που οδηγούμαστε;

 από σχόλιο του (Β.Γ.)
1ον. "Αν δεν εκτιμούμε αυτούς τους βουλευτές ας εκλέξουμε άλλους, στο χέρι μας είναι."

2ον. "Αν θεωρούμε απαξιωμένα τα κόμματα ας τα καταψηφίσουμε.."

3ον. "Ας επιβάλλουμε τη δημιουργία νέων σχηματισμών."

Για το πρώτο: Στο χέρι μας δεν είναι και τόσο πολύ γιατί ισχύει το δεύτερο και δεν έχει δημιουργηθεί το τρίτο. Με δεδομένο τον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων, τι θα κάνει ο ΠΑΣΟΚος ή ο ΝΔκράτης αν τον βάλουν να ψηφίσει για βουλευτή τον ... για παράδειγμα. Να καταψηφίσει το κόμμα του; Ή απλώς και αυτονοήτως να καταψηφίσει τον ...; (Αντί των τελειών βάλτε όποιο όνομα θεωρείτε ότι την λειτουργία του την χαρακτηρίζει η διακαής του αγωνία του να περισωθεί ό ίδιος όπως όπως. Μην μου πείτε ότι δεν ξέρετε κάνεναν τέτοιον).

Για το δεύτερο: Αφού δεν υπάρχει το τρίτο η απλή καταψήφιση οδηγεί στην υπερψήφιση του ανόητου αριστεροδέξιου λαϊκιστή.
Για το τρίτο: Με δεδομένη την αποτυχία των υπαρχόντων σχηματισμών - το τελευταίο σπάραγμα ήταν το 18% του Συνασπισμού που συρικνώθηκε σε παλαιοκομματικό παραμάγαζο που έφτασε χθές να ερωτοτροπεί με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην ίδια πρόταση, τι πρέπει και τι μπορεί να γίνει; Η ήδη απαξιωμένη προσπάθεια του Μητσοτακαίικου να αποδείξει ότι υπάρχει, δεν νομίζω ότι μπορεί να θεωρηθεί ότι προσφέρει κάτι σε αυτή την κατεύθυνση.

Που οδηγούμαστε;

Ή στην απομάκρυνση από την κάλπη, γεγονός που ήδη στοίχισε στην ΝΔ μια βαριά ήττα, και το ΠΑΣΟΚ προετοιμάζεται ήδη για κάτι αντίστοιχο. Το αποτέλσμα είναι ότι θα καταντήσουμε να ψηφίζει το 25% με 30%. Και όλοι ξέρουμε πιό κομμάτι είναι αυτό, τι προσδοκά, πως σκέφτεται και πως δρά.

Ή σε κάτι άλλο. Αυτό το κάτι άλλο όμως δεν αφορά μόνο στην πολιτική έκφραση της κοινωνίας αλλά σε αυτή την ίδια την κοινωνία.

Και εδώ είναι το πρόβλημα. Η κοινωνία πίστεψε - την έκαναν να πιστέψει, ότι οι αποφάσεις της 21η Ιουλίου έβαλαν πάτο στο βαρέλι και αφού την έκαναν να το πιστέψει αρχίσαν και τις μαγκιές.

Δυό μήνες τώρα μας ανάγκασαν να ζήσουμε εκτός των άλλων και τις μεγαλύτερες ταπεινώσεις - πράγμα που και οι ίδιοι μεγαλόφωνα αποδέχονται.

Το συμπέρασμα; Ας μην περιμένουμε από τα κόμματα, ας μην ελπίζουμε στην δημιουργία νέων κομμάτων. Να αναλάβουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων στη δουλειά μας και στη κοινές μας υποθέσεις.

ΟΧΙ ΑΠΛΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΗΡΗΘΟΥΜΕ!

Αυτό υποκρύπτει ελπίδα σε θαυματοποιούς. Και δεν οδηγεί πουθενά.

ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ!

Γιατί είναι το μόνο που μπορεί να προσφέρει κάτι.

Ας δώσω ένα παράδειγμα:

Αντί να διαμρτυρόμαστε για την θέση του ΧΥΤΥ, του ΧΥΤΑ ή του εργοστασίου, ας ξεκινήσουμε με την διαλογή, την ανακύκλωση κ.λπ. και ας επικεντρώσουμε την συζήτηση στο τι θα κάνουμε με τα σκουπίδια όχι στο τι δεν θα κάνουμε.

Τότε θα δουν και οι πολιτικοί πόσα απίδια παίρνει ο σάκος. Γιατί εκεί χρειάζεται γνώση, θέση, οργάνωση, δουλειά. Για το άλλο αρκεί ένα χτύπημα στην πλάτη και μια υπόγεια διαδρομή. Με πελάτες όλων των ειδών.

Ε, δεν είναι καιρός να αλλάξουμε;

(Β.Γ.)