Παρακολουθώ τις φωτογραφίες ημέρας του Μιλτιάδη στο filoiko και διαπιστώνω πως κάλλιστα εκτός απ τις παλιές φωτογραφίες με στιγμές και πρόσωπα του μακρινού παρελθόντος θα μπορούσαν να προκύψουν και θεματικά άλμπουμ για προβολή τους στην πλατεία η εκδοσή τους π.χ. στιγμές απ΄το Ζηρό.Τι ωραίο εκείνο το κοπάδι γιδιών δίπλα στη λίμνη η ο ιστός της αράχνης! Ασε ο Αγιος Βησσαρίωνας…Μία ενότητα από μόνος του για την εικόνα της σύγχρονης πόλης.Με το φεγγάρι στο καμπαναριό με το υπό κατάρευση πετρόκτιστο αντίκρυ,υπό τη γωνία μιας κουμπλιάς με ώριμους καρπούς.
Πολλά φωτογραφικά άλμπουμ θα μπορούσαν να προκύψουν από έναν παθιασμένο περιπατητή της πόλης ,με ευαίσθητη ,κριτική ματιά (κατά πως θα λεγαν και τίποτα κριτικοί τέχνης.
Μιλτιάδη τράβα όσο μπορείς!Να χει υλικό η μηχανή του χρόνου.
(το σχόλιο είναι της δημοσιογράφου Ρούλας Χρήστου στο τελευταίο φύλλο της ΦΩΝΗΣ 17/6/2011).
3 σχόλια:
Λόγια αναγνώρισης και συνάμα ενθάρυνση για χόμπυ που μ αρέσει πολύ από την καλή φίλη δημοσιογράφο Ρούλα Χρήστου.
Ευχαριστώ πάρα πολύ.
Μιλτιάδης Θ Ζήκος
EΛΛΗΝΙΚΗ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ
Ως λαός ζούμε μέρες εθνικής μελαγχολίας, κι αν προσθέσει κανείς την κλίση μας προς τη δραματοποίηση, η κατάσταση λαμβάνει διαστάσεις σοβαρές. Αν, δε, συνυπολογίσουμε ισορροπητικά την άλλη κλίση μας – προς την αστειότητα –, τα πράγματα οδηγούν σε αδιέξοδο…
Τι συμβαίνει, λοιπόν, με εμάς τους Έλληνες;
Συνωμοτεί το σύμπαν εναντίον μας;
Είμαστε πραγματικά ανάδελφο έθνος;
Έχουμε κάκιστους πολιτικούς;
Είναι ουρανοκατέβατοι αυτοί οι πολιτικοί;
Δεν έχουν διαμορφωθεί μέσα στη δική μας κοινωνία, δεν εμφορούνται από τα ευγενή χούγια μας;
Δεν ασκεί η κοινωνία ασφυκτική πίεση να είναι έτσι όπως είναι;
Οι τοπικές κοινωνίες δεν είναι αυτές που βλέπουν τον βουλευτή - πολιτικό ως όργανο αποκλειστικά των τοπικών και όχι των εθνικών συμφερόντων;
Η κοινωνία δεν είναι αυτή, που στο σύνολό της ΑΓΑΝΑΚΤΕΙ διαχρονικά με την ανικανότητα των δημοσίων υπαλλήλων, τη μνημειώδη αναποτελεσματικότητα κάθε δημόσιου φορέα, την έντονη διαφθορά των δημοσίων υπηρεσιών (νοσοκομεία, εφορίες, πολεοδομίες και πάει λέγοντας…), τη λαβυρινθώδη γραφειοκρατία;
Η κοινωνία δεν είναι αυτή η οποία εξανίσταται μονίμως με τη…
μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων αλλά και την υπερπληθώρα τους;
Αυτής της κοινωνίας, από την άλλη, δεν υπήρξε το μέγιστο ιδανικό να κατακτήσει μια θέση στο Δημόσιο;
Το Δημόσιο σε αυτή την κοινωνία δεν έλαβε διαστάσεις σχεδόν μυθικές, διότι εκπληρώνει τις επιθυμίες κάθε ελληνικής οικογένειας;...
Η κοινωνία, πάλι, δεν είναι εκείνη που ταύτισε την τεμπελιά και την ανικανότητα με τους δημοσίους υπαλλήλους;
Υπάρχει έστω κι ένας πολίτης σε αυτή τη χώρα που να μην έχει να διηγηθεί μιαν ιστορία θυμού, αγανάκτησης και ταπείνωσης σε σχέση με τη συνδιαλλαγή του με το Δημόσιο;
Υπάρχει Έλληνας πολίτης του οποίου να μην έχει θιγεί άμεσα η αξιοπρέπεια, το συμφέρον, η ίδια του η υπόσταση από το Δημόσιο;
Σε αυτό τον τόπο κανείς δεν είδε ποτέ προσλήψεις από το παράθυρο, την ταράτσα, το ισόγειο, δια ξηράς, θαλάσσης και αέρος;
Δεν ήταν ένα από τα πάγια διαχρονικά αιτήματα της ελληνικής κοινωνίας (ή εγώ ζω σε άλλον πλανήτη…) ο έλεγχος, επί τέλους, του Δημοσίου, η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων και η δικαίωση όλων εκείνων των ανώνυμων και ταπεινωμένων από το σύστημα υπαλλήλων που εργάζονται και σηκώνουν αγόγγυστα το βάρος των υπηρεσιών στις πλάτες τους, για να διορίζονται φούμαρα όλων των πολιτικών αποχρώσεων, που τους πληρώνει ο ελληνικός λαός – για να κάνουν σήμερα σαμποτάζ και λευκή απεργία εμποδίζοντας για παράδειγμα να εισπραχτούν οι φόροι, έτσι ώστε να πετύχουν το μέγα εθνικό ανδραγάθημα: να χρεοκοπήσει η χώρα.
Γιατί να γίνει παύση πληρωμών στη χώρα και να μην γίνει παύση αυτών των ανίκανων και καθ’ όλα απαράδεκτων υπαλλήλων που αποτελούν καρκίνωμα στα σωθικά της χώρας
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Η πατρίδα αντέχει, γιατί πάντα ανάμεσα στους αλήτες γιατρούς που παίρνουν φακελάκια και εμπορεύονται ανενδοίαστα τη δημόσια υγεία, υπάρχουν και μια σειρά ιατρών που με τρεις κι εξήντα τιμούν το επάγγελμά τους, τον εαυτό τους και την πατρίδα.
Κάποτε πρέπει να τους τιμήσουμε, όπως και όλους εκείνους τους απίθανους ανώνυμους υπαλλήλους, που σιωπηρά σηκώνουν όλο το βάρος των υποθέσεων κάθε μέρα προκειμένου να σταθούν στο πλευρό των πολιτών και να μπαλώσουν ό,τι περνά από το χέρι τους.
Όλους αυτούς οφείλουμε να τους τιμήσουμε κάποτε. Και θα καταφέρουμε να τους τιμήσουμε και να τους ευχαριστήσουμε γιατί έκαναν το καθήκον τους μέσα στην απαξίωση και τη συναδελφική κατακραυγή των έξυπνων κομματόσκυλων και των εγκληματικών κομματικών συνδικαλισταράδων - γιατί ήταν αυτοί που χαλούσαν την πιάτσα. Αυτών των συνδικαλιστών που κρατάνε μια ζωή δέσμιο των προσωπικών τους συμφερόντων το Δημόσιο συμφέρον με τις ευλογίες και όλες τις απαιτούμενες διευκολύνσεις των κομματικών επιτελείων ΟΛΩΝ των πολιτικών παρατάξεων.
Τώρα, λοιπόν, άρχισαν μαζί με τα σάλια των πατριωτικών λόγων να εκτοξεύονται λαϊκίστικα πυροτεχνήματα, ότι ξεπουλιέται η χώρα, δεν έχουμε εθνική αξιοπρέπεια… λόγια, λόγια, λόγια ενός ξεπερασμένου και αλήτικου πολιτικού συστήματος…
Η Ελλάδα πνίγεται στα λόγια της. STEVENIKO
ΥΓ..1. Κοινοποιείται: στο Γιώργο, τον Αντώνη, την Αλέκα, τον άλλο Γιώργο και τον άλλοτε πολλά υποσχεθέντα και -κατά την ταπεινή μου γνώμη – νυν θρασύτατο καλαμοκαβαλάρη Αλέξη.
Σε όλες αυτές τις ΥΠΟΜΕΤΡΙΟΤΗΤΕΣ της ύστερης μεταπολίτευσης...
Αν είναι δυνατόν!
ΑΥΤΆ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΆΚΙΑ ΘΕΩΡΟΥΝ ΕΑΥΤΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ…. ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΤΗΣ ΔΥΣΜΟΙΡΗΣ ΧΩΡΑΣ ...
ΥΓ..2 Όσο για μας τους άλλους, τους υπηκόους , κάθε φορά που θα διαβάζομε αυτό το κείμενο θα προσθέτουμε ένα ακόμα λιθαράκι σε αυτό το ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ που λέγεται ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ…
Δημοσίευση σχολίου