλος θα τα βγάλει
πέρα με τις εκτακτες εισφορές;
Είναι τόσα ακίνητα που αγόρασε.
Κριμμένος ο παρ ολίγον πρωθυπουργός...
Ο Sfrang σχολιάζει το γοκίμιο του Ν.Δήμου
Στο δοκίμιο που προηγήθηκε, ο Νίκος Δήμου παρουσιάζει τον Ιησού (και όχι Χριστό) ως κοινό άνθρωπο με μια ανωτερότητα στη γνώση και τις προθέσεις, ένα «διδάσκαλο ήθους». Βέβαια, προσωπικά θεωρώ προβληματικό να ξεπερνιέται σιωπηρά το ερώτημα, αν υπήρξε ποτέ το ιστορικό πρόσωπο, με τις ανθρώπινες ιδιότητες που περιγράφουν τα εκκλησιαστικά κείμενα. Έστω όμως, πάντα υπάρχει η δυνατότητα να επινοηθεί ως άσκηση ένα υποθετικό ιστορικό κατασκεύασμα και, με βάση όσα δήθεν είπε και έπραξε αυτό, να επιχειρηθεί μια κριτική της εποχής του και της πορείας του ανθρώπινου πολιτισμού.
Το ίδιο γίνεται συχνά στη Φυσική όπου, για παράδειγμα, υποθέτουμε ότι τα θεμελιώδη ηλεκτρικά φορτία στη φύση είναι τρία (και όχι δύο) και αρχίζουμε να οικοδομούμε με βάση αυτή την υπόθεση μία «νέα Φυσική». Αποτέλεσμα είναι να καταλήξουμε σε αντιφάσεις με τα φαινόμενα και τις μετρήσεις. Μαθαίνουμε λοιπόν έτσι, πώς δομείται ένας επιστημονικός τομέας και με ποιες διαδικασίες ελέγχουμε την ορθότητα της επιστήμης... Αλλά τίποτα περισσότερο από μια πνευματική εξάσκηση και τίποτα ως προς την πραγματικότητα της ζωής και της φύσης.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ο Ιησούς και η ζωή του είναι ένας μύθος (ή παραμύθι), ο οποίος μπορεί να μας διδάξει κάτι, ένας μύθος του Αισώπου ιουδαϊκής κοπής. Θα παρακάμψω την απαραίτητη ανάπτυξη του φαινομένου ότι οι «πιστοί» και «υπηρέτες» του συγκεκριμένου ανθρώπου (οπαδοί, υποτακτικοί, λακέδες του), έχουν δημιουργήσει ιστορικά με τη βοήθεια αυτού του μύθου έναν εγκληματικό, εκφοβιστικό και εκμεταλλευτικό μηχανισμό που γελοιοποιεί εκ προοιμίου κάθε απόπειρα για μελέτη του παραδείγματος «Ιησούς». Ένα το κρατούμενο, λοιπόν, σε βάρος του διδασκάλου ότι δεν προέβλεψε, αν και σοφός άνθρωπος, πως οι άνθρωποι στον περίγυρο και στη διαδοχή του θα κάνουν κατάχρηση της παρουσίας και των λόγων του...
Το δεύτερο και πιο σημαντικό, με το οποίο διαφωνώ, είναι η αναφορά στο μήνυμα της «αγάπης», το οποίο προβάλλει συχνά και ο Νίκος Δήμου. Δεν είναι πρωτότυπο αυτό το μήνυμα· κι άλλοι πολιτισμοί το προέβαλαν (κανένας ηγεμόνας δεν θέλει να αλληλοτρώγονται οι πολίτες της επικράτειάς του). Αλλά ούτε αυτό είναι κακό, να προβάλλεις δηλαδή ένα ήδη γνωστό και σωστό μήνυμα για να εμπεδωθεί η σημασία του και να επιτευχθεί επιτέλους η εφαρμογή του.
Κυρίως αναρωτιέμαι αν, παλιά και τώρα, είναι έντιμο να προβάλλεται άκριτα το μήνυμα της αγάπης και γενικότερα η «αγαπολογία» που γίνεται σύνθημα στα χείλη πονηρών και αδίστακτων εκμεταλλευτών! «Αγάπα τον πλησίον σου», όταν «ο πλησίον» είναι το ευσεβέστατο αφεντικό που σού κλέβει μισθούς και ασφαλιστικά ένσημα ή ο πεφωτισμένος κληρικός που έχει βιάσει το ανήλικο παιδί, εγγόνι, ανίψι, γειτονόπουλό σου; «Αγάπα τους εχθρούς σου», όταν «εχθρός» είναι ο ευλαβής μισθοφόρος πολέμου που έχει σκοτώσει την οικογένειά σου ή ο επιφανής πολιτικός που έχει κατακλέψει το δημόσιο ταμείο; Αλήθεια, τελικά ποιος εξυπηρετείται διαχρονικά από αυτή την αγαπολογία;
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Συνέχεια ...απο τον Sfrang
Και τι συναισθήματα, πέραν αυτών της συνενοχής σε εκμετάλλευση, μπορεί να αποκομίζει κάποιος έντιμος και εχέφρων, όταν η «αγάπη» προβάλλεται στην Ηλεία ως δείγμα ανώτερου ήθους στον ηθικά και οικονομικά εξουθενωμένο και ανθρώπινα εξευτελισμένο λαθρομετανάστη από το Μπάνγκλα Ντες ή το Σουδάν που δουλεύει δωδεκάωρα και δεκαπεντάωρα στα φραουλοχώραφα των αραχτών «αγροτών» και όταν έρθει η στιγμή της πληρωμής, τον καταγγέλλει το «αφεντικό» στην Αστυνομία ως παράνομο για να απελαθεί;
Θα έλεγα λοιπόν ότι είναι ευτύχημα που «η ανθρωπότητα δεν στάθηκε αντάξιά του» (του Ιησού) και πολλοί απελπισμένοι πλήρωσαν διαχρονικά τους ευλαβείς καταπιεστές και εκμεταλλευτές τους με το νόμισμα που τους άξιζε - όσοι τα κατάφεραν και όσο άντεξαν... από τους Είλωτες και τον Σπάρτακο, μέχρι τους σημερινούς επαναστατημένους στις αραβικές χώρες! Και τελικά και ο ίδιος ο Ιησούς (λέγεται ότι) είπε, σύμφωνα με τα ευαγγέλια, όταν ο Πέτρος έκοψε το αυτί κάποιου αντιπάλου: «Οι λαβόντες μάχαιρα εν μαχαίρη αποθανούνται» (Ματθ. 26,52), αυτό που λέμε απλοϊκά «Μάχαιραν έδωκας, μάχαιρα θα λάβεις!» Δεν του είπε «Αγάπα τον πλησίον σου» και «Μετανόησε για να συγχωρεθείς»!
Πέρα απ' αυτά δε, επειδή κάποιοι περιμένουν να διδαχθούν «ήθος» από τον (ιστορικά πιθανότατα ανύπαρκτο) Ιησού, θεωρώ προσωπικά ότι, μια κοινωνία της οποίας επιφανείς ερευνητές έχουν καταφέρει μέσα σε 200-300 χρόνια επιστημονικής ανάπτυξης να επικοινωνούν σε λίγα δευτερόλεπτα με όλο τον κόσμο απευθείας και μέσω τεχνητών δορυφόρων, να επεκτείνουν το προσδόκιμο ζωής από τα 30-35 στα 80 χρόνια, να ανακαλύπτουν κοσμολογικές διεργασίες πίσω στην αρχή του χρόνου και γαλαξίες στα βάθη του σύμπαντος, να διεισδύουν στο μικρόκοσμο της ύλης και να μελετούν τα συστατικά στοιχεία των πρωτονίων και άλλων υποατομικών σωματιδίων, μια κοινωνία της οποία εκλεκτά μέλη κατορθώνουν να δημιουργούν με πολλές δεκάδες διαφορετικούς ήχους τεχνητών οργάνων και ανθρώπινων φωνών ένα ενιαίο συμφωνικό ήχο που γίνεται αντιληπτός μελωδικά και αρμονικά με ευχαρίστηση και ψυχική ανάταση, μια κοινωνία που αγωνίζεται και πετυχαίνει σε σημαντικό βαθμό να συμβιβάζει και συγχωνεύει εκατομμύρια διαφορετικές απόψεις και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα και να εκφράζεται -με όλες τις δυσκολίες και οπισθοδρομήσεις- ως μια ενιαία φωνή, αυτή η κοινωνία σίγουρα δεν χρειάζεται συναρμολογημένες ιστορίες αμφίβολης ιστορικότητας, ηλικίας 2.000 ετών από τη νομαδική και αγροτοκτηνοτροφική Μέση Ανατολή για να διδαχθεί «ήθος» και να διατυπώσει υπεύθυνα μια σύγχρονη «ηθική»!
Ας διατυπώσει λοιπόν η σύγχρονη κοινωνία αυτή την ηθική χωρίς κάποιο επινοημένο παρένθετο πρόσωπο και χωρίς επιβεβλημένο «παράδειγμα», αφού αυτή η μέθοδος του παραδειγματισμού είναι ανάξια όλων των επιτευγμάτων που προανέφερα και άλλων πολλών που παρ
H Ομοσπονδία Εμπορικών Συλλόγων Β/Δ Ελλάδας & Νήσων (Ο.Ε.Σ.Β.Δ.Ε.Ν.) με επιστολή της στον Περιφερειάρχη Ηπείρου, κ. Αλέξανδρο Καχριμάνη ζητά την παρέμβαση του να μην γίνει φέτος κανένα παζάρι σε καμιά περιοχή της Ηπείρου.
Η Ομοσπονδία αναφέρει μεταξύ άλλων ότι «λόγω της μεγάλης οικονομικής κρίσης που έχει επέλθει τα τελευταία 2 χρόνια στην Ήπειρο, τα εμπορικά καταστήματα βρίσκονται σε απόγνωση για την επιβίωση τους.
Για τον λόγο αυτό ζητάμε την παρέμβασή σας προς όλους τους δήμους της Ηπείρου για να μην πραγματοποιήσουν για την φετινή περίοδο παζάρια στις περιοχές τους και έτσι να αποφευχθεί η εκροή χρήματος από τις πόλεις.
Αν και σας είναι γνωστό , θεωρούμε χρήσιμο να τονίσουμε ότι στους δρόμους των πόλεων τα μαγαζιά που κλείνουν και παραμένουν άδεια, καθημερινά αυξάνονται δραματικά.»
30-9-11
Στη λίμνη το απόγευμα που πέρασα και τράβηξα το βίντεο ήταν μια οικογένεια αλλά από τον αριθμό αυτοκινήτου κατάλαβα πως δεν ήταν από δω γύρω.ΚΖΑ...κτλ.Συνηθισμένο
φαινόμενο να είναι από κάπου μακριά.
Η λίμνη πλέον δεν ανήκει μόνο σε μας...
Το κάστρο στην Πρέβεζα είχε παραχωρηθεί στον Στρατό από τον Δήμο με παλιότερη απόφαση.Διαβάστε από το epirusgate:
Αντιμέτωποι με την δικαιοσύνη βρίσκονται ο πρώην Δήμαρχος Πρέβεζας Μιλτιάδης Κλάπας , το Θεατρικό Εργαστήρι, η Θεατρική Σκηνή, ο Ορειβατικός Σύλλογος και άλλοι πολιτιστικοί φορείς γιατί με προσωπική τους εργασία καθάρισαν και διαμόρφωσαν το Κάστρο του Αγίου Ανδρέα δίνοντας την δυνατότητα σε αυτό να πραγματοποιηθούν σημαντικές εκδηλωσεις!Το κλητήριο θέσπισμα τους καλεί σε δίκη μετα από μήνυση που υπέβαλε ο Στρατός κατηγορώντας τους για καταπάτηση του χώρου του Κάστρου- ο οποίος σημειωτέον έχει παραχωρηθεί κατά χρήση με παλαιότερη απόφαση στον Δήμο.Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε έκπληξη στους πολιτιστικούς φορείς οι οποίοι υπενθυμίζουν την προσπάθεια που κατέβαλλαν τα τελευταία χρόνια προκειμένου να καθαρίσουν το στρατόπεδο και από χώρο κάθε λογής άνομων πράξεων να το μετατρέψουν σε σημείο αναφοράς στο οποίο μέχρι σήμερα έχουν πραγματοποιηθεί πολλές εκδηλώσεις με την συμμετοχή όλων των επίσημων φορέων της περιοχής.Η δίκη έχει οριστεί για τις 7-12-2011 και δυστυχώς δεν είναι η μόνη αφού μέσα στον Δεκέμβριο εκρεμμεί και η δίκη των μελών του προηγούμενου δημοτικού συμβουλίου και των φορέων οι οποίοι συμμετείχαν στην απομάκρυνση της παράνομα τοποθετημένης κεραίας κινητής τηλεφωνίας από ταράτσα δίπλα στο Νηπιαγωγείο της περιοχής του Νοσοκομείου στην Πρέβεζα.Και οι δύο ενέργειες και το καθάρισμα των Κάστρων και η απομάκρυνση της κεραίας κινητής τηλεφωνίας είχε την αποδοχή –και την συμμετοχή – όλων των φορέων και σύσσωμης της κοινωνίας της πόλης.Να θυμίσουμε μόνο τις θεατρικές παραστάσεις, τις εκδηλώσεις για τα παιδιά της Παλαιστίνης , την γιορτή της Σαρδέλλας , τις εκθέσεις φωτογραφίας και άλλες εκδηλώσεις και δρώμενα που πραγματοποιήθηκαν μέσα στο Κάστρο δίνοντας σε εκατοντάδες συμπολίτες την ευκαιρία να περιηγηθούν στον χώρο.
Aλλα μέτρα και σταθμά για την Φιλιππιάδα.Κανένας δεν ξέρει ακόμα τι θα γίνει με το στρατόπεδο που από 1/8/2011 επανέρχεται στην Φιλιππιάδα και στους πολίτες της.
Φεύγουν από την Αθήνα για να γίνουν αγρότες...
Στροφή 180 μοιρών, νέων και μεσηλίκων 15-44 ετών, στη γεωργία, στο νότιο Αιγαίο και την Κρήτη, λόγω διάλυσης της οικοδομής. Η γεωργία αποτελεί το μόνο ελπιδοφόρο τομέα για ... δουλειά, αφού ο αγροτικός τομέας παρουσίασε αύξηση της απασχόλησης την τριετία 2008-2010 κατά 6,38% με 32.946 νέες θέσεις εργασίας.
Πολλοί νέοι που εργάζονταν στην Αθήνα σε διάφορες δουλειές, λόγω της οικονομικής κρίσης και της ανεργίας, επιστρέφουν στην επαρχία για να ασχοληθούν σε διάφορες δουλειές κυρίως όμως στον αγροτικό τομέα και την τυποποίηση αγροτικών προϊόντων.
Η επιστροφή νέων και μεσηλίκων στον πρωτογενή τομέα είναι εντυπωσιακή, αν θεωρήσουμε ότι εδώ και 25 χρόνια που άρχισαν τα κοινοτικά προγράμματα με ευνοϊκούς όρους για νέους γεωργούς, μόλις 30.000 νέοι αγρότες έμειναν στο επάγγελμα!
Παρά τη λαίλαπα των καιρών, που ακούει στο όνομα μνημονιακή πολιτική, οι αγρότες δέχτηκαν τη μικρότερη μείωση του εισοδήματός τους σε σχέση με την οικονομική ασφυξία των υπόλοιπων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, όπως δείχνουν τα στοιχεία που παρουσίασε ο γενικός διευθυντής της ΠΑΣΕΓΕΣ, Γιάννης Τσιφόρος.
Το «αγροτικό» Μνημόνιο
Το 2008, οι αγρότες έζησαν το δικό τους «μνημόνιο», λόγω της ραγδαίας αύξησης της τιμής των λιπασμάτων. Το 2009 υπήρξε μια μικρή ανάκαμψη, ενώ φέτος ήταν χρονιά απελπισίας για τους κτηνοτρόφους, εξαιτίας της δραματικής ανόδου στις τιμές των ζωοτροφών.
Aπο το nnewnews-News.
YΓ...Οι τριάντα έξι και κάτι χιλιάδες που έφυγαν για την ύπαιθρο
αναφέρονται μόνο στα νησιά του Αιγαίου και την ΚΡΉΤΗ...
Για όλη τη χώρα στις αρχές του 2011 ο αριθμός των φυγάδων πλησίαζε τις 60.000 ...
Προς Παπανδρέου και Σαμαρά
Η χώρα, όμως, πρέπει να σωθεί και να κυβερνηθεί. Κανείς πλέον δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνωρίζει τι θα σημάνει η χρεοκοπία της, ειδικά μάλιστα σε ανεξέλεγκτες συνθήκες.
Οι κ. Παπανδρέου και Σαμαράς έδειξαν, στην περίπτωση της Παιδείας, ότι μπορούν να συνεργασθούν όταν το απαιτεί το συμφέρον του τόπου. Τώρα, σήμερα, πρέπει να συμφωνήσουν στον σχηματισμό μιας κυβέρνησης εκτάκτου ανάγκης, αγνοώντας προσωπικούς υπολογισμούς ή κομματικές πιέσεις. Η Ιστορία θα είναι αμείλικτη με όποιον θέσει τα πολιτικά του συμφέροντα πάνω από τη σωτηρία της πατρίδας
ΥΓ Από το κύριο άρθρο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉΣ
«Γιωργάκης» και «Αντωνάκης», οι σπιθαμιαίοι, χαμαιβάμονες και χαμαίζηλοι της πολιτικής, είναι οι συμβολικές φιγούρες που θα σηματοδοτήσουν ανεξάλειπτα στην Ιστορία την καταστροφή του ελλαδικού κρατιδίου – όπως σηματοδότησε ο Ρωμύλος Αυγουστύλος το τέλος της Παλαιάς Ρώμης, την υποταγή της στα γερμανικά φύλα υπό τον Οδόακρο. Η καταστροφή είναι συμφορά, είναι και ευκαιρία. Ενα λάθος κράτος διαλύεται έχοντας φτάσει στα έσχατα όρια της παρακμής και της καταισχύνης. Αν διασώζεται ακόμα κάποιο ελάχιστο σπέρμα ελληνικής ιδιαιτερότητας στον περίπου ελληνόφωνο πληθυσμό του ρημαγμένου κρατιδίου, είναι τώρα η ευκαιρία να γίνει θεμέλιο για μια καινούργια, ριζικά διαφορετική οικοδομή.
Από το άρθρο του Γιανναρά ,
Καθημερινή της Κυριακής
«Γιωργάκης» και «Αντωνάκης», οι σπιθαμιαίοι, χαμαιβάμονες και χαμαίζηλοι της πολιτικής, είναι οι συμβολικές φιγούρες που θα σηματοδοτήσουν ανεξάλειπτα στην Ιστορία την καταστροφή του ελλαδικού κρατιδίου – όπως σηματοδότησε ο Ρωμύλος Αυγουστύλος το τέλος της Παλαιάς Ρώμης, την υποταγή της στα γερμανικά φύλα υπό τον Οδόακρο. Η καταστροφή είναι συμφορά, είναι και ευκαιρία. Ενα λάθος κράτος διαλύεται έχοντας φτάσει στα έσχατα όρια της παρακμής και της καταισχύνης. Αν διασώζεται ακόμα κάποιο ελάχιστο σπέρμα ελληνικής ιδιαιτερότητας στον περίπου ελληνόφωνο πληθυσμό του ρημαγμένου κρατιδίου, είναι τώρα η ευκαιρία να γίνει θεμέλιο για μια καινούργια, ριζικά διαφορετική οικοδομή.
Από το άρθρο του Γιανναρά ,
Καθημερινή της Κυριακής
Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΑΔΑΣ ΕΓΙΝΕ ΖΟΥΓΚΛΑ.ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΚΑΝΕΙ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ.
Βουλευτής – λαμόγιο και Βουλή – διαφθορείο; Τι διάολο, δε βλέπουμε;...
Από τον Χρήστο Παναγιωτόπουλο
http://www.aixmi.gr/
Μου τηλεφωνεί φίλος από τη Νέα Υόρκη, Έλληνας γιατρός που ζει εκεί τα τελευταία 15 χρόνια, αλλά παρακολουθεί από πολύ κοντά τα συμβαίνοντα στη γενέτειρα.
- «Δεν μου λες, κάποιοι προσπαθούν να μετατρέψουν το οικονομικό πρόβλημα της χώρας σε πρόβλημα θεσμών; Τι έκρηξη λαϊκισμού είναι αυτή, τη στιγμή της μάχης για να αποτραπεί η χρεοκοπία; Είναι δυνατόν να αποκαλούν όλους τους βουλευτές λαμόγια και να φωνάζουν να καεί το «μπουρδέλο» η Βουλή; Και αν καεί με τι θα το αντικαταστήσουν; Με στρατόπεδα και λοχίες; Γιατί δεν γράφεις γι’ αυτό;»
Ομολογώ πως είμαι πολύ προβληματισμένος, μήνες τώρα. Όχι με την κυβέρνηση. Εκεί τα πράγματα είναι απλά, φωνάζουν από...
μόνα τους. Κανένας σχεδιασμός, μηδενική αποφασιστικότητα, κραυγαλέα λάθη, παλινωδίες, γκάφες, ψέματα.
Ο προβληματισμός μου αφορά την αντίδραση σ’ όλα αυτά. Δεν μιλάω για τη σκληρή κριτική που ασκείται -μάλλον επιεική θα τη χαρακτήριζα- ούτε για τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων και αυριανών ανέργων που βλέπουν τη ζωή τους να συνθλίβεται. Αλίμονο αν δεν υπήρχαν.
Αναφέρομαι στον ακραίο λαϊκισμό που αναπτύσσεται και τροφοδοτείται από κόμματα, συνδικαλιστές και ΜΜΕ ως απάντηση στην κυβερνητική ανικανότητα και, γενικότερα, στα τερατώδη σφάλματα του πολιτικού κόσμου, στα μεταπολιτευτικά χρόνια.
Αναφέρομαι στην ισοπεδωτική λογική που θέλει όλους ανεξαιρέτως τους βουλευτές απατεώνες και τη Βουλή σύμβολο διαφθοράς.
Για να μην παρεξηγηθώ (η εποχή ευνοεί κάθε είδους παρεξήγηση), διευκρινίζω ότι θεωρώ εξοργιστική τη στάση των κομμάτων, κυρίως των μεγάλων, στις σκανδαλώδεις υποθέσεις που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη. Στο ξέφρενο πάρτυ της διαφθοράς η απάντησή τους ήταν η διαιώνιση της ατιμωρησίας -και μέσω του εκτρωματικού νόμου περί ευθύνης υπουργών. Υπάρχουν πολιτικοί που πλούτισαν, απέκτησαν σπίτια -παλάτια, εξοχικές επαύλεις, κότερα. Όλα από μίζες. Πόσοι δικάστηκαν και πήγαν φυλακή; Κανένας.
Είναι αλήθεια, ακόμη, ότι πολλοί χάιδεψαν αυτιά, έβαλαν το κομματικό και προσωπικό τους συμφέρον πάνω από το εθνικό, διόρισαν απ’ το παράθυρο συγγενείς και φίλους, συνέβαλαν τα μέγιστα στη δημιουργία του φαύλου πελατειακού κράτους.
Αυτό, όμως, τι σημαίνει; Ότι όλοι οι βουλευτές είναι λαμόγια και πρέπει να τους δέρνουμε όπου τους πετυχαίνουμε; Ότι η μηνιαία αποζημίωσή τους πρέπει να φτάσει στο επίπεδο του ανειδίκευτου εργάτη, ώστε να καταλάβουν στο πετσί τους το πού οδήγησαν τον τόπο με τις επιλογές τους; Ότι πρέπει να κυκλοφορούν ρακένδυτοι και ανυπόδητοι σε ένδειξη μεταμέλειας; Μήπως, αλήθεια, δεν τους χρειαζόμαστε καθόλου; Μήπως αναλάβει κάποιο άλλο Σώμα να νομοθετεί και, τελικά, να κυβερνά; Ένα Σώμα αδιάφθορων και αρίστων; Κάποια φωτισμένη πρωτοπορία; Κάποια ομάδα εκλεκτών, μήπως;
Η συνέχεια στο επόμενο.
Από τα δύο προηγούμενα σχόλια:
"Ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΟΥΝ σε σχηματισμό κυβέρνησης ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ, αλλοιώς η ιστορία κ.λπ, κ.λπ."
"«Γιωργάκης» και «Αντωνάκης», οι σπιθαμιαίοι, χαμαιβάμονες και χαμαίζηλοι της πολιτικής, είναι οι συμβολικές φιγούρες που ΘΑ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΟΥΝ ανεξάλειπτα στην Ιστορία ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ του ελλαδικού κρατιδίου."
Πόσο μάλλον αν συνεργαστούν κιόλας...
Δυό αποστροφές σε ένα blog σε μια μικρή πόλη της Ελλάδας, εν μέσω συζητήσεων για την "αγάπη " και τη "ηθική".
Περίπου το 55% - 70% των Ελλήνων, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις πιστεύουν ότι η καλύτερη κυβέρνηση θα είναι μια κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Μερικοί προσθέτουν και ολίγη από αριστερά.
Οι περισσότεροι βρισκόμαστε σε πλήρη σύγχυση τόσο περί του τι ΠΡΕΠΕΙ να γίνει όσο και περί του τι πράγματι ΘΑ γίνει.
Οικτρή ομολογία ότι δεν ελέγχουμε ούτε το παρόν ούτε το μέλλον μας.
Η συζήτηση περί "αγάπης" και "ηθικής" δεν είναι σε αντίθεση με αυτό το κλίμα. Αποτελεί αναγνώριση της ανάγκης αναψηλάφισης βασικών αξιών.
Οικτρή ομολογία ότι την Ελληνική κοινωνία την διατρέχει εκτός της οικονομικής κρίσης, και κρίση αξιών. Η οποία προηγήθηκε μεν χρονικά της οικονομικής αλλά στηρίχθηκε στο μετεμφυλιακό - πελατειακό "οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο".
Άθροισμα συντεχνιών και σαλτιπάγκων της πολιτικής και του συνδικαλισμού που ανατράφηκαν στο εύφορο έδαφος μιας χώρας που χρηματοδοτήθηκε για να γίνει Ευρωπαϊκή.
Είναι πολύ αστείο αν το σκεφτείς κανείς, 37 μετά χρόνια την μεταπολίτευση συζητάμε για τα εξής θέματα:
Τι Δημόσιο Τομέα θέλουμε και χρειαζόμαστε;
Τι θα κάνουμε με το Πανεπιστημιακό Άσυλο;
Πρέπει να έχουμε κλειστά επαγγέλματα;
Πόσα Σχολεία χρειαζόμαστε;
Πόσα Νοσοκομεία χρειαζόμαστε;
Πρέπει να έχουμε αγροτική παραγωγή;
Είναι ο τουρισμός η βαριά μας βιομηχανία;
Θα φτιάξουμε κτηματολόγιο;
Έχουμε πενταετές πλάνο ανάπτυξης;
Θα μαζέψουμε τα σκουπίδια μας; Και αν τα μαζέψουμε τι θα τα κάνουμε;
Γιατί δεν λειτουργεί αποτελεσματικά η Δικαιοσύνη; Γιατί δεν είναι εμπεδωμένο το αίσθημα απονομής δικαιοσύνης;
Πως πρέπει να λειτουργούν οι εφορίες της χώρας; Γιατί κάποιοι καταφέρνουν και δεν πληρώνουν τους φόρους του;
Και άλλα πιθανά και απίθανα ων ουκ έστι αριθμός.
Τόσο αστείο που καταντά τραγικό. Τόσο τραγικό που αναδεικνύονται αυτόματα τα ερώτηματα:
Αφού τα παραπάνω δεν λύθηκαν τα προηγούμενα 37 χρόνια, τι συζητούσαν και τι έκαναν, οι ταγοί της πολιτικής μας τόσα χρόνια;
Είναι αυτοί οι άνθρωποι, που δρούν σε όλους τους χώρους Κόμματα, Κοινοβούλιο, Κυβέρνηση, Δικαιοσύνη, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Δικαστές ικανοί να κάνουν αυτά που πρέπει να γίνουν και που τόσα χρόνια δεν ήθελαν να κάνουν;
Είναι θέμα του Παπανδρέου και του Σαμαρά;
Υπάρχουν αρκετοί αυτοί που πιστεύουν ότι η Ελληνικη Κοινωνία εγκυμονεί. Οι πιό αισιόδοξοι θεωρούν ότι ήδη κοιλοπονά. Θαύματα όμως, όπως η παρθενογέννηση του Ιησού δεν γίνονται, τουλάχιστον όχι στις μέρες μας. Εκτός των εύκολων διαπιστώσεων, χρειάζεται γονιμοποίηση, σχεδιασμός, ωρίμανση και συντεταγμένη δράση.
Δε θα έρθουν από όσους αγωνιούν μόνο για το πώς θα σώσουν το τομάρι τους, επανεκλεγόμενοι τώρα ή αργότερα.
Θα έρθει από όσους κόντρα στη σήψη, παίρνουν πρωτοβουλίες, ενώνουν δυνάμεις και δημιουργούν.
Σαν τους νέου αγρότες που αβοήθητοι ήδη ανατρέπουν μόνοι τους το ισοζύγιο, ελπίζοντας ότι κάποτε θα έχουμε λεμόνια από Ελληνικές λεμονιές και όχι από την Αργεντινή.
Το τι θα γίνει μέχρι αυτό να συμβεί και αν τελικά συμβεί, θα αποδείξει τις δυνάμεις μας. Προς το παρόν, έχοντας ήδη πέσει στον γκρεμό, ευλπιστούμε ότι κάποιο θαύμα θα γίνει, αρνούμενοι να αποδεχθούμε αυτό που γίνεται ήδη.
(Β.Γ.)
ΖΟΥΓΚΛΑ; Oταν καποιοι δινουν το καλο παραδειγμα ακολουθουν κι οι υπολοιποι φιλε. Το ψαρι βρωμαει απο το κεφαλι!
Συνδέεται με το προηγούμενο
Εκεί είναι που αναρωτιέμαι, τι διάολο, δεν καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα εξωθούνται στα άκρα; Η χρεοκοπία του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος θέλουμε να μετεξελιχθεί σε χρεοκοπία της ίδιας της Δημοκρατίας; Αν δεν εκτιμούμε αυτούς τους βουλευτές ας εκλέξουμε άλλους, στο χέρι μας είναι. Αν θεωρούμε απαξιωμένα τα κόμματα ας τα καταψηφίσουμε και ας επιβάλλουμε τη δημιουργία νέων σχηματισμών. Αν πιστεύουμε ότι η κυβέρνηση είναι ανίκανη ας την αλλάξουμε, ψηφίζοντας άλλη. Αν δεν πιστεύουμε ότι θα τα καταφέρει καμιά μονοκομματική κυβέρνηση ας μη δώσουμε αυτοδυναμία σε κανέναν -ας επιβάλλουμε με την ψήφο μας τη συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων.
Όσο για τους βουλευτές, εκείνους που εμείς θα έχουμε επιλέξει να μας εκπροσωπούν, ας τους επιτρέψουμε να έχουν αμοιβές που θα τους εξασφαλίζουν αξιοπρεπή ζωή και δεν θα τους δημιουργούν την ανάγκη της διαπλοκής με οικονομικά συμφέροντα. Ας μην έχουμε αυταπάτες: Στην περίπτωση που οι αμοιβές τους μειωθούν δραματικά – λέω δραματικά, δεν λέω καθόλου – στο εξής υποψήφιοι για το Κοινοβούλιο θα είναι, κυρίως, πλούσιοι ή λαμόγια.
Ξέρω, ήδη σκέφτεστε ότι τα βουλευτικά προνόμια δεν εμπόδισαν κάποιους να παίρνουν μίζες όλα αυτά τα χρόνια. Είναι γεγονός. Πώς μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων, που υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα; Με έναν και μόνο τρόπο. Αποκαλύπτοντάς τους και τιμωρώντας τους. Πράγμα που έως τώρα δεν έχει γίνει ποτέ από μια κακώς εννοούμενη αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτικών – αυτό που ο λαός περιγράφει με τη φράση «κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει».
Δύο αποφάσεις θεωρώ κρίσιμες και αναγκαίες: Πρώτον, να καταργηθεί η βουλευτική σύνταξη και τα χρόνια της βουλευτικής ιδιότητας να προσμετρώνται ως συντάξιμα στα συνολικά καθενός και καθεμιάς εξ αυτών και δεύτερον, να καταργηθούν οι αμοιβές για την παρουσία των βουλευτών σε Επιτροπές.
Τα γράφω όλα αυτά σήμερα γιατί συμμερίζομαι την ανησυχία του φίλου μου, που πιστεύω ότι είναι και ανησυχία πολλών, πάρα πολλών, συμπολιτών μας. Θα ήταν ολέθριο αν επιτρέπαμε στις δυνάμεις του λαϊκισμού να κυριαρχήσουν και να μετατρέψουν την πολιτική και οικονομική κρίση σε κρίση θεσμών. Άλλωστε, ένα μεγάλο μέρος των σημερινών δεινών μας, στον λαϊκισμό οφείλεται. Στον λαϊκισμό που δίδαξε τον πολίτη να κινείται σαν ψηφοφόρος και να απαιτεί σαν πελάτης (που έχει πάντα δίκιο).
ΥΓ...ΛΑΟΣ και ΝΔ υπερ των "πεινασμένων" αποστράτων στρατηγών που εισέβαλαν στο Υπουργειο Άμυνας!
Δεν γίνονταν αλλιώς. Σπλάχνα από τα σπλάχνα τους.
Αμ ο Αλέξης;
Και αυτός υπερ των πεινασμένων στρατηγών;
Αλήθεια, δεν πρόκειται για την αποθέωση του πολιτικού τυχοδιωκτισμού;
ΑΙΩΡΟΥΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙΝΔΡΟΜΟΥΜΕ ΜΕΤΑΞΥ ΚΑΘΑΡΕΥΟΥΣΑΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ
Πριν ξεσπάσει η δική μας κρίση του χρέους ο δημόσιος διάλογος δεν διέφερε πολύ από τον αντίστοιχο στις δυτικές χώρες. Είχαμε τις κλασικές συζητήσεις υπέρ του δημόσιου ή του ιδιωτικού τομέα, υπέρ της τόνωσης της ζήτησης ή της περικοπής δαπανών, για το φιλελευθερισμό και τη σοσιαλδημοκρατία, κ.ο.κ.
Λίγοι σχολιαστές επέμεναν στις ελληνικές ιδιαιτερότητες. Για παράδειγμα ότι το Δημόσιο δεν είναι Δημόσιο όταν το έχουν αλώσει ιδιωτικά και συντεχνιακά συμφέροντα, και το ιδιωτικό δεν είναι ιδιωτικό όταν ζει από το δημόσιο χρήμα. Αλλά αυτές οι φωνές δεν ήταν παρούσες ούτε στο λόγο των κομμάτων, ούτε των καναλιών, ούτε φυσικά στη χάραξη της κυβερνητικής πολιτικής.
Οι τεχνοκράτες ασχολούνταν περισσότερο με το επίσημο, παρά με το πραγματικό. Με το ύψος, π.χ., των φορολογικών συντελεστών, αλλά όχι με τους φόρους που πραγματικά πλήρωναν οι επιχειρήσεις – πολύ ψηλότερους από την επίσημη κλίμακα όταν το ΣΔΟΕ επέδραμε επί δικαίων και αδίκων, πολύ χαμηλότερους όταν ο επιχειρηματίας είχε τον τρόπο του.
Υπήρχε μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον επίσημο λόγο της πολιτείας, της πολιτικής, της τεχνοκρατίας, και σε αυτό που διαισθανόμασταν, που κουβεντιάζαμε στις παρέες, αλλά δεν αρθρώναμε δημόσια. Στον επίσημο λόγο, την KΑΘΑΡΕΥΟΥΣΑ, μιλούσαμε για επενδύσεις, προγραμματισμό, ανταγωνισμό, παραγωγικότητα, κίνητρα, ελέγχους, νόμους. Στη ΔΗΜΟΤΙΚΗ, για φραπέ, χαβαλέ, και το δαιμόνιο του Έλληνα. Ξέραμε ότι οι δημόσιες διακηρύξεις δεν θα πραγματοποιηθούν, αλλά λέγαμε: ας προσπαθήσουμε, και αν γίνει το ένα δέκατο, πάλι καλά – να μη μείνουμε πολύ πίσω από «την Ευρώπη».
Τώρα η δημόσια συζήτηση άλλαξε, και ξαφνικά μοιάζει με τις κουβέντες της παρέας. Το δίλημμα «δημόσιο ή ιδιωτικό;» μεταλλάχτηκε: «με τον αργόμισθο ή με το φοροφυγά;». Το «συνδικάτα ή εργοδοσία;» μεταλλάχτηκε: «να κόψουμε τη σύνταξη από τα 58 ή τα ιατρικά υλικά που τα πληρώνουμε για χρυσάφι;».
Αρχίσαμε να συζητάμε για την πραγματική Ελλάδα, όχι για μια θεωρητική μικτή οικονομία. Οι καθημερινές εμπειρίες του καθενός ταυτίστηκαν με τα μεγάλα ζητήματα. Αυτό είναι υγιές. Είναι η αρχή της αυτογνωσίας.
Αλλά η οικονομία είναι πολύπλοκη, και οι εμπειρίες μας είναι χαοτικές, ποικίλες και αντιφατικές. Είναι εύκολο να καταλήξουμε σε υπερβολές, να μείνουμε σε καταγγελίες και μονόλογους, να χάσουμε τις αιτίες και την προοπτική. Από τη δημώδη εμπειρία πρέπει να ξαναστήσουμε μια λόγια θεωρία για την ελληνική οικονομία, που να εστιάζει στα ουσιώδη, να τα εξηγεί, και να ορίζει επιλογές
1ον. "Αν δεν εκτιμούμε αυτούς τους βουλευτές ας εκλέξουμε άλλους, στο χέρι μας είναι."
2ον. "Αν θεωρούμε απαξιωμένα τα κόμματα ας τα καταψηφίσουμε.."
3ον. "Ας επιβάλλουμε τη δημιουργία νέων σχηματισμών."
Για το πρώτο: Στο χέρι μας δεν είναι και τόσο πολύ γιατί ισχύει το δεύτερο και δεν έχει δημιουργηθεί το τρίτο. Με δεδομένο τον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων, τι θα κάνει ο ΠΑΣΟΚος ή ο ΝΔκράτης αν τον βάλουν να ψηφίσει για βουλευτή τον ... για παράδειγμα. Να καταψηφίσει το κόμμα του; Ή απλώς και αυτονοήτως να καταψηφίσει τον ...; (Αντί των τελειών βάλτε όποιο όνομα θεωρείτε ότι την λειτουργία του την χαρακτηρίζει η διακαής του αγωνία του να περισωθεί ό ίδιος όπως όπως. Μην μου πείτε ότι δεν ξέρετε κάνεναν τέτοιον).
Για το δεύτερο: Αφού δεν υπάρχει το τρίτο η απλή καταψήφιση οδηγεί στην υπερψήφιση του ανόητου αριστεροδέξιου λαϊκιστή.
Για το τρίτο: Με δεδομένη την αποτυχία των υπαρχόντων σχηματισμών - το τελευταίο σπάραγμα ήταν το 18% του Συνασπισμού που συρικνώθηκε σε παλαιοκομματικό παραμάγαζο που έφτασε χθές να ερωτοτροπεί με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην ίδια πρόταση, τι πρέπει και τι μπορεί να γίνει; Η ήδη απαξιωμένη προσπάθεια του Μητσοτακαίικου να αποδείξει ότι υπάρχει, δεν νομίζω ότι μπορεί να θεωρηθεί ότι προσφέρει κάτι σε αυτή την κατεύθυνση.
Που οδηγούμαστε;
Ή στην απομάκρυνση από την κάλπη, γεγονός που ήδη στοίχισε στην ΝΔ μια βαριά ήττα, και το ΠΑΣΟΚ προετοιμάζεται ήδη για κάτι αντίστοιχο. Το αποτέλσμα είναι ότι θα καταντήσουμε να ψηφίζει το 25% με 30%. Και όλοι ξέρουμε πιό κομμάτι είναι αυτό, τι προσδοκά, πως σκέφτεται και πως δρά.
Ή σε κάτι άλλο. Αυτό το κάτι άλλο όμως δεν αφορά μόνο στην πολιτική έκφραση της κοινωνίας αλλά σε αυτή την ίδια την κοινωνία.
Και εδώ είναι το πρόβλημα. Η κοινωνία πίστεψε - την έκαναν να πιστέψει, ότι οι αποφάσεις της 21η Ιουλίου έβαλαν πάτο στο βαρέλι και αφού την έκαναν να το πιστέψει αρχίσαν και τις μαγκιές.
Δυό μήνες τώρα μας ανάγκασαν να ζήσουμε εκτός των άλλων και τις μεγαλύτερες ταπεινώσεις - πράγμα που και οι ίδιοι μεγαλόφωνα αποδέχονται.
Το συμπέρασμα; Ας μην περιμένουμε από τα κόμματα, ας μην ελπίζουμε στην δημιουργία νέων κομμάτων. Να αναλάβουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων στη δουλειά μας και στη κοινές μας υποθέσεις.
ΟΧΙ ΑΠΛΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΗΡΗΘΟΥΜΕ!
Αυτό υποκρύπτει ελπίδα σε θαυματοποιούς. Και δεν οδηγεί πουθενά.
ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ!
Γιατί είναι το μόνο που μπορεί να προσφέρει κάτι.
Ας δώσω ένα παράδειγμα:
Αντί να διαμρτυρόμαστε για την θέση του ΧΥΤΥ, του ΧΥΤΑ ή του εργοστασίου, ας ξεκινήσουμε με την διαλογή, την ανακύκλωση κ.λπ. και ας επικεντρώσουμε την συζήτηση στο τι θα κάνουμε με τα σκουπίδια όχι στο τι δεν θα κάνουμε.
Τότε θα δουν και οι πολιτικοί πόσα απίδια παίρνει ο σάκος. Γιατί εκεί χρειάζεται γνώση, θέση, οργάνωση, δουλειά. Για το άλλο αρκεί ένα χτύπημα στην πλάτη και μια υπόγεια διαδρομή. Με πελάτες όλων των ειδών.
Ε, δεν είναι καιρός να αλλάξουμε;
(Β.Γ.)
Το ψάρι που βρωμάει από το κεφάλι δείχνει απλώς ότι πρόβλημα υπάρχει.
Δεν δείχνει το δρόμο για να λυθεί το πρόβλημα.
Ακόμη και αν κόψεις το κεφάλι το ψάρι μπορεί να έχει σαπίσει ήδη ολόκληρο.
Ούτε οφελεί να περιμένεις από το κεφάλι να αυτοκαθαρισθεί.
Καλύτερα μάθε να ψαρεύεις και ας βραχείς!
Δημοσίευση σχολίου